Dag 19 : Galapagos - Marquesas ( 2513 NM afgelegd)
Bijna drie weken al zien we enkel blauwe golven en witte schuimkoppen. In een eindeloze beweging van diepe dalen en steile bergen. Af en toe wat vogels, dolfijnen (alweer lang geleden), heel veel vliegende vissen.
Drie boten spotten we tot nu. Een visser, een vrachtschip en een zeiler.
Toch weten we dat er velen op weg zijn zoals wij. Je kan dat zien aan de schepen die op de website van Winlink hun positie rapporteren. Je moet zoeken naar Jakker (ON3JJ) tussen de andere zeilers, zo hoor ik.
De jaarlijkse trek van de zeilboten naar Polynesi is op volle snelheid nu.
Waarom precies nu?
Dit heeft alles te maken met het orkaanseizoen. We zitten op het zuidelijk halfrond. Hier in de Zuid Pacific komen orkanen voor tussen september - oktober en maart - april.
Tussen april en oktober moet je, als je de Pacific in n seizoen wil doen, van Panama helemaal tot Australi of Nieuw-Zeeland zeilen, want daar ben je relatief veilig voor cyclonen (zoals ze hier heten). De "trek" begint dus ten vroegste in maart.
Wij zouden liever wat meer tijd doorbrengen in dit, volgens velen, mooiste stuk van de wereld. En het orkaanseizoen toch in de Pacific blijven, in Tahiti, misschien. Daar is de laatste orkaan alweer tientallen jaren geleden. Dat hoor je later nog wel.
Maar laat de weer-bollebozen net dit jaar beginnen zeuren over El Nio. Als het een El Nio jaar wordt, neemt de kans op orkanen, ook in Tahiti, weer toe.
Zekerheid over dit fenomeen hebben ze ten vroegste in juli.
Het heeft allemaal te maken met het afzwakken van de passaatwinden en het stijgen van de temperatuur van de oceaan.
Veel kunnen we daar allemaal niet aan doen. Afwachten maar.
Voor ons is van dringender belang de zone met harde wind waar we de volgende dagen doorheen moeten, volgens weerguru, Gnther. Ik bereid me voor.
Mijn broodje is gebakken. En omdat de oven nu toch warm is, heb ik ook nog een pizza gemaakt. Morgen mogen de golven hoog worden, de wind hard, ons eten staat in de koelkast (waar steeds meer ruimte in komt).
Dag 18 : Galapagos - Marquesas ( 2394 NM afgelegd)
Onze Jakker ruikt vandaag plots als de eerste de beste bruine kroeg.
Eerst dacht ik : "Ligt hier ergens een rotte appelsien?" Die geur ongeveer.
Maar toen plots viel mijn dollar. Ons bierblikjes !
Die liggen onder de vloerdelen. Goed vastgepropt met keukenhanddoeken, zodanig dat ze niet kunnen rollen. Maar tegen dit "Stille Oceaan" geweld zijn de flinterdunne Panamese blikjes niet opgewassen. We zetten ze nog speciaal op hun kop, daar zijn ze het sterkst. En toch...toen we de houten plaat wegnamen, zagen we het bier eronder al klotsen. Alles leegmaken dus. Wat een smurrie. Dat bier was al aan zijn tweede gisting in het vat "Jakker" begonnen, denk ik. Uiteindelijk waren 6 blikjes helemaal leeggelopen via kleine gaatjes in het blik, geschuurd door de nooit ophoudende bewegingen van de boot.
Alles opsoppen en nog beter terugzetten, nu met een handdoek op de bodem, wellicht voorkomt dat het schuren. Ook bij dit werkje worden wij, net zoals de blikjes, heen en weer geschoven over de bodem. Wij ouwetjes beginnen dat zo stilaan in buikspieren en rug te voelen.
Zo, nu zal ik beter kunnen slapen. In mijn bed moet ik ze niet hebben, uitgesproken geurtjes. Zo lag ik eens met mijn hoofd (we slapen in de salon) dichtbij een erg ruikende ui in de groentekist onder de tafel. Die ui heeft toen mee bijgedragen tot mijn zeeziekte, ik weet het zeker.
Ik heb meteen ook maar een biertje in de koelkast gezet. Dat maken we straks om 17 u soldaat als we nog 500 NM te gaan hebben. O ja, weer een tijdzone is "overwonnen". We hebben nu Alaska time. Jakker-tijd is thuistijd min 11 uur.
Balen is er vandaag niet meer bij. We lopen, al vlinderend, 5 6 knopen. Laat Jakker maar jakkeren
Dag 18 : Galapagos - Marquesas ( 2394 NM afgelegd)
Onze Jakker ruikt vandaag plots als de eerste de beste bruine kroeg.
Eerst dacht ik : "Ligt hier ergens een rotte appelsien?" Die geur ongeveer.
Maar toen plots viel mijn dollar. Ons bierblikjes !
