JAKKER, a ship's journey

Details

Created: 16 October 2021

Positie : België zonder onze boot, pendelend tussen Weerde (Vlaams-Brabant) en Herk-de-Stad (Limburg), tussendoor een paar weken Canarische eilanden.

Geen landrotten.
Ze ziet er als steeds fantastisch uit. Onze dochter, Karen. Het is bijna twee jaar geleden dat ik haar voor het laatst zag, tijdens een blitz bezoek aan België.
Nu staat ze ons in Arrecife, Lanzarote, breed glimlachend, op te wachten. Immers ondertussen zijn ook zij en haar partner Jean-Marc, met hun zeilboot Blowing Bubbles, vertrokken voor een zeil-duik-wereldreis. In de Canarische eilanden houden ze een langere tussenstop.
Een tijdje aan boord meeleven is de ideale, de enige, manier om echt samen te kunnen zijn met hen. Dan doen we dat toch !
Denk dus vooral niet dat we landrotten zijn geworden.

Ook met de kleinkinderen hebben we niet enkel gefietst, gewandeld, spelletjes gespeeld, gebabbeld en lekker gegeten. Een weekendje Zeeland, aan boord van hun boot, Temanu'a, kon niet ontbreken.
Ook op de plas in Hofstade wordt er serieus gezeild. Lyam en zijn ploegje zijn nipt tweede in de marathon zeilrace voor optimist. De derde generatie zeilende Erensjes heeft het roer stevig in handen, wij zijn getuige.



Lyam is weer weg voor het twintigste rondje. 




Maar de Canarische eilanden nu.
Na het “kippenvel” weerzien met Karen, Jean-Marc en Leander (vgl. het terugzien van Bert en zijn gezin) kan de verkenning van het mooie Canarische eiland, Lanzarote, dat we ook meer dan 20 jaar geleden bezochten, beginnen.
De lava tunnels, het ruwe vulkaanlandschap van Timanfaya, de halve maan putjes met druivenplanten. Fascinerend allemaal.
Zo ook de onderwater wereld die we nu voor het eerst, met de Blowing bubbles crew, ontdekken.

Quality time met plus-kleinzoon Leander, daar is nu tijd voor. Zijn grote wens, mini- golven met Oma, loopt, voor hem verrassend, af met een nederlaag.
Oma onderschat ! Een traktatie op het terras verzacht de teleurstelling.
Dan is er nog zijn Frans. Om goed voorbereid aan het zesde leerjaar te kunnen beginnen, is er nog werk aan de winkel. Ik wil wel helpen. Werkwoord vervoegingen, moeilijke Franse woorden en zinnen, vertalingen klinken op elk willekeurig moment door de kajuit.

Maar er moet weer gevaren. Als we rond half drie de steiger dienen vrij te maken, varen we gelijk verder.
Enkel op genua lopen we meteen 5 knopen, maar golven zijn er natuurlijk ook en Leanders maag houdt daar duidelijk niet van.
Hij wil echt niet het record aantal keren overgeven per dag, van nichtje Roxie (sv Temanu'a ), breken. Zijn woorden. Is nochtans aardig op weg.
Een nacht op zee met vier zeilers die de wachten delen, valt reuze mee en 's middags liggen we al afgemeerd aan de steiger in de marina van Las Palmas.
Voor muziek tijdens de overtocht zorgde Karen. Een oude opname van een Urbanus show (vroeger een topper in ons gezin) waarmee we allemaal uit volle borst meezingen en declameren, dat is één van de hoogtepunten.
Ook mag ik het spectaculaire life optreden van een groep dolfijnen niet vergeten.

De marina in Las Palmas, gelegen vlakbij een super drukke toegangsweg, valt wat tegen maar het bij de Canaries zeer populaire strand, Playa de las Canteras, in het noorden van de stad, maakt veel goed.

JM slaagt in de, quasi onmogelijke, taak een huurauto te versieren ! We bezoeken het binnenland, de hoogste berg, het mooiste stadje, Teror. Teror, voor mij het Scherpenheuvel van Las Palmas, viert vandaag 15 augustus feest. Dingetjes die ik sinds mijn jeugd niet meer zag, worden hier verkocht : ringetjes, armbandjes, medailles...alles met lichtblauwe Maria portretjes.
Op weg erheen rijden we ons bijna potvast, als Google maps ons, op zijn eigenzinnige, onnavolgbare wijze, langs een onmogelijk stijl, smal, bochtig straatje stuurt. De enige oplossing : allemaal uitstappen, langzaam doorrijden en te voet gaan kijken hoe het nu verder moet.
We bezoeken nog het pittoreske Puerto Mogan en het oude Las Palmas met hoogtepunt “het huis van Christoffel Columbus” en zijn dan weer klaar om verder te trekken, naar Tenerife.
Na een oponthoud in de charmante hoofdstad Santa Cruz waar we de crew van de Puff, zeilvrienden van Temanu'a, ontmoeten, zeilen we in een dagtochtje naar Zuid-Tenerife.  Behoorlijk harde, half achterlijke wind stuwt ons aan 7 knopen naar San Miguel.
Daar beleven we de laatste avond aan boord en nemen de dag erop voor de tigste keer afscheid van geliefden, weliswaar met de geruststelling : “Tot snel !”

