JAKKER, a ship's journey

Details

Created: 25 October 2012

In mijn hoofd zitten nog veel meer herinneringen aan ons geweldig verblijf in België.

{pgslideshow id=59|width=670|height=480|delay=4000|image=L}

Details

Created: 17 October 2012

Maar ook zo'n bootjesdorp, als elk dorp, wordt wel eens te "klein". Je ziet precies wat je buren doen. Zij weten alles van jou. Deze hangt de was op, gene rookt een sigaret in de kuip, daar wordt aan een zeil gewerkt, hier haalt er eentje zijn buitenboordmotor uit elkaar.
Een generator wordt gestart, een freesmachine roept herinneringen op aan de tandarts...
Ruimte en eenzaamheid daar hebben we even behoefte aan.

De windstille periode, vóór het weer aantrekken van de passaatwind, is ideaal om Fuikbaai te bezoeken. We hoorden er al veel over, willen nu zelf een kijkje nemen.
Omdat we onze ankervergunning voor het Spaanse Water toch moeten verlengen (3 maanden - 10 dollar) , vragen we meteen ook toestemming voor drie dagen Fuikbaai (ook 10 dollar).
Slechts 3 mijl van het Spaanse Water verwijderd. Maar wat een verschil.

's Morgens wordt je gewekt door exotische vogelgeluiden. Jungle? Nee, er staan vooral cactussen op de heuvels rond de baai. Als we met Jak langs de oever varen, wemelt het tussen de doornige struiken van wegschietende leguanen, in het water doen de schildpadden precies hetzelfde.

Vakantie! We zwemmen, snorkelen, vullen onze duikflessen (hier storen we geen dorps- buur met ons lawaai) en duiken op het mooie rif. De lucht die nog in de flessen rest, is net genoeg voor een borstelpartij van Jakkers onderkant.

Als toemaatje mogen we een training van de Nederlandse mariniers bijwonen. In commando-stijl komen duikers in zwarte pakken en dito rugzakken, het geweer in aanslag, langzaam, voetje voor voetje, achter elkaar, uit het water. Net als in de film.

Elke namiddag pakken wolken samen en 's avonds krijgen we een onweer cadeau. De regen valt wel mee.

Maar vanmorgen kwam er de oproep via de marifoon dat ons bestelde stormzeil is aangekomen bij de zeilmaker. Hij verwacht ons op happy hour vrijdag. Na de heerlijke vakantie roept de plicht weer. En eigenlijk zijn we ook toe aan wat gezelschap!
Het enige contact dat we hadden, was er eentje over de radio, met trouwe Gerard (ON4AXU) in België.

Elandsgeweikoraal.

Details

Created: 12 October 2012

Windstil.
De immer blazende, energieke 5-6 bf passaatwind is verdwenen.
Het water een spiegel, af en toe in beroering gebracht door de grote schildpad die vlakbij Jakker haar kop opsteekt. Wie heeft onze enorme windmachine gestopt? Wie blokkeert de passaatwind? Het antwoord is : storm Rafaël. Die trekt in het oostelijk deel van de Caraïben naar het noorden.
Vrienden in Grenada komen er met de schrik en veel wind vanaf. Puerto Rico zal de volle laag krijgen.

We liggen op Curaçao vrij veilig, zover zuid. Toch hebben "staarten" van orkanen hier vroeger aardig huis gehouden. Tomas : 1 november 2010 herinnert men zich nog heel goed. November zou de laatste orkaanmaand moeten zijn. Desondanks bestaan er ook december-orkanen!
Voorlopig zweten wij hier enkel nóg wat harder en springen dus, ter verkoeling, wat vaker in het water.

Bliksem.
Ook onweer hoort tot dat onstabiele weerpatroon. Vorige week was het opnieuw van dat. Elektronica uit, zoals thuis. Antennes en kabels uittrekken, zoals thuis. Ramen sluiten, zoals thuis. Bij ernstig onweer met veel bliksem steken we bovendien laptops, gsm en gps in de oven. Kooi van Faraday!
En dan volgen een paar uur van in een hoekje afwachten of ons anker en, nog belangrijker, het anker van onze buren houdt, in al dat windgeweld. Een paar uur nachtrust ben je op die manier snel kwijt. Het bootleven, jawel.

