JAKKER, a ship's journey

Positie : Majuro, Republic of Marshall Islands : 07°06,20 N , 171°22,43 O

Uitgewuifd in Tarawa.

Met onze eerste