Lanzarote.



Huis Christoffel Columbus, achterzijde. 

In Teror.

Zandduinen Mas Palomas.

Pink girls.

Afscheid.

Laatste duikbeurs.
Want Karen en Jean-Marc hebben zich met hun bedrijf Dirty Divers ingeschreven voor de duikbeurs in Friedrichshafen aan de Bodensee. Daarvoor moet heel wat voorbereid en “tetrisgewijs“ ingeladen worden in bestelwagen en aanhanger. Wij steken dus allemaal onze handen uit de mouwen en zijn tezamen content met de goeie verkoop tijdens deze eerste post-corona duikbeurs.
Maar het echt grote nieuws : Dirty Divers werd vlak na de duikbeurs verkocht/overgenomen. Nog even gigantisch werk aan de winkel : het stock tellen van de haast ontelbare, kleine, onmisbare hebbedingetjes voor duikers is een monnikenwerkje.
Op de valreep, kunnen wij nu ook eens ons steentje bijdragen “in de winkel” en helpen waar we kunnen.
Eindresultaat : dinsdag 5 oktober droppen we de tevreden crew van Blowing Bubbles op de luchthaven. Nu deze zakelijke banden zijn doorgeknipt, kan de reis en de vrijheid pas echt beginnen. Heel veel geluk, Karen en Jean-Marc.

Corona.
Intussen krijgen we uit Weerde minder goed nieuws. Lyam testte, naast andere kinderen uit zijn en andere klassen, positief voor covid. School gesloten. Lyam in quarantaine op zijn kamer. Eten, taakjes voor school, spelen; lezen...alles gebeurt in afzondering. Eén toegeving, alle deuren mogen open zodat hij toch nog wat van het leven beneden meekrijgt.
Als het gevaar geweken is, Roxie en Stefanie negatief getest, logeren we hier weer een tijdje.
Na twee jaar “op zee” is het in Weerde weer business as usual. De kinderen naar school, mama en papa aan het werk. Waarbij papa voor weken afwezig is. De zending betreft dit keer omschakeling piloot Airbus A 400.

Ons normale bootleventje lijkt verder weg dan ooit. Vliegticket ingehouden, bericht van le gouvernement dat we vóór januari 2022 geen nieuws moeten verwachten.
Aan de winter, de eerste sinds 11 jaar, valt niet meer te ontsnappen.
Laten we die griepspuit maar gaan halen .

Drie generaties "Erensjes" bouwen aan een skate ramp in de garage.

Wandelen in Weerde.

Details

Created: 24 September 2021

Positie : België, pendelend tussen Weerde (Vlaams-Brabant) en Herk-de-Stad (Limburg).

WIJ ZITTEN VAST IN BELGIË .

Het is zover. Het ondenkbare tevens onvermijdelijke is gebeurd.
De Delta variant van het covid virus is uiteindelijk ook Nieuw-Caledonië binnen geslopen en waart er nu rond, zelfs en vooral op de eilanden, in de tribus (de clans of lokale gemeenschappen), in de squats (de kansarme wijken met golfplaten huisjes).
De luchtvaartmaatschappij annuleert onze terugvlucht, geboekt voor november. De internationale luchthaven Tontouta, wordt gesloten tot eind december 2021, blijft enkel toegankelijk voor militairen en zorgpersoneel.
Voor ons is er voorlopig, zonder serieus “motif impérieux”, geen weg terug. Op het door ons ingevulde formulier krijgen we zelfs geen respons.
Deze berichten schudden me wakker. Tijd om weer eens wat van me te laten horen.

Al heimwee  naar betere tijden. 

