JAKKER, a ship's journey

Positie : 08° 19,586 Z 118°23,291 O.  Kilo, Sumbawa, Indonesië. 


Prachtig panorama van op de heuvel van Rinca eiland met de lontar palmen. Zoek onze boot. 

Labuan Bajo,-
de hoofdstad van Flores, jou onbekend, veronderstel ik.
Als ik “Komodo” en meer bepaald de “Komodo varaan” zeg, gaat er al een belletje rinkelen wellicht. Suske en Wiske?! “De nare varaan.”
Wel, Labuan Bajo is de springplank naar Komodo. Honderden toeristenboten, vooral phinisi's (typische in Indonesië op het strand in Sulawesi gebouwde houten boten) verwelkomen de horden vakantievierders aan boord en varen meteen af naar het Komodo Nationaal Park.
Snorkelen, duiken, naar het roze strand of klauteren op de berg op Pulau Padar bij zonsopgang of -ondergang. Met een dertigtal boten naar dat ene mooiste plekje voor ondergaande zon-foto's mét zwermen grote vleermuizen. Er is voor elk wat wils.
En dan is er natuurlijk, het hoogtepunt : het spotten van de Komodo dragon, de Komodo varaan.


Ze hebben in de stad zelfs een standbeeld van de varaan. 

Boodschappen.
Ook wij willen op eigen tempo het nationaal park verkennen, maar eerst is het
weer diesel inkopen en benzine en omdat het niet meer zoveel regent, ook drinkwater. (Het leidingwater in Indonesië is niet drinkbaar.)
Ik breng de was binnen want daaraan wil ik geen kostbaar water verspillen en betaal voor dit karwei nog nooit zo weinig.
Dit alles is makkelijk in de buurt van de visserskaai te doen, al is het wel een behoorlijke rit met de dinghy tot daar. Zover zijn we geankerd, ver van het gewoel van de tientallen phinisi's en hun ontelbare bijboten en van de vissers met hun oorverdovend knallende motoren.

Supermarkten afschuimen, nog zo een nieuwe “hobby” sinds we vertrokken met de boot. Thuis weet je alle spullen bijna met je ogen toe te vinden. Hier moet je op zoek tussen totaal onbekende merken, onlogisch gerangschikt, de info enkel in het Indonesisch. Toch piept er iets van thuis van tussen de koekjes, speculaasjes Biscoff-Lotus en zie ik ook een pot speculaas pasta. Surprise.
Wat ze in de ene winkel niet hebben, biedt een andere misschien aan betekent: nog meer supermarkten verkennen. Je blijft bezig.
Mijn geluk kan niet op als ik in Deli Point binnenstap, een piepklein winkeltje maar ze hebben er volkoren bloem ! Het was de forse klim naar de bovenstad waard.


Op boodschappen missie.


De stad heeft twee verdiepingen.


Eén van de mooiere phinisi's.


En hier verbouwt men eentje.


Jongetjes spelen bij het dinghydok.

De varanen
Zeg je “varaan”, dan denk ik onmiddellijk aan het afgrijselijke verhaal dat de crew van zeilboot “A Small Nest” beleefde..
Het moet rond 2011 geweest zijn dat het Belgische gezin Stellamans met drie kinderen dit park bezocht en getuige was van het lugubere einde van het hondje van een bevriend paar, eveneens zeilers, tussen de kaken van een varaan. Een vreselijke ervaring, om nooit meer te vergeten. Zou het trauma intussen verwerkt zijn?

Toch willen ook wij die beesten in levende lijve zien.
Wij boeken een pittige hike van drie uur met de rangers op het kleinere eiland Rinca, op zoek naar de voorhistorisch ogende Komodo dragon. We zien er een vijftal vooral lui liggend in de zon of schaduw. Het zijn tenslotte reptielen die moeten opwarmen om te kunnen bewegen en als het té warm wordt, gewoon ergens gaan liggen. Eten doen ze ook maar een paar keer per maand.
Deze varanen zien er niet echt angstaanjagend uit.
Maar de mensen uit het verhaal hierboven weten wel beter. Een varaan kan kort wel 20km per uur rennen. Die wil je niet achter je aan.
De vele waterbuffels in de modder van de rivier, leken meer op hun hoede voor ons, klaar voor een aanval misschien?

We genieten van de prachtige natuur, de grillige, in dit seizoen, uitdrogende rivier en de badderende buffels, de savanne, de grashellingen, de speciale lontar palmbomen. Moesten bij het laatste afdalende stuk oppassen niet, met een beetje knikkende, vermoeide knieën, uit te schuiven op de rolsteentjes. Maar we kunnen het nog!

De info van de rangers, allen geboren en getogen op Pulau Rinca, maakt bepaald indruk. Vooral de persoonlijke verhalen. Hun dorp, aan de andere kant van het eiland, wordt af en toe belaagd door hongerige varanen. Azhmull vertelt hoe vijf personen uit zijn dorp stierven na aanvallen van varanen. Eentje pas na maanden afzien.
Als een varaan je bijt, maken de bacteriën uit zijn mond die in je bloed terechtkomen, je ziek. Hij heeft bovendien een giftand maar nog erger er zit een anti-bloedstollingsmiddel in zijn speeksel zodat je gewoon doodbloedt.
Binnen twee uur moet je in het ziekenhuis behandeld worden. En laat de boottrip vanuit hun dorp naar het ziekenhuis in Labuan Bajo nu uitgerekend drie uur duren.
Gelukkig heeft de regering nu twee omheiningen rond het dorp geplaatst.

We blijven nog een nacht in deze bijzondere baai van Loah Buayah, dit keer aan een mooring bij een strandje waar we 's avonds met de verrekijker aapjes spotten.

Op stap in het national park.

De gids voorop, zijn enige wapen de gevorkte stok, dient ook om slangen te immobiliseren. 


Duidelijk...water buffels. 




En dan een varaan.


En nog eentje, op wandel.


Met onze gids,Azhmull.

Volgende stop wordt Pulau Siaba Besar,ook wel Turtle point, Zoals zo vaak, zien we slechts één schildpad waar men tientallen belooft! Logisch.
Met open mond staan we te kijken hoe tientallen af en varende phinisi's en snelle motorboten ladingen snorkelaars en duikers letterlijk afgooien.
Verspreid in de baai liggen op bepaalde momenten net bovengekomen duikers en onervaren snorkelaars met zwemvesten aan terwijl boten van alle afmetingen daar kriskras doorheen varen, op snelheid want anders kunnen ze niet maneuvreren. Vragen om ongelukken lijkt ons deze situatie.

Als wij ons op onze beurt twee keer over het prachtige rif hebben laten meesleuren tijdens een driftsnorkel, houden we het hier voor gezien.
Het is goeie wind, we kunnen zeilen naar een volgende bestemming in het noord oosten van Komodo eiland.


We kunnen onze weg zoeken tussen de riffen dankzij de sat kaarten.



Dit is Indonesië, onnoemelijk veel plastic, overal. Zo jammer. 


Prachtig onder water. 

(Voor de geïnteresseerden een nagekomen technisch bericht. Er is een zware last van onze schouders gevallen toen Tony ontdekte dat de split diode van de batterijen kapot is. Daardoor werden de batterijen nog enkel door de zon geladen. Lang verhaal kort : diode vervangen door een relais die we in Labuan Bajo konden kopen in een rommelig elektriciteitswinkeltje. De alternator voedt nu weer gewoon de batterijen zoals het hoort. Wij gelukkig...tot het volgende mankement zich aandient. )