JAKKER, a ship's journey

Positie : Aur, Aur, 08°09,280 N, 171°09,981 O

Op enkel de genua varen we aan 4,5 kn naar Aur. Zie je wel dat het kan! De wind waait zwak uit Noord-Oost. Is de harde windperiode over? Stabiel is het weer zeker niet. Pikzwarte lucht pakt samen als we de noordelijke pas inzwaaien. Maar de bui is tenminste zo galant te wachten met hevige regen tot we goed en wel in de diepe lagune zijn. Na een uurtje, de zon straalt alweer in een blauwe lucht, zoeken we bij Tabal naar een plekje zand tussen de koraalbommies. Bij de tweede poging liggen we op voldoende afstand van de koraalbergjes zodat het kwetsbare roer niks kan raken, ook niet als we omdraaien bij een windshift.

Meteen roept “James Bond” ons op : hoe heet jullie boot, hoeveel crew, waar vandaan en wanneer komen jullie aan land? Vandaag nog niet, houden we (letterlijk) de boot af, eerst onze Jak in het water. Ok, dan komt hij zelf wel even langs. Anako, zijn vrouw, neemt al meteen de tas met geschenkjes aan. Wij beloven Karen (sv Seal) te bedanken via het Yokwe radio netje van morgenochtend.

Proberen het antenne probleem op te lossen.

Tony met James Bond van Aur.

Een kleine week vliegt om op de ankerplek bij Tabal. We wandelen rond op het eiland, babbelen met de altijd achter ons aan hollende kinderen, kijken toe hoe ze met schelpjes een soort jeu de boules spelen. Tony meet de antenne van James ' SSB radio uit, soldeert één en ander opnieuw aan mekaar. Bekijkt de stroomtoevoer voor de koelkast. Ook hier weer een probleem met slechte batterijen, niet door ons op te lossen.
In een stalletje, apart van de clinic waar ze wonen, zit Anako, zoals alle vrouwen, ganse dagen te handwerken. Hun kunstwerkjes wordt verkocht tot in Hawaii. Ze vraagt me om naalden, een leesbril, bakpoeder, rijst, look.... in ruil krijg ik een door haar gemaakt sierdoosje. Ik zet me bij haar op de grond en onder het werken verneem ik dat de kleinkinderen, die rondlopen op het erf, bij hen wonen, samen met sommige van hun ouders. Eén dochter zit 9 maanden per jaar op de univ in Majuro, haar kleine van 2 jaar woont hier. Tienerzwangerschappen, een groot probleem , zucht Anako.

Anako en dochter Angela ijverig werkend.

Ondertussen probeer ik met de kinderen in een oud wiskunde boek te lezen!

Bij de loco-burgemeester en zijn vrouw gaan we onze bijdrage betalen om op Aur te mogen verblijven. Hartelijke, goedlachse mensen. Al gauw zitten we, sippend aan onze kokosnoot, gezellig in hun tuin. Ze vertrouwen ons al snel hun grootste zorgen toe. De kinderen die 9 maanden per jaar school lopen in Wotje. Vooral hun twaalfjarig zoontje heeft veel heimwee. En ook hier weer het drama van een tienermoeder, hun dochter, die in Majuro studeert. Kleinzoontje,1 jaar, zit bij opa op schoot.

Aan James beloofden we een pakje voor zijn dochter mee te nemen. Bij het afscheid komt hij ermee aanzetten. Heuh...wat ruik ik, een indringende visgeur ?
Nog vlug zoekt hij het deksel van de grote emmer vol gezouten, gedroogde vis ! Die moet mee op onze boot, mee naar Majuro. Kathleen, zijn dochter, zal die erg gegeerde vis daar verkopen. “Vergeet niet het deksel er 's avonds af te nemen, als er geen vliegen meer komen, anders begint de vis te zweten. We don't want that.” Dat je op onze boot geen plekje vindt waar je die vis niet ruikt als je het deksel openzet, zal hem een zorg wezen. De volgende dagen stinkt de Jakker tegen de wind. We kunnen toch niet met beschimmelde vis in Majuro aankomen. Oh boy, wat hebben we weer beloofd !
Spontaan zie ik een aflevering van “Het leven zoals het is op de luchthaven” voor me. Het beeld van een Afrikaan bij de douane in Zaventem, zijn koffer vol met stinkende, gedroogde vis ! Een delicatesse. Zo moeten we het zien, we brengen pralines naar Majuro.