Tot nu was Nieuw-Caledonië quasi covid free. Twee keer een confinement maar weinig positieve tests, een paar zieken. Al sinds april geen covid maatregelen meer. Alle inreizende personen in quarantaine, dat wel.
Met nauwelijks 20% van de bevolking gevaccineerd, schiet de regering wakker en stemt snel een wet tot verplichte vaccinatie van iedereen. Weliswaar staan er (nog) geen straffen op het negeren van dit bevel, toch is het een krachtige boodschap.
Ik denk aan de talrijke discussies die we met mensen in Nouméa hadden. “Hier is geen covid en ik ga niet naar het buitenland. Waarom zou ik me laten vaccineren?” wierpen ze telkens op als wij aanvoerden dat het te laat zou blijken te zijn als het corona virus op één of andere wijze plots NC toch zou bereiken. Zouden ze nog eens aan die gesprekken denken, nu ze in lange wachtrijen aanschuiven bij de vaccinatie centra ? Of, nog erger, nu ze in een ziekenhuisbed liggen ?
Inmiddels is de avondklok ingesteld en overlegt de regering over nog strengere maatregelen, zijn er 49 doden en 58 patiënten op intensieve zorgen.
Voor ons betekent dat : Jakker blijft eenzaam achter in NC en wij zitten voor onbepaalde tijd vast in België. Dit, door ons gevreesde scenario, verbaast ons niet.
Het goede nieuws : onze boot staat er nog mooi en stevig bij. Vriend Olivier houdt een oogje in het zeil !

Nu ik de draad van de blog weer oppikte, kan ik evengoed gewoon wat vertellen over de voorbije maanden.
Reizen is altijd avontuur.
In covid tijden nog meer dan vroeger. Koffers pakken en heel veel info studeren, dat is de boodschap.
Wij deden dat toch, dacht ik.
Maar meteen bij het inchecken viel alles dik tegen. Na een lange kronkel-aanschuif-slang (de vlucht naar Parijs zat bomvol) meldde de balie dame ons dat we niet mee mochten. Waarom kon ze niet vertellen?
Vermoedelijk omdat ons PLF formulier nog niet behoorlijk ingevuld was. De stoelnummers, die zij niet kon geven omdat het formulier niet in orde was, ontbraken nog. Logisch toch ?! Nu weten we hoe je dat aanpakt, toen nog niet.
Geen behoorlijke wifi op de luchthaven, 4G werkte ook niet, zelfs geen plekje om te zitten, behalve in een klein hoekje op de grond, wat doe je dan.
Je klopt aan bij de balie van de luchtvaartmaatschappij.
Uiteindelijk vulden we, prinsheerlijk gezeten achter de laptop van de madammen van de Aircalin balie (die ons tenslotte een stoelnummer geven), onze formulieren in.
Een lang verhaal kort, nooit eerder gebeurd, wij checkten als allerlaatsten in.

Na al dat gedoe begon op 18 juli om 0u55 onze tocht naar het andere einde van de wereld via Tokio, Helsinki naar Brussel waar we na 2 jaar (3 voor Tony) onze zoon durven knuffelen. Fantastisch gevoel.
De vlucht Tokio – Helsinki is er eentje om te onthouden. Slechts 19 passagiers op een toestel voor minstens 300 personen. Pure verwennerij en heel veel plaats om te slapen.

Het weerzien met Stefanie, Lyam en Roxie is geweldig. Zoals steeds lijkt het wel alsof we echt niet zo lang weg waren. Meteen kan het vertellen beginnen.
Eten, drinken, babbelen en tenslotte slapen.
Verrassing de volgende ochtend : we moeten ons aanmelden voor een PCR test en, tot die negatief blijkt, in quarantaine.
Ons Europees (Frans ) certificaat van Nieuw-Caledonië kan men hier niet “lezen”. Dit land staat niet in “het” lijstje, is onbekend en dus meteen een rood gebied buiten Europa.
Welkom in de nieuwe corona wereld !

Meer nieuws over de voorbije maanden volgt snel.

Details

Created: 16 July 2021

Positie : op de kant in Nouville, Nouméa.

Nee, dit is Noorwegen niet, maar de baai van Ile Nou, met cruise ship La Pérouse op anker.

Het wordt nu echt menens.
Zaterdagnacht, eigenlijk zondag om 0u55 vertrekt ons eerste vliegtuig (er volgen er dan nog twee) richting Tokyo.
Ons resten nog een paar dagen om de boot klaar te maken en onze tassen te pakken.
Het uit het water liften was alvast een fluitje van een cent. De mannen hier doen echt een tiental boten per dag, elke dag. Dat noem je ervaring.
Ze bezorgden ons een mooie plekje, beweerden ze zelf. Kan je van zo een plaats op beton van mooi spreken? Ok, het is niet middenin het parkeerveld voor boten, waar elke dag geschuurd, gespoten, geverfd wordt.
Zouden we hier minder stof “slikken” ?

