JAKKER, a ship's journey

Positie : Awei island (Maskelyne Islands).

Het gekrijs van het varkentje snijdt door merg en been. “Gillen als een gekeeld varken”, we snappen dat plots veel beter.

De man die het beestje naar voren brengt, legt het voorzichtig aan de voeten van de chiefs en de president van de provincie Malampa. Men rijkt deze laatste een knuppel aan en met een welgemikte slag klopt hij het biggetje naar de andere wereld.

Niks voor tere zielen of Gaia-adepten, maar, alweer, “kastom”. The pig killing ceremonie hoort bij alle vieringen in Vanuatu.

Elke man hier kan deze klus klaren want verplichte oefening bij de inwijding van jongen tot man.

Vandaag is het feest in het dorp Pellonk (Maskelynes – het grote door eilanden en beschutte baaien gekenmerkt, afgelegen rif in het zuiden van Malekula) . De doopvontschelpen farm “Ringi Te Suh” (Leave it alone !) bestaat 25 jaar.

Toevallig dropten wij, in de baai aan de zuidkant van het eiland Uliveo, ons anker.
Toevallig maakten wij met John, onze “ zelf benoemde” gids, gisteren de wandeling doorheen de onbeschrijflijk mooie jungle naar de farm voor een bezoek. Prompt nodigde Jack's dochter, de volgende generatie schelpenkwekers, ons uit voor de jubileum viering. Morgen om 8 u al ! Vroeg opstaan.

Zo komt het dat we nu op twee, speciaal voor ons gereserveerde plastic stoelen, de hele ceremonie kunnen meemaken. Alle chiefs, aangevoerd door een soort tovenaar, nemen plaats op de “tribune”.

Het programma, naast de killing of the pig, omvat veel toktok (speeches) in Bislama. Af en toe dringt er een woord tot ons door.
Jack (gepensioneerd hoofdonderwijzer en baas van de farm) vertelt de geschiedenis. Zijn familie, de Enrels, wilde iets doen aan de vernieling van het rif en de overbevissing in de baai. Startte (volledig zonder steun) deze, over 100 hectare rif uitgespreide, schelpenfarm, die in 1994 officieel tot “conservation area” gepromoveerd werd.

Zo zorgen ze voor de bescherming van het rif en tegelijk voor de productie van de nodige proteïnen voor de bevolking (ze eten die reuze schelpen) zonder dat ze de laatste visjes uit de lagune moeten vangen. Leave it alone and leave it to multiply.

Nog meer hoogtepunten : de onthulling van een monument dat aan deze heuglijke dag moet herinneren , het aansnijden van de verjaardagstaart met wel 15 handen tegelijk. Het aanbieden van geschenken aan de genodigden, waarbij ook wij weer een waaier rijker worden.

Opvallend : vrouwen komen bij de ganse ceremonie niet aan bod, spelen vooral een tweederangs rol in Vanuatu. Overal rond het terrein zitten ze op zelf geweven, meegebrachte matten in hun ruime “missionaris” bloemenkleren. Enkel voor de catering blijken de dames onmisbaar.  

De string band, met in het midden de soort rommelpot voor de basklanken, speelt een paar deuntjes.

Na het buffet van visjes, een spiesje van kreukels uit de mangroven, manioc, kumala (zoete aardappel) toont Jeannie, de acrobate van het dorp, haar kunsten.

Als de dj het overneemt en de muziek te hard wordt, besluiten we naar huis te gaan.

De doopvontschelpen zelf, de sterren van de viering, zijn nu, laag water en bovendien spring tij, niet bereikbaar. Het rif ligt helemaal droog. Jammer.

Maar de doejong die we 's avonds zien, maakt veel goed.

Een toeval komt nooit alleen ?! Als we de volgende middag de baai uitvaren, roept een naderende catamaran ons op. “Jakker, this is Begonia. Zijn jullie niet de boot waarmee we samen door het Panama kanaal voeren in 2014 ? “
Wow, dit komt even uit een ver verleden, maar het blijkt te kloppen . We moeten dringend eens bijpraten. Onze zeilerswereld is klein.