Positie : Aur, Tabal, 08°18,12 N, 171°09,39 O

Website.
Er is net een ramp afgewend. En wij wisten van toeten noch blazen als Karen ons niet gewaarschuwd had. Wij hebben hier geen internet , geen benul van wat er in de wereld, zelfs in onze eigen virtuele wereld, gebeurt.
Een hack attack is afgevuurd op onze website, de beveiliging heeft gewerkt maar toen kon niemand nog inloggen ! Karen, neef Ben en zijn vrouw Mariel hebben het probleem opgelost. Dank je wel alledrie.

Kopra.
Ik kan dus gewoon verdergaan met ons verhaal.
Als we eindelijk, na een paar dagen, elk stukje strand en grote delen van de jungle in Taroa doorploeterd hebben, zijn we klaar voor andere eilandjes in Maloelap met...nog meer oorlogsoverblijfselen. Zondag krijgt het dorp bezoek van de regeringsboot die mensen en voorraden brengt van Kwajalein, tweede belangrijk eiland van de Marshall groep. Die boot neemt ook de zakken met kopra mee naar Majuro. Kopra, quasi de enige bron van inkomsten voor de inwoners, brengt per zak 70 $ op. Geschokt kijken we toe hoe kleine kinderen met de kruiwagen kokosnoten aanbrengen. Twee achtjarigen wippen, met een groot mes, de kokos uit de schalen. Mijn afkeurende opmerking wordt weggelachen. Je reinste kinderarbeid en gevaarlijk ook. Zo zien zij dat hier duidelijk niet.



Eilandjes in de lagune.
Het weer is niet erg stabiel, maar al eilandhoppend willen we naar de noordwest uitgang van de lagune bewegen. Interessante eilandjes : eentje, Pigyattoo, met een groot generatorgebouw, op 3 mijl afstand van de vliegtuigbasis van Taroa, voor de oorlog gebouwd door de Japanners, om uit het schootsveld van de bombarderende vliegtuigen te blijven en de stroomvoorziening te kunnen blijven garanderen. Onbewoond eilandje, dus prachtig koraal. Menselijke activiteit, zo ondervonden we, vernielt veel van het koraal, al was het maar door vervuild water.

Generatorgebouw.

Generator en ...

instrumenten.



In Ollot liggen drie onderwater wrakken van Zero vliegtuigen en twee Japanse, tot patrouilleboot omgebouwde, vissersschepen. Van de vliegtuigen blijft niet veel meer over dan de zware stermotor met prop, die boven water uitsteekt. De boten, op een diepte tussen 5 en 15 m, bieden een mooier plaatje mede dank zij het kristalheldere water. Zelfs na meer dan 75 jaar en veelvuldige plunderingen herken je nog vele onderdelen.



Diepvrieskist.
In het dorp Ollot wonen een 80tal mensen, er is een schooltje en, natuurlijk, een kerk. Zodra we voet aan land zetten, joelen de schoolmeisjes rond ons. Veel verder dan onze namen noemen, komen we niet. Zij kunnen zich voorstellen in het Engels en ik in het Marshallese. Al vermoed ik dat ze meer Engels begrijpen. We ontmoeten een aantal mannen aan het werk aan het kerkgebouw, praten met het schoolhoofd en worden binnengeroepen bij Arta en zijn vrouw Helbina thuis. Na een inleidend praatje komt hij terzake : "Of Tony eens naar zijn diepvrieskist wil kijken. Pas gekocht maar werkt niet goed. En hij weet dat yachties veel over de materie weten." Uiteindelijk blijkt dat de freezer (een statussymbool hier) nooit goed zal kunnen werken op één zonnepaneeltje en één batterij, die nooit goed geladen wordt, misschien daardoor nu al stuk is. Zonder batterij overleeft het voedsel in de vriezer de nacht niet. Als er bovendien een grijze dag volgt, de zonnecellen weinig stroom leveren, ontdooit de ganse inhoud. Voor zijn werk krijgt Tony een mooi, door Helbina, gevlochten sierdoosje. Zij vlecht en weeft immers ganse dagen, vertelt ze me, intussen stevig doorwerkend, wij beiden zittend op de vloer van de "veranda". Het resultaat van haar handenarbeid kan je als souvenir kopen in Majuro. Nog een bron van inkomsten voor hun.

Speciaal voor Lyam en Roxie : herken je Maui op het rode t-shirt?

 

Terwijl ik met de meisjes praat, bespreken Tony en Arta in de keuken het diepvrieskist probleem.



Pech.
Volgende eilandje : Tjan. Van hieruit willen we de sprong naar Wotje nemen, maar dat was buiten de buienmaker gerekend. Na een rustige zeilnamiddag begon het 's nachts vreselijk te waaien en regenen. Eén van de mogelijke "showers" zoals voorspeld. Om 6 u gaat plots het ankeralarm. We drijven meteen dwars op de golven. Het anker is LOS.  We driften naar het diepe en gelukkig niet omgekeerd naar het rif. In het donker, maar het eerste licht zal weldra komen, vaar ik op GPS terug naar onze ankerplek. Moeilijk de boot op koers te krijgen , met al die ankerketting en de zware ploert onderaan bungelen, in deze 6 bf wind. Maar het lukt weer een keer.  De enige mogelijkheid is terug op een helling koraalzand ankeren. Het anker zakt erdoor als door water. De helling loopt te steil bergaf, het anker kan niet pakken. Als het weerbericht ook nog zuid tot zuidoostenwind belooft, halen we het anker maar weer op en varen terug naar Taroa. Terug naar af. Niet leuk, maar "better safe than sorry".
Taroa, beschutting biedend voor vele windrichtingen, de beste ankerplek van Maloelap. Een goeie nachtrust is heilig.
Niet dus, maar dat je lees je volgende keer.

 

Additional information