Tony spuit het onderwaterschip schoon met een hogedrukspuit (een Kerchère = Kärcher, zoals dat hier heet ), die krijg je gratis als je antifouling koopt.
De kiel is flink verroest, een speciale behandeling is echt noodzakelijk. We zetten er twee lagen antiroest op.
Ook de, alweer, verroeste ankers nemen we onder handen.
De dieseltanks vullen we tot boven toe, zo kan er zich geen condens vormen.

In de kraan, 

Tony in actie met de "Kerchère". 

Het anker behandelen tegen roest.

Dan volgt een rollercoaster van opruimen, wegstouwen, organiseren. Schimmel in de boot probeer ik te voorkomen door her en der bakken azijn te plaatsen.

Extra taak dit keer : Jakker cycloonklaar maken, wij weten immers niet wanneer we terug aan boord zullen zijn. Het dek maken we volledig “rommelvrij”, dat werkje kennen we inmiddels.
De boot dient bovendien met naar maat gemaakte spanbanden (sangels) stevig verankerd. Je koopt ze bij Boniface in Ducos. Ducos , ik vertelde het al, het koopdistrict van Nouméa voor al je aankopen. Als je het in Ducos niet vindt, kan je het vergeten.

De dure sangels zijn aangebracht. 

Gelukkig huurden we een wagen zodat we wat mobieler zijn. Nouville, waar de boot op de kant staat, op het (schier)eiland Ile Nou, aan de andere kant van de stad, ligt ver van alles.
Ver van alles maar historisch erg belangrijk, dat ontdekken we nu pas .
Hier kwamen de eerste Fransen toe. Ze richtten er de eerste strafkolonie van Nieuw Caledonië op. Straffen en koloniseren, hun belangrijkste doelen.
Later moeten we dit plekje grondiger gaan ontdekken.

Een beetje historie. 

Voor het eerst in al die jaren hebben we serieuze financiële pech.
Betalen met kredietkaart lukt niet meer. Zelfs een lang zenuwslopend telefonisch gesprek, na veel wachtmuziekjes en nummertjes toetsen, met onze bank en Athos Wordline kan de kaarten niet tot leven wekken. Niemand kan ons zeggen wat er aan de hand is. We willen niet langer tijd verspillen, lossen dit probleem later wel op.
Reddende engelen Olivier en Daphné (sv Korrigan) staan borg bij Hertz (moet met kredietkaart) en schieten onze haven rekening voor door middel van betaling met een cheque, betaalmiddel dat in Frankrijk, dus ook in Nouméa nog algemeen gebruikt wordt.
De debetkaarten werken gelukkig wel nog, geldopname en kleinere bedragen betalen lukt.

We laten het niet aan ons hart komen, werken verder, steeds minder rustig naarmate de tijd vordert.
Zelfs op le 14 Juillet is er veel bedrijvigheid om ons heen op het terrein. Mensen profiteren van de vrije dag om aan de boot te werken.
De gietende regen van gisteren vergeten we maar vlug, vandaag schijnt de zon alweer.

Van thuis bereiken ons verontrustende berichten. België, vooral het oosten, verzuipt. Hoe gaan wij ons landje aantreffen?
En hoe zit het met covid en de maatregelen? Bepaald geen zorgeloze trip naar huis.

Op de valreep roept men ons op het covid certificaat te komen ophalen. Wij zijn bij de eerste reizigers die vanuit NC vertrekken met zo een certificaat.

Morgen nog het elektronisch PLF invullen om een QR code van België te ontvangen.
Nee, reizen is er niet makkelijker op geworden.

De volgende maanden zal het stil worden op deze blog. Enkel sporadisch zal ik wellicht nog wat nieuws brengen.
Je nood aan wat zeilavonturen kan je lenigen bij www.blowingbubbles.eu. Karen en Jean-Marc zitten op dit eigenste ogenblik ergens halfweg tussen Gibraltar en Lanzarote, voor hun eerste grotere overtocht, en alles is ok.


We zullen ze missen de wingkiters van Anse Vata. 

Details

Created: 01 July 2021

Positie : Baie du Carénage (nog een keer).

Zie je (in het midden) de hoge pin colonnaire uittorenen boven de palmboom ?

“Ile des Pins”. Captain Cook, ja, die weer, heeft niet erg lang gezocht naar een naam voor het eiland waar hij in 1774, tijdens zijn tweede reis, op botste. Je kan echt niet naast de pins colonnaires of Araucaria columnaris op Ile des Pins kijken. Logisch die naam.
De endemische naaldboom, hij groeide ook al op het prehistorische zuidelijke continent Gondwana, wordt 60 tot 80 m hoog en steekt, als een opgeschoten, dun onkruid, hoog boven de toch ook al flink uit de kluiten gewassen palmbomen uit. Fascinerend om zien.
Stel je hier nu even de gigantische diplodocus, bronto- en andere saurussen, die 150 miljoen jaren geleden de aarde bevolkten, voor. Hun lange nek ontwikkelden ze om uit deze torenhoge naaldbomen grote stukken te happen, er hun enorme honger mee te stillen en energie op te doen.

Ook rond “la piscine naturelle” vormt zich een rand van deze typische altijd groene coniferen. De toeristische boekskes zeggen : “Als je daar niet gezwommen hebt, ben je niet op Ile des Pins geweest !” Pech voor ons. Vorige keer in 2019 hebben we het natuurlijk zwembad niet gevonden. Dit keer moet dat beter kunnen.
We laten onze huurauto achter op de parking van Le Méridien. Het pad naar de pool zou goed aangegeven zijn. Maar waar we op de onmetelijke zee moeiteloos onze weg vinden, lukt dat hier op dit kleine eilandje niet. Als we al bijna een uur gelopen hebben, zonder ook maar een glimp van de pool, keren we, teleurgesteld en mopperend, op onze stappen terug, botsen daarbij op een gezinnetje dat naar la piscine op weg is. Zij kennen het geheim van de toegang tot het paadje, toegang die totaal geblokkeerd is door omgevallen bomen. Als je daar omheen klautert, is de rest een makkie. De meisjes tateren in rad Frans honderduit tegen mij. Mijn oma-status is overduidelijk, daar hoef ik niet aan te twijfelen.
En dan verschijnt daar voor ons de pool. Prachtige locatie, toegegeven. Alle, op Ile des Pins aanwezige toeristen, lijken hier vandaag verzameld. Valt reuze mee.
In de pre-covid tijd spoelden hier dagelijks massa's cruiseschip klanten aan, het natuurlijke zwembad gewoon verbergend onder een laag spartelaars met volle gelaatsmaskers.

Op weg naar La Piscine Naturelle. 

Lunch in Le Méridien. 

Le déjeuner reserveerden we in “Le Méridien”, we hebben nog één en ander te vieren. Op het pad erheen verrassen een drietal prachtig blauwe vlinders, papilio montrouzieri, ons, ook weer endemisch in Nieuw-Caledonië.



Papilio Montrouzieri 

Onze terugrit staat in het teken van de geschiedenis. Na Cook, de sandelhouthakkers, de protestantse en katholieke priesters die de welbekende “missionarissen soepjurk” voor dames introduceerden, werd Ile des Pins Frans gebied en deporteerde men de gevangenen van de commune de Paris hierheen.
De gebouwen van de bagne, waar deze mensen in erbarmelijke omstandigheden overleefden, zijn haast niet meer te betreden. We trotseren het 2 m hoge onkruid.
De watertoren heeft het overleefd, wordt onderhouden en doet nog steeds dienst.

Nog een must see : Pic N'ga. De hoogste berg van Ile des Pins, 262 meter hoog. Peanuts zal je denken. Toch een stevige klim, over een erg rotsig pad en steiler dan we verwachtten. Maar het uitzicht is prachtig.

De Kunié Sailing week van de Club Nautique Calédonienne zorgt tijdens ons eerste weekend in Kuto voor een toffe ambiance. 25 jachten, bemanningen en sympathisanten amuseren zich op het water en het strand. Zoveel volk zien ze hier zelden. Elke dag zeilwedstrijden. Er komen zelfs vijf authentieke, in de Baie d' Upi gebouwde, “outrigger” pirogues opdagen voor hun eigen wedstrijd. Jammer, het weer is somber en er valt een lichte regen.

Lokale pirogues.

De caboteur brengt de broodnodige bevoorrading. 

Dinsdag, als de race terugkeert naar Nouméa , zien we de wedstrijdboten even van dichterbij. Eén meisjesboot spotten we, gesponsord door Dove.

De rust keert weer. Terug naar ons bootleventje : de prachtige natuur bewonderen, wandelen, kletsen met buurboten, we krijgen er niet genoeg van.
We maken kennis met Pierrette en Fabrice, kwieke zeventigers die in de baai van Ouao op hun Bénéteau wonen. Nemen ons vast voor hen daar te bezoeken.

