JAKKER, a ship's journey

Positie : Port Sandwich.

Deze foto hoort nog bij het vorige tekstje over kinderen met machetes.

En dan vaar je, na zo lang tanden bijten en “wachten” op één plek, voor je het goed en wel beseft, de baai uit richting zee. Een vriendelijk windje en dito zee verwelkomt je. Kan het niet altijd zo zijn?

Gisteren nog wat boodschappen gedaan in Luganville.

Taxichauffeur George, die ons terugbrengt, loopt zelfs mee tot bij onze Jak. Hij kent ons leven. Was zelf zeeman op Koreaanse vissersboten. Geboren is hij op het eiland Ambae, waar de eruptie van de vulkaan een jaar geleden opnieuw duizenden inwoners naar buureilanden Santo en Maewo verdreef. Hij probeert op Santo nog geld te verdienen, terwijl zijn vrouw en kinderen alweer terugkeerden naar hun huisje op Ambae. Ze moet wel, de vulkaan zorgt er voor enorme groenten en knollen. George gebaart met zijn armen alsof hij een enorme voetbal omklemt. Zo groot zijn de zoete aardappelen er en de spinazie blaren, gigantisch.

Ik kom met 5kg bloem extra terug op Jakker. Blij, want slecht meel heeft ervoor gezorgd dat we heel klef brood moesten eten. Dat probleem zal nu wel van de baan zijn.
Maar een ander dient zich aan : gedoe met de gasoven. Er is amper nog een vlammetje.
Tony, mijne man die alles kan, haalt alles uit elkaar. Blaast de gasleiding uit, klopt het roest uit de brander. Enfin, na een uurtje brandt het vuur weer lustig.

In Port Stanley op Malekula aangekomen, ankeren we op een bekend plekje. Toch lijken de koraalblokken (bommies) erg dichtbij. Dat inspecteren we even en ontdekken zo een wel bijzonder mooie koraaltuin compleet met schildpad, rustig liggend op de bodem. Een trevally zwemt met flinke snelheid recht naar mijn gezicht. Schrikken ! (Een vervelende gewoonte van deze vissen, lees ik achteraf). Een enorme zeebaars schrikt dan weer van ons.
De drop-off blijkt ook de moeite. Hier doen we een duik. Hopelijk regent het één van de volgende dagen. Duiken betekent extra waterverbruik om alle spullen af te spoelen.

Dan is er nog een klus. Onder water dit keer. Zink anode vervangen.
Omdat er zich onder water, rond de boot zwakke elektrische stromen voordoen, worden metalen aangevreten. Wij plaatsen zinkanodes dichtbij de bronzen schroef opdat die zich, geheel volgens de tabel van Mendeljev, zouden opofferen voor de dure schroef.
De anode, bijna weggegeten, moet dringend vervangen. Perfect om dit hier te doen, met behulp van de duikuitrusting.

Best moeilijk, al die schroefjes en de twee delen van de anode onder water plaatsen. Als je wat laat vallen, ben je het onherroepelijk kwijt.

En dan vragen jullie zich af : “Wat doen ze toch maar de ganse dag op zo een boot? “

Ankerplek Port Sandwich.

Wandelen ! Nog één van onze geliefkoosde, maar vooral ook noodzakelijke bezigheden. Op onze huidige ankerplek, Port Sandwich stappen we 40 minuten (warm, warm) naar het piepkleine stadje, Lamap, voor brood. Om ons gas (zelf brood bakken) wat te sparen.
De markt stelt niks voor. Gelukkig brengt Madeleine (met haar pikinini) fruit en groenten aan boord.

Nog even langs de kleuterklas van Lamap, de dril van elke ochtend tanden poetsen is net achter de rug, vóór we de terugweg aanvatten.

Halfweg wacht Amendine ons al op. Elke dag heeft ze een verrassing voor ons : pompelmoezen, verse kokosnoten. Ik bedank haar met een doosje theezakjes.
O ja, ze bevestigt wat we al lazen : “Neem “plis” geen verkoelende duik in het water rond jullie boot. In het verleden waren hier zeker vijf shark attacks, omdat men koeien slachtte bij de baai. “

Zouden die haaien er nog steeds zitten ? We zien toch niks !