Moederdag. Ook op Antigua. De radio herinnert je er wel aan. Horloges, juwelen, beauty behandelingen?slechts een greep uit de cadeautips waarmee ze je om de oren slaan.
Ik krijg mails en sms'jes van overzee. Dát zijn pareltjes voor mij.
Wij beginnen vandaag aan onze terugweg naar het zuiden. Orkaanseizoen, je weet wel. Barbuda, nog 30 mijl noordelijker. Prachtig eiland. Enkel strand, lagune en de grootste kolonie fregatvogels ter wereld, zullen we ooit nog wel eens zien. Niet nu. Het mooie, eenzame noordoost Antigua heeft ons té lang in zijn ban gehouden.
Enkel op genua zeilen we snel terug naar Jolly Harbour, waar donkere wolken samenpakken. Tussen de Five Islands door (er is een kanaaltje) komen we zo in de baai. We ankeren in 3 m water net buiten de haven. De splinternieuwe marina is verboden terrein voor "ankeraars". Overal zijn kanaaltjes en inhammen, huizen met de boot buiten aan een steigertje in de tuin. Er zijn er nog te koop, hoor. Misschien kan je een koopje doen, de huizenmarkt in Antigua is blijkbaar ingestort.
En dan begint het te gieten. 36 u bijna onafgebroken, zal later blijken. We verzamelen 130 l water. Dat had nog meer kunnen zijn, maar 's nachts uit ons bed komen om emmers leeg te gieten, zo dorstig zijn nu ook weer niet.
's Avonds, Tony beloofde me een etentje, passen we onze tactiek 'met Jak naar de kant tijdens felle regen', toe. In zwembroek en regenjasje leggen we de meer dan 1 km af. Je ogen half dichtknijpend om door dat regengordijn nog te zien hoe je moet varen. Eindelijk arriveren we druipend aan de dinghy steiger. Vlug onder de beschutting van een afdak. Hier diepen we (letterlijk) uit onze waterdichte rugzak : handdoek, droge "uitgaanskleren", portefeuille en handtasje op. Mensen kijken? Pff!
Bij een dinertje in stijl krijgt de zondvloed in het donker buiten het terras iets hallucinant. Of zit de rumpunch er voor iets tussen?
Uitklaren uit Antigua.
Wat een vrouwvolk in uniform in de kantoortjes van de douane, immigratie en havenautoriteiten. Tien stuks tel ik. Daarvan werken er welgeteld drie. De rest tikt op haar GSM of kijkt naar een Amerikaanse talkshow op de TV, waarvoor ze toch nog plaats vonden in het badkamer-grote kantoortje.
Je wandelt van de één naar de ander en bent stiekem blij dat er geen andere jachties vóór je zijn en dat alle ambtenaren d'er tenminste zijn.
Allemaal geven ze je papieren om in te vullen. Telkens dezelfde gegevens.
Allemaal zijn ze even onvriendelijk.
Maar we betalen met de glimlach de departure tax .
Bye, bye Antigua. Eiland met de vorm van een inktvlek, waar Eric Clapton, Giorgio Armani, Ken Follet een winteroptrekje hebben. Antigua met je 365 stranden en baaien, voor elke dag eentje! Met je prachtige verlaten eilandjes en riffen. Met je toffe havens : English en Falmouth Harbour, waar ik een heerlijk boekenwinkeltje ontdekte. Lonely Planets à volonté en romans?.hadden we maar meer plaats aan boord.
We zijn nog maar pas op weg naar Guadeloupe als we in de verte wit schuim zien opspatten. Zo ver dat je pas met de verrekijker kan zien dat er walvissen helemaal uit het water opspringen. Je ziet de indrukwekkende witte vinnen en de prachtige staart. Maar wat een schuim maken ze. Wil je dit dicht bij je boot meemaken?
Er is geen wind en die komt dan ook nog uit het zuidoosten, net waar we heen moeten. Dus motor op en genieten van het uitzicht. Wij slaan de nog steeds werkende vulkaan van Montserrat gade. Witte stoom- en grijze aswolken worden uitgespuwd. Je ziet de grauwe hellingen. In 1995 is de hoofdstad Plymouth helemaal bedolven onder de as, iedereen moest geëvacueerd worden, de stad werd verlaten. Twee derde van het eiland is nu tot no go area verklaard.
Met deze wind komen de aswolken over je schip op de enige plek waar wij kunnen ankeren. Als je graag as van je schip poetst, moet je daar maar gaan liggen. Wij niet.
Zesduizend zeemijl hebben we afgelegd sinds ons vertrek. Dat moet gevierd : met een verspreide school pikzwart blinkende grienden. Je herkent deze 8 m lange tandwalvissen aan hun stompe kop. Ze liggen wat sloom in het water, geen belangstelling voor ons.
Beelden van Blankenberge 1989 zie ik dan weer voor me. Toen passeerde zo een school de Vlaamse kust en wij hadden het geluk hen te spotten vanaf onze toenmalige Jakker.
Dat leverde prachtige opstellen, spreekbeurten en tekeningen voor de kinderen op.
We besluiten deze leuke dag met een 'Brusseleir' in onze kuip. Bob, een echt ketje, die hier ook in Anse Deshaies voor anker ligt met zijn Etap, Pauwke, voorziet ons van genoeg verhalen, waarschuwingen, info (elektronische en andere) boeken en tijdschriften om de volgende jaren te kunnen verder zwalpen.
Van de Vlamingen moet je het hebben.