Als er harde wind en hoge golven worden aangekondigd, houden we het hier voor bekeken. Vóór we terugkeren naar Nouméa, maken we nog een omweg naar Baie du Carénage om ons mentaal voor te bereiden op de stad, de klus van het Jakker op de kant zetten en onze vlucht naar België.

De, op elk moment van de dag vlak achter onze boot opduikende, talloze schildpadden, de schuwe dugongs en manta's, we zullen ze missen.

Vanop Pic N'ga.

De blauwe meisjesboot . 

Details

Created: 19 June 2021

Positie : Île des Pins.



Île des Pins, Baie Kanuméra, zicht op Pic N'ga (midden).

De “winter” komt eraan. Alhoewel je op 22° zuiderbreedte (dichtbij de Steenboks- keerkring) natuurlijk niet echt van winter spreken kan, vinden wij het toch sokken - lange broek - dekentjes tijd, vooral 's avonds en 's ochtends dan en als de kille zuidenwind blaast. Immers onze verwarming gaf de pijp aan Maarten.
De accu's vragen in deze tijd van het jaar meer aandacht. De zon die later opkomt, zo rond 6u30, heeft om 16 u ook al geen fut meer. Haar stralen vallen (te) schuin in, leveren veel minder stroom dan wanneer ze loodrecht naar beneden branden.
We schakelen 's nachts de koelkast uit (onze grootste verbruiker) en houden zo de batterijen op 12,4 V.
Twee jaar oud zijn ze nu, weldra tijd voor (alweer) nieuwe . Als ze ergens allergisch voor zijn, is het wel voor tropische warmte. Hun positie naast de motor, verre van ideaal, doet er ook geen goed aan.

Winter, ook walvissentijd in de Pacific. Het eerste bultrug vrouwtje is al gesignaleerd in de Passe de Boulari (NC). Ze is vroeg. Voelde ze de drang om te bevallen? Want dat is wat ze hier doen. Dat, en ingaan op de acrobatische avances van de mannetjes en vervolgens zorgen voor nieuwe spruiten.
Binnenkort doorkruisen catamarans met geïnteresseerden weer de lagune op zoek naar “fonteinen” en buitelende dieren.

Wij werken verder aan ons record. Met gedroogde tomaten, augurken, olijven, soupe de poisson, groenten in blik en enkele verse tomaten, eieren, aardappelen, uien goochelend, improviseer ik erop los.
We zien de bodem van de koekjes trommel. Zelf bakken kan niet, het nog resterende meel verdwijnt in het brood. Custard heb ik wel nog, dus wordt het vanillepudding voor de zoete goesting.

Prachtige oeroude bomen, die ontsnapten aan de houtkap, zie je overal  in NC.

Vóór we Baie du Carénage verlaten, bezoeken we het bad van “madame van de gouverneur.” Bij laag water kan je op het drooggevallen gebied lopen. Overal komt er warm water uit de grond. Je kan het wel 32 ° warme water voelen opwellen uit de kalkpijpjes.
Dat moet madame (we schrijven eind 19de, begin 20ste eeuw) op gedachten gebracht hebben. Ze liet een bad metsen en kwam hier heerlijk badderen in het warme water. Ik weet niet of er een gebouwtje omheen stond indertijd. Zou ze ten aanschouwe van iedereen, zoals toen gebruikelijk was in alles verhullende badkleding, geploeierd hebben?

Stel je hier madame van de gouverneur voor, prachtig decor, toch.

En dan, zomaar ineens, blijkt morgen wel een goeie dag om naar Île des Pins (in Kanaky : Kunié zeg Kwênyii) te zeilen en de “rooie aarde baai met duizenden watervalletjes” van Prony vaarwel te zeggen. Vroeg vertrekken is altijd een goed idee. De eerste mijlen overbruggen we met de motor. Als de wind komt opzetten, hijsen we genua en grootzeil en varen hoog aan de wind recht op het doel af. We halen vlot 6 knopen, ons onderwaterschip kreeg een natuurlijke poetsbeurt op het “zoete rivierwater” van de Baie du Carénage. Immers, zoet water, daar kunnen zeediertjes niet tegen.
Nauwkeurig tussen riffen en ondieptes door zeilend bereiken we, rond 13 u, het voorlaatste waypoint. Tijdens het laatste rak, pal in de wind, helpt de motor ons weer. Een half uur later plonst het anker in de wondermooie baai van Kuto, Île des Pins, “l'île la plus proche du paradis ”, zoals hun slogan luidt..
Op ons log 30.015 zeemijl ! Mooi rond getal voor de elfde verjaardag van ons vertrek uit Zeeland !
Meteen dezelfde avond krijgen we, bij ons aankomstpintje, de subliemste zonsondergang “ever” aangeboden.



Vrijdag nemen we een kijkje in de kleine kruidenierszaak op loopafstand. Je kan er je kont niet draaien, maar ze hebben alles wat een bijna lege boot nodig heeft, zelfs diepvries vlees en vers fruit.
Op de zaterdagmarkt willen we ook een kijkje nemen dus regelen we een taxi, want alle auto's op het eiland zijn verhuurd morgen.
We hebben te veel ervaring met kleine eilandmarktjes om hier bergen fruit te verwachten. Enkel wat passievruchten, kokosnoten, maniok, bok choi liggen op de tafels.
Steek de schuld maar op het huwelijksfeest van gisteren, giechelen de verkoopsters, duidelijk allemaal al wat ouder.
Het best gevuld is de bar, diverse koffiedames bieden hun pas gebakken cake aan. Je bent hier snel aan de praat. Met de dames achter de stalletjes maar ook met een Thaise die blij is wat Engels te kunnen praten.



Pas gisteren ontdekten we dat vanavond 25 zeiljachten, deelnemers aan de eerste Kunié Sailing Week, in Kuto baai zullen arriveren. Als we nu eens helemaal in het hoekje gaan ankeren, dan blijft er ruim plaats voor die boten. Toch. Nee, niet dus.
's Middags komt men ons vertellen dat we naar de zuidoostelijk gelegen tweeling baai moeten verkassen.
We zoeken ons een plekje dichtbij de champignonrots “Le Rocher” in Baie de Kanuméra. Le Rocher is tabu, heilig, het is verboden erop te klimmen.

Jakker naast Le Rocher. 

Prachtig ankeren is het hier tenminste tot de wind naar het zuiden draait en we wel terug moeten naar de drukke baai. Niemand kan ons verplichten op die hoge, oncomfortabele windgolven te blijven liggen.
Een vijftal keren hebben we nu opnieuw geankerd op Ile des Pins, dik tegen captain Tony's zin die altijd het zwaarste werk voor zijn rekening neemt.
Echter, de steeds opnieuw opduikende brede dugong-rug en de enorme, op een slordig tapijt lijkende, met zijn vleugeluiteinde aan het wateroppervlak plonzende reuzenmanta die we spotten op onze laatste ankerplek, maken veel goed. Als er ook nog een school dolfijnen vrolijk komt buitelen, kan de pret helemaal niet meer op.
Dan vergeet ik nog de talloze kop-boven-water-stekende schildpadden, deze lieve vriendjes horen gewoon bij het decor.

O ja, over ons record. Uiteindelijk overbrugden we 36 dagen zonder ook maar iets in te kopen of te krijgen. We waren dat helemaal niet van plan, kunnen dus nog langer indien nodig.

Hoeveel van deze "pins colonaires" zouden er op Ile des Pins groeien? Miljoenen !

Details

Created: 03 June 2021

Positie : Baie du Carénage.



Vechten om je staande te houden in het getijdenwater. 



De kleine wenkkrab houdt van deze omgeving. 

Hou je van records ? Wel, wij zijn bezig ons eigen record te verbreken. 29 dagen vandaag, het record “op Jakker overleven zonder inkopen doen.” . Net als tijdens een overtocht, maar dan gewoon ankerend op zovele plekken in de immense Baie de Prony. We hebben echt nog geen zin om terug te varen naar Nouméa.
Ergens verder weg heen zeilen, naar Ile des Pins of de Loyautés eilanden, lukt ons maar niet. Te veel wind, harde regen en de laatste verrassing : een enorme zeedeining van wel 5 m, naar ons gestuurd door een diepe depressie over de Tasmanzee. Je weet wel, die zee tussen Australië en Nieuw-Zeeland (genoemd naar de Nederlandse ontdekkingsreiziger Abel Tasman) waar ook ons Nieuw-Caledonische weer gemixt wordt.

Te vroeg victorie gekraaid dus. Het slechte weer is niet over. Verdorie, we lijken wel in een iets warmer uitgevallen België verzeild geraakt. Triest, wit-mistig sluiten regenbuien ons in. Zijn we de laatste wezens op aarde? Rondom ons totale verlatenheid op het water. We liggen aan een boei in Anse Majic (Baie de Prony), één van onze favoriete wandelbestemmingen. Hier kan je het steile pad nemen naar Cap Ndua en het observatieplatform voor de walvissen.
Maar, stel je voor, op weg naar ons paadje, het klaarde even wat op, horen we het al. Er ruist een klaterend beekje ? Het wandelpad blijkt nu een riviertje ! Zonder natte moddervoeten kom je hier niet door.
Net voor een situatie als deze hebben we onze zeillaarzen, weliswaar ver weggestopt, zovele jaren aan boord bewaard. Een paar uur later stellen we blij vast dat ze niet lekken, dat ze bovendien lekker lopen. Die zeilerstheorie van “alle spullen weggooien die je meer dan een jaar niet gebruikt”, daar heb ik mijn bedenkingen bij. Toch maar niet te letterlijk nemen.

Die joekel van een depressie in de Tasman zee brengt ook krachtige westen en zuidwesten wind mee als die onder Nieuw-Caledonië doordraait. Een tegendraadse windrichting, een reverse.
De wind rond depressies draait hier trouwens andersom dan in het noordelijk halfrond, met de klok mee dus, wist je dat ?
Perfecte beschutting vinden we nu in de Baie du Carénage, een baai in de baai en ook nog eens een eind op een soort rivier. Het is hier gewoon binnenland, wel 5-6 zeemijl van zee verwijderd, van deining hebben ze hier nog nooit gehoord.

Een uitgelezen keuze aan hikes is in de aanbieding. Ondanks de zware regens en de doorweekte bodem voelen de hellende paadjes niet al te glibberig aan. Ik neem mijn stok mee, altijd voorzichtig, en grijp kleine boompjes ter hulp.
Overal zoeken stroompjes, riviertjes hun weg naar beneden. Die moet je oversteken, wil je ergens geraken. Dit keer gaan we niet op ons botten maar trekken we de crocs aan. Over stenen door het glasheldere water, heerlijk fris aan de voeten. We genieten als kinderen. Ook van de twin watervallen en het koude dompelbadje beneden.

Aan de strandjes en oevers verwonderen we ons over de hopen opgestapelde puimsteen .
Afkomstig van de vulkaanuitbarsting op Tonga twee jaar geleden? Heel wat zeilers in Tonga en Fiji rapporteerden toen dat ze geen water meer zagen, letterlijk in een zee van puimsteen voeren. Vreemd.

De regio van de rivière Carénage was oud bagne- en mijngebied, niet moeilijk er antieke overblijfselen, kabels, rails zelfs een stoomketel te ontdekken. Bij de ruïnes van gevangenis gebouwen, bakkerij, kerkhof verwijl je even in het niet zo fraaie verleden.
Gevangenen, aangevoerd uit Frankrijk, hebben er zwaar afgezien, in de houtkap en later in de mijnen.
Inheemse stammen zagen deze regio eeuwenlang als vervloekt, kwamen er enkel om stammentwisten uit te vechten. Hier woonde men niet.
Of waren de zware metalen in de grond, waardoor mensen ziek werden van het eten van hun geteelde groenten en het jarenlang drinken van het water, verantwoordelijk voor de uitgestorven, niet bewoonde hoogvlaktes.

Stenen gebouwen hebben de tand des tijds overleefd. Prison ? Munitiedepot ? 

Puimsteen voor het oprapen. 

Nu het water overal rondom ons klatert, is watertanks vullen een must. “Twee (of meer) emmertjes water halen.“. De drie “vaste” zeilers van deze baai, zij “wonen” hier zowat, staken de armen uit de mouwen en legden een leiding aan bij een bron, zo heb je water dat altijd snel “loopt”.
Iedereen mag zich bedienen. Alleen, rond het “kraantje” valt alles droog bij laag water enkel bij hoog water kan je gaan tanken. Tien minuutjes dinghy varen en je vult je jerrycans sneller dan in de marina en het water is veel lekkerder dan marina- chloorwater.

Tenslotte nog wat politiek nieuws. Op dit ogenblik wordt er in Parijs druk vergaderd. Verkozenen van Nieuw-Caledonië reisden op uitnodiging van president Macron en minister van Outre-mer Lecornu daarheen om te praten over de toekomst van het eiland. Een uitgebracht document verduidelijkt uitgebreid de gevolgen van respectievelijk een “oui” of “een non” uitslag voor de man in de straat. De vraag blijft onveranderd : “Wil je dat NC onafhankelijk wordt van Frankrijk? “.
Op 12 december 2021, zo is besloten, gaan de Nieuw-Caledoniërs naar de stembus voor het derde referendum. Daarna volgen er twee jaren van “overgang” wat de uitslag ook zal zijn. Het wordt weer spannend in NC.

Twee emmertjes water halen...op de prachtigste locatie.