JAKKER, a ship's journey

Positie : Baie de Prony, Carénage.

De prachtige pijnbomen van Ile des Pins. 

Vergeten is het cycloonleed. Met Jakker maken we de lagune alweer onveilig.
En vermits er in de nasleep van die flinke depressie nog steeds westenwind over Nieuw-Caledonië waait, het bovendien ook hier paasvakantie is, rept iedereen zich met deze “wind mee” situatie richting zuidoosten, naar de populaire maar vaak zo onbereikbare Baie de Prony.
Zo ook wij en de familie Rocher (sv Korrigan) die Oliviers ouders op bezoek hebben. We kennen hen al van in Vanuatu, Frans-Canadese cruisers die zich tijdelijk, omwille van corona, settelden in Nouméa, ouders werken, dochters lopen hier school.
Samen brengen we een gezellige avond door.

Als zij terug naar Nouméa moeten, de school begint na Pasen opnieuw, motor-sailen wij op ons gemak naar Ile des Pins, nog zo een populaire, moeilijk bereikbare bestemming.
Ik vertelde al uitgebreid over dit eiland, van de duizenden pins colonnaires, de prachtige baai van Kanuméra, het witte nooit geziene poedersuiker-strand van de baai van Kuto.
Wat foto's volstaan om het geheugen op te frissen.

Baie de Kanuméra. 



Hier gaan we lunchen. 

Boodschappen doe je hier . 

Ondertussen, moest je soms denken dat we écht vakantie hebben, gaat het afwerken van de to-do lijst gewoon verder. Even voor geïnteresseerde zeilers misschien.
We trekken een kabel voor het nieuwe log. Zonder de spiraal, flink wat vloeibare zeep (om de kabel in te smeren) en onnoemelijk veel geduld en volharding om tientallen keren opnieuw te proberen de kabel achter panelen en kastjes en tussen de vele andere kabels op de tast door te steken, was het ons nooit gelukt.
Tony knutselt een nieuwe relais om de motor te starten. Hij vervangt de dikke blok door een eigen creatie samengesteld met gerecupereerde fichkes, relais, kabels en schroefjes uit zijn haast onuitputtelijke voorraad van die spulletjes.
Dan vergeet ik zeker nog een aantal klusjes.

Nog in Ile des Pins zeilen we naar het naburige Ile Brosse, het eilandje op 5 mijl van Kuto dat steeds, ook bij ons eerste bezoek al, naar ons lonkt. Als we het anker droppen, zien we het meteen. Dit is weer zo een Bora Bora plek. Luierend in de kuip kan je niet anders dan gefascineerd naar al die tinten blauw en groen blijven kijken. Ken je het staren in een haardvuur? Zoiets.
Maar mooie liedjes duren niet lang en we zien op www.windy een ZW “houle” van wel 3 m aankomen op zondag. Die golven rollen gewoon de weinig beschutte baai van Kuto binnen. Ik hoef er geen tekeningetje bij te maken hoe Jakker dan tekeer zal gaan. “Daar word je niet vrolijk van.” Hanny (zeiljacht Jonas), mag ik even jouw woorden gebruiken?
Wegwezen dus. Jammer, maar het is niet anders.

Op de foto kan je die vele tinten Bora Bora blauw toch niet echt vangen. 

Toer rond het eiland. 

Zaterdag is zo een zeildag uit de boekskes, al staat er toch al een flinke deining die de boot in kurketrekker bewegingen voortdrijft.
Het einde van die dagtocht komt dan weer uit een ander boekske, dat van : “wat kan er allemaal misgaan aan boord.”
Als we de genua (het voorzeil) willen inrollen, krijgen we daar totaal geen beweging in.
Tony sprint naar voor en probeert plat op zijn buik uit te vissen wat er aan de hand is. Plat op zijn buik, ja , want de rol waarop het touw zich oprolt (denk aan een haspel) zit ín de ankerbak. Goed beschermd, misschien, maar vreselijk onpraktisch. Je kan immers niet goed zien wat er aan de hand is. Tony's gissing : het oproltouw is van de rol afgelopen en er nu niet één, twee, drie op te krijgen. Het zeil klappert onmenselijk hard.
Enige oplossing : genua naar beneden. Vroeger, in de goeie ouwe tijd zonder rolzeilen, deden we niet anders. Het lukt vrij vlot en op motor haasten we ons naar de “corp mort” (zo noemen de fransen een meerboei) in Anse Majic.
Tony gaat onmiddellijk aan de slag en “kijkt” met zijn nieuwste speeltje, een endoscoop, als een echte chirurg wat er aan de hand is. Bijna helemaal in de ankerbak verdwenen, kan hij het touw weer mooi op de haspel winden. Het duurt wel heel wat langer dan de tijd om dit neer te schrijven.  Pijn in armen, ribben en rug zullen hem de volgende dagen nog aan dit klusje herinneren.
Hij bedenkt een “Tony oplossing” om herhaling (door de ietsje versleten rol) van deze pech te vermijden.

Onderzoek met de endoscoop. 

De genua oproller. 



Een Tony oplossing. 

Na de wandeling-klimpartij naar Cap N'dua zeilen we nog verder de baai van Prony binnen, schuilend voor nog meer slecht weer. In de brousse zoals ze dat hier zeggen, op de rivier Carenage.
Laten we hopen dat we toch nog wat van de prachtige wandelingen kunnen maken, al zal het ploeteren en glibberen worden op de bloedrode, modderige paden. Water zal er genoeg zijn in de talrijke riviertjes en watervalletjes, die we zelfs op de ankerplek horen klateren !



Stapschoenen aantrekken. 

Even uitrusten.