JAKKER, a ship's journey

“Coromandel” is de naam van een bevriende Nieuw-Zeelandse catamaran die we ontmoetten in Fiji. Het prachtige schiereiland met dezelfde naam, dat wordt onze volgende bestemming. Dichtbij Auckland, dus dit verlengde weekend zijn we niet alleen.

Met dit prachtige weer willen gezinnen naar de stranden. In riviermondingen laten vissers honderden bootjes in het water. Heeft iedereen hier eigenlijk een camper en/of een vissersbootje? Het lijkt er wel op.

Wij vermijden de drukte en nemen de kronkelende Road 309, stoppen bij een waterval, wandelen in een indrukwekkend Kauri bos.

Overnachten kunnen we bij John en Kaeteta, de ouders van Susan (Unique). Vorig jaar bezochten zij hun dochter, schoonzoon en kleinkinderen in Kiribati. Engelsman, John, is een kranige oud-leraar die, als jongeman, les kwam geven in een piepklein Kiribati eilandje. Zijn sprookje begon er toen hij al zijn moed verzamelde en Kaeteta's hand durfde te vragen.

Over de tachtig is John nu maar hij wil ons absoluut voorgaan langs het moeilijke pad naar de blowholes op het strand van “hun” stadje Whiritoa. Wij houden ons hart vast als hij schuifelend maar vastberaden zijn weg zoekt. Je moet het maar doen.

De volgende ochtend staat een wandeling doorheen de tunnels van de oude goudmijnen in de Karangahake Gorge op het programma. Kaeteta stapt dapper mee ondanks haar nog niet volledig geheelde gebroken enkel.

Verder naar het zuiden vinden we Tauranga te druk naar onze zin. We kiezen voor het vliegtuigmuseum omdat het verkeer op de weg naar Mount Maunganui volledig stilstaat.
De oude knarren in het museum herkennen meteen een even gepassioneerde vliegtuigfanaat en laten Tony niet meer los. Zelfs in de “werk-hangaar” waar niemand binnen mag, moeten we een kijkje nemen.

Al een paar keer overnachtten we in een DOC (Department of Conservation) kampsite. Meestal mooi gelegen in een natuurreservaat, je kiest je plek zelf, het weinige kampeergeld stop je in een enveloppe. Er is een toilet en een kraantje. Maar zo heerlijk rustig én in de natuur.

Het is weer eens tijd voor een warme douche, geen probleem op de camping in vulkanen land, Rotorua. Lekker ontspannen kan in de hot pool. Maar stom, het water moet wel veel opgeloste zonnecrème bevatten en Tony ontwaakt de volgende ochtend vol met jeukende pukkeltjes. Even zijn allergie vergeten. Geen hot pools meer !

We verkennen het broebelende, stinkende, dampende, loeihete, kleurige vulkaanland grondig. Net nu Nieuw-Zeeland kreunt onder een hittegolf, wandelen we rond in een stad waar overal stoom uit de grond opstijgt. Net achter onze kampeerplaats murmelt een kokend heet beekje. Puffen.
Maori's wonen hier, te midden het kokende water, sinds ze voet aan land zetten in Nieuw-Zeeland en één nog steeds bewoond authentiek dorpje, Whakarewarewa kan je bezoeken. Je wandelt er rond en krijgt het spuiten van de geyser (aan de overkant) elke 45 minuten als toetje.

Op weg naar het grootste meer in NZ, Lake Taupo, stop je best nog even bij de Huka Falls. Indrukwekkende stroomversnelling met een enorm debiet.

We rijden rond het meer richting Tongariro National Park.

Het weer wordt slechter, de bewolking lager. We zien de bergen niet.

's Ochtends regent het. Als we wegrijden van de camping belemmert mist het zicht. Fenomeen dat we lang niet zagen. Wandelen in de bergen. Een goed idee?

In het dorpje waar we tanken, beweert de man dat het zal opklaren namiddag. Eerst maar eens naar het mooie skidorpje Ohakune gereden.

Een Top 10 Holiday camping kan ons bekoren. Als het regent, wordt de auto meteen erg klein !!! De douches zijn geweldig : je duwt op een knop en krijgt 7 minuten heerlijk heet water én een lamp die verwarmt. Voor de wintersporters bedoeld, maar het voelt nu ook geweldig aan. Lang geleden dat ik zovele ultra lange douches genomen heb als hier in NZ.

Inderdaad, 's namiddags toont de met sneeuw bedekte, meest actieve vulkaan van Nieuw-Zeeland, Mt Ruapehu zich in zijn pracht. We kiezen een gevarieerde wandeling van klimmen en vlakke stukken.

Via de scenic route langsheen de Whanganui rivier en de kustweg belanden we ten noorden van Wellington.

We spreken af met cruiservrienden Jonathan en Donna (Chez Nous) die letterlijk ons pad kruisen op hun weg naar het noorden.

In Wellington hebben we enkel tijd en zin in het uitzonderlijke Te Papa museum. De stad doet zijn “windy” reputatie eer aan, je kan gewoon tegen de wind leunen.

Morgen moeten we vroeg op voor de ferry naar Zuid-eiland. Zullen we de prachtige Marlborough Sound kunnen bewonderen?