O ja, en dan is er nog onze to-do list. Onvermijdelijk, eeuwigdurend, geen ontsnappen mogelijk. Tony controleert, in alle vroegte, de mast en verstaging. We vernissen dagen na mekaar trap, tafel, bankjes, deurstijlen... Poetsen de inox delen aan boord met oxaalzuur (geheimtip van Viskus), poetsen de romp. Gaan verder met het naaien van de buiskap. Genoeg, genoeg!

Fijn.
Voor je echt met ons te doen krijgt : dat klussen hoort er natuurlijk bij maar we genieten vooral.

Genieten van het snorkelen buiten op het verrassend mooie rif. Zoveel verschillende koralen op één plek bij elkaar! Prachtig elandsgewei- en hertshoornkoraal. Nooit gezien. Onvergetelijk nu de zee als een vijver is. Dolfijnen houden hier ook van, we kunnen ze zelfs even onder water zien.

Genieten van het buurten bij Maru, Ulani en Viskus. Om nog maar te zwijgen van al de happy hours waar steeds de hele bende verzamelt.

Genieten van de skype kusjes van Lyam en Roxie en het babbelen met zus en pa.

Genieten, gewoon van het leven aan boord. Je moest ons eens zien zitten, elke morgen weer ontbijt op het water, zalig.
Af en toe moeten we het echt eens hardop zeggen : "Wat een gelukzakken zijn wij!"

6u30. Spaanse Water : Rafaël zorgt voor dramatische sunrise.

Details

Created: 01 October 2012

Eerst en vooral moet ik dit blijde nieuws van de daken schreeuwen : Ik zag net op facebook een fantastische foto van Paul, aan het stuur van Godot, en Anne-Mette dik ingeduffeld en zeilend ergens in Noorwegen ?! Ik weet het fijne er niet van, maar één ding is duidelijk: Paul is terug, na zijn zware val in Panama. Geweldig, Paul en Anne-Mette! Veel geluk!

Ons "dorp" heeft, hoe kan het ook anders, een stamcafé : Norman's, bij de vissers. Dinsdag en vrijdag komen zeilers en locals samen voor het happy hour dat hier de ganse avond duurt. Vrijdag is er zelfs life muziek. Reuze gezellig.
We zien Linda en Hans terug. Samen met hun Baros genezen ze langzaam van het opgelopen trauma toen ze hun mast verloren. De afschuwelijke overtocht van Jamaica hierheen, zijn ze zeker nog niet vergeten. Nu worden nog wat laatste herstellingen uitgevoerd.
Ton en Dominique van True Blue (die we voor het eerst zagen in Grenada) zijn nog steeds niet klaar met het verbouwen van hun interieur.
Ulani gaat uit het water voor herstelling van opgelopen schade en om het onderwaterschip te verven.
Bij zoveel werklust kunnen we niet op onze luie kont blijven zitten. Met het zoveelste Polar-biertje in de hand besluiten we onze to do lijst weer van onder het stof te halen.

Ons stamcafé overdag. Ontbijt op het Spaanse Water

Maar eerst gaan we Viskus verrassen. Ze liggen een beetje weggestopt, dicht bij het rif. Tony ontdekt hen per toeval, als hij met de verrekijker over het water spiedt. Pauline en René zegden we twee jaar geleden vaarwel in Agadir, Marokko. Ze bleven langer dan wij op de Canarische eilanden en staken de oceaan over naar Brazilië. Via Suriname, Frans Guyana en Tobago verzeilden ze hier. Alle wegen leiden naar...Curaçao, het toevluchtsoord tijdens het orkaanseizoen.
Namiddag en avond blijken te kort om van al onze belevenissen te vertellen. Als Pauline een lekkere couscoussalade te voorschijn tovert, zijn we helemaal terug in Marokko.

Maandag nemen we de bus naar Willemstad. We willen gaan lunchen in de Marshe Bieu (de Oude Markt). Hier moet je zijn als je authentiek Creools wil eten. In de enorme hal staan houten banken opgesteld tegenover grote keukens met geblutste kookpotten uit grootmoeders tijd. (Klinkt een beetje vreemd als je zelf oma bent!!) We smullen van red snapper met lekkere saus en rijst met bonen ons gebracht door de meest vriendelijke, rondborstige mama van het eiland.
Mensen, aan het werk in de stad, komen hun middagmaal hier afhalen. Wat een drukte! Wat een sfeer! Een echte nummer één lunchtip voor Lonely Planet !