We zitten weer in een busje van een bekend Japans merk richting St. George’s, een kwartiertje rijden. Het administratief gebouw in de Botanical Garden : dat is onze bestemming.
Toen we vanmorgen naar de customs en immigrations in Prickly Bay Marina gingen om cruising permit en stempel in paspoort te verlengen, konden we niet vermoeden slechts een paar tellen later op weg te zijn naar de hoofdstad. Surprise!
Het eerste kan immers in Prickly Bay gebeuren, voor het tweede moeten we naar het hoofdkantoor.
We hebben een sterk vermoeden dat we deze uitstap te danken hebben aan de machtsgeile, jonge immigrations officer in Hillsborough, Carriacou.
Het zit zo : van Union Island (laatste haven waar je kan uitklaren uit de Grenadines) tot Hillsborough is een paar uurtjes zeilen. Officieel deden wij er twee dagen over. We wilden ook graag PSV bezoeken (behoort tot The Grenadines maar je kan er niet uitklaren) en bleven er tijdens het weekend. Een beetje illegaal want we waren natuurlijk al uitgeklaard en dan moet je ook echt vertrekken. In de pilot staat echter dat dit oogluikend wordt toegelaten.
Onze officer bleef maar neerbuigend doordrammen over die twee dagen die we over een afstand van 6 mijl deden, terwijl we toch toegaven naar PSV geweest te zijn.
Swat! Blijkbaar heeft hij dan beslist ons slechts één maand verblijf in Grenada te gunnen, terwijl een stempel voor 3 maanden gebruikelijk is. Wij hadden het nog niet eens door…tot we hier bij immigrations checkten.
Kost : 150 EC$ voor de verlengingen. Weer een fikse invuloefening op een formulier met de nodige vragen. Een portie stress omdat we vreesden het niet vóór 12 u te halen.
Winst : zomaar wat extra busritjes (voor mij genieten -Tony is er iets minder enthousiast over) en wat gratis pré-carnaval sfeer proeven aan de Carenage in town, waar al wat podia zijn opgebouwd en volk rond een dj verzamelt.
De stad pept zich echt op voor volgende maandag en dinsdag, dé carnavaldagen.
Als we met ons fruit, dat we in de rapte kochten, in onze handen, overleggen of we nog een brood zouden kopen, grijpt een “squeezer” ons bij de arm…”This is your bus, man ….to Prickly Bay?…Ok, tegen zoveel overtuiging zijn we niet opgewassen, we gaan mee, laat dat brood maar zitten.
Het zweet stroomt van zijn gezicht als hij ons op de achterbank duwt. “Squeezer” dat is zijn job : hij is bijrijder op het busje, zoekt klanten bij elkaar, duwt (squeezt) er zoveel mogelijk volk in, systeem sardienen in een blikje, klopt keihard op het dak als de chauffeur moet stoppen, int het geld, schreeuwt in zijn GSM en tegelijk ook naar mensen op straat. Daartussendoor boemt de Soca, dé repetitieve muziek van hier.
Wat een rust als we uitstappen aan de roundabout en verder lopen richting dinghy dok waar Jak op ons wacht.
We zijn weer in orde met de wetten van dit land en dat doet goed.
De hemel stemt ermee in, zo lijkt het wel, als we ‘s avonds vergast worden op een heel wonderlijk schouwspel. De hele voor ons zichtbare hemel, richting Venezuela, licht op door een immens, breed onweer. Dieprood, geel en wit flitst de lucht op, wolken als kastelen, eerst bovenaan verlicht, dan weer beneden, met een schitterend gouden rand.
National Geographic for real!
.JPG)
.JPG)