Die liggen onder de vloerdelen. Goed vastgepropt met keukenhanddoeken, zodanig dat ze niet kunnen rollen. Maar tegen dit "Stille Oceaan" geweld zijn de flinterdunne Panamese blikjes niet opgewassen. We zetten ze nog speciaal op hun kop, daar zijn ze het sterkst. En toch...toen we de houten plaat wegnamen, zagen we het bier eronder al klotsen. Alles leegmaken dus. Wat een smurrie. Dat bier was al aan zijn tweede gisting in het vat "Jakker" begonnen, denk ik. Uiteindelijk waren 6 blikjes helemaal leeggelopen via kleine gaatjes in het blik, geschuurd door de nooit ophoudende bewegingen van de boot.
Alles opsoppen en nog beter terugzetten, nu met een handdoek op de bodem, wellicht voorkomt dat het schuren. Ook bij dit werkje worden wij, net zoals de blikjes, heen en weer geschoven over de bodem. Wij ouwetjes beginnen dat zo stilaan in buikspieren en rug te voelen.
Zo, nu zal ik beter kunnen slapen. In mijn bed moet ik ze niet hebben, uitgesproken geurtjes. Zo lag ik eens met mijn hoofd (we slapen in de salon) dichtbij een erg ruikende ui in de groentekist onder de tafel. Die ui heeft toen mee bijgedragen tot mijn zeeziekte, ik weet het zeker.
Ik heb meteen ook maar een biertje in de koelkast gezet. Dat maken we straks om 17 u soldaat als we nog 500 NM te gaan hebben. O ja, weer een tijdzone is "overwonnen". We hebben nu Alaska time. Jakker-tijd is thuistijd min 11 uur.
Balen is er vandaag niet meer bij. We lopen, al vlinderend, 5 6 knopen. Laat Jakker maar jakkeren
Dag 16 Galapagos - Marquesas. (2276 NM afgelegd)
Balen. Typisch "Hollands" woordje dat ik best ook wat meer zou willen gebruiken. Klote, is het! Hoe kan een mens zich in zijn hoofd halen oceanen over te steken met een zeilboot!
De wind en de golven, ze zijn nooit zoals je ze zou willen.
Gisteren worstelden we de ganse dag met de zeilen, in de regen. De wind had wel besloten pal van achter te waaien, heel zwakjes trouwens, maar plaagde ons met eerst wat meer over bakboord in te komen, daarna weer wat meer over stuurboord. Wij dus volgen met de zeilen. We zwalpten zomaar wat heen en weer en maakten niet echt geweldige voortgang. Onze afgelegde weg kronkelde als een slang over het schermpje van de GPS.
Net voor donker begon het weer hard te waaien. We willen het voorzeil een stuk inrollen voor de nacht. Geen beweging in te krijgen. We kijken elkaar aan. In onze ogen hetzelfde dčją vu.
Net als drie jaar geleden waagt Tony zich, goed en wel aangelijnd, naar voren. De haspel met het touw om de fok in te rollen, zit in de ankerbak. Een grote driehoekige bak helemaal vooraan Jakker. Tony moet plat op zijn buik, bovenop de ankerwinch, met zijn hoofd in de ankerbak op de tast het touw dat van de haspel is afgelopen, er terug opleggen. Bovendien ligt hij daar vooraan in een roetsjbaan en het regent ook nog.
Ik zie enkel zijn hoofdlamp schijnen. Hij heeft het liefst dat ik niks ga vragen, als hij geconcentreerd aan het werk is. Hij hoort me niet goed en kan toch niet antwoorden. Dus ik bijt op mijn lip. Kan het na een half uur toch niet laten boven de wind uit te roepen of hij misschien in slaap is gevallen?
Tien minuten later komt dan de schreeuw : "Ja, probeer maar eens in te rollen!" Ik zet het touw op de winch en begin te draaien...en het lukt. Handige Tony heeft het weer eens opgelost.
Eindelijk kunnen wij met minder zeil de nacht in en de captain met een kanjer van een beurse plek op zijn bovenarm en pijnlijke ribben.
Het is echter zo hobbelig , de buien zo fel, dat we bijna geen oog dicht doen.
Balen dus!
Dag 16 : Galapagos - Marquesas (2151 NM afgelegd)
Nog meer stemmen.
Ook vanochtend schrik ik weer op van een stem. Op de marifoon ? Zo lijkt het toch.
Ben ik weer aan het hallucineren ? Maar Tony komt de achterkajuit binnen : "Hoorde je dat? Iemand roept een "sailing vessel" aan!" Vlug steek ik mijn kop buiten, zoek de horizon (die ik nog maar tien minuten geleden controleerde) af. Ja, warempel. Nu de opkomende zon de zeilen wit doet oplichten, zie ik dwars van ons een zeilboot aan de horizon.
Als ik de marifoon (de ultra kortegolf radio die maar 20 mijl reikt) pak en hem antwoord, krijg ik geen reactie meer.
Een half uur later is hij verdwenen in de zware wolken aan bakboord.
Nog een zeiler die zich naar de Marquesas spoedt.
We zetten de motor, die de laatste drie uur gedraaid heeft, omdat we gek werden van het zeilengeklapper, terug uit. De wind is weer toegenomen. De hemel achter ons belooft een herfstig dagje. Het lijkt België wel. Gisteren stralende zon, vandaag donkere regenwolken.
Wordt het zout tenminste weer een keertje van het dek gespoeld.