JAKKER, a ship's journey

Positie : Port Vila mooring

Hondsmoe, met een joekel van een jetlag, maar tevreden, gelukkig zelfs zit ik, naast Tony, in een busje vanaf de luchthaven richting Jakker. Ruim 11 dagen ben ik weggeweest, naar huis, naar de familie, naar de begrafenis van onze pa.

Op 1 oktober bereikte ons immers het bericht van zijn overlijden. Rustig, in zijn slaap, omringd door zijn gezin, nam hij afscheid van het leven. Verdrietig zijn we, maar ook dankbaar om zo een rijk, lang leven (bijna 97 jaar) en om de twee laatste “vertroetel” weken thuis.

Via onze verzekering en met hulp van Jean-Marc en Karen (van Vanuatu uit naar de verzekering thuis bellen is een verschrikking) kon ik bijna onmiddellijk een vlucht naar huis bemachtigen en zodanig op tijd zijn voor de begrafenis. Tony bleef in Port Vila.

Een heftige periode met veel emoties wachtte me. Maar mooi om zoveel familieleden en vrienden terug te zien. Er is nog even ruimte voor extra tijd met broers en zussen, vriendinnen. Maar dan stap ik, samen met dochter, Karen, nóg een keer in het vliegtuig naar Faro (Portugal), dit keer.

Want nu ik in Europa ben, hoe kort ook, kan ik toch niet buiten een bezoek aan Temanu'a, de boot van zoon Bert en zijn gezin, in Portimão.
Onmenselijk vroeg verlaten we een herfstig nat en koud België om een aantal uren later in het zonovergoten Faro te landen. In Portimão lopen Lyam en Roxie ons in hun dol-enthousiaste begroeting bijna omver. Drie heerlijk drukke dagen volgen. Het hele programma moet afgewerkt. Naar het strand om in de surfgolven te springen en te (body)surfen. Ik trotseer het ijskoude water.
Naar de prachtige rotsformaties, grotten en bogen van Praia da Rocha om er te ankeren en met de dinghy te rijden op de golven, op verkenning tussen al dat moois.
Wakeboarden en suppen is meer iets voor Karen en Bert.

Van links naar rechts Oma, kleinkinderen Lyam en Roxie, kinderen Karen en Bert.

Surfer Lyam.

Broer en zus : wakeboarden achter de dinghy.

Karen op de sup.

Oma tijd .

 Tekenen, verhaaltjes vertellen, dansen tijdens een mini-party compleet met kleurig flitsende disco-bal, maar ook “school” en het invullen van herhalingsblaadjes rekenen, het komt allemaal aan bod in een duizelingwekkende vaart.

Boodschappen doen, het kan er ook nog bij. Onze huurauto wordt ingezet. Zeilers hebben nooit genoeg voedsel aan boord, zeker als er kinderen meevaren. De koffer van onze auto zit propvol en met de dinghy wordt alles aan boord gebracht.

Een Portugees-Hollandse lunch bij een eettentje op het strand en een laatste kan mojito, vormen de afsluiter van deze drie onvergetelijke dagen.
Bij het afscheid nemen mag ik niet nadenken...laat ik vooral blij zijn om de tijd die ik hier was. Vorige week leek deze andere kant van de wereld nog totaal onbereikbaar.

Boodschappen wegbrengen.

Oma, teken je iets voor mij ? 

Lees ook de blog van de Temanu'a crew.

Eén nachtje kan ik nog recupereren en dan volgt opnieuw een vlucht van effectief 25 u plus 11 u van wachten op diverse luchthavens.

De lange files met wachtenden aan de check-in, de veiligheidscontroles, het boarden, de toiletten, zelfs om een koffie te halen, het heeft het uiterste van mijn incasseringsvermogen gevraagd.
Ik wil nu enkel nog slapen. Maar zelfs dat lukt niet al te best. Om 2 u 's ochtends zit ik klaar wakker in mijn bed. Jetlag is een vreemd fenomeen, een vreemde ziekte zou ik bijna zeggen.

Ook dit gaat weer over en daarna kunnen we ons focussen op het voortzetten van onze reis naar Nieuw-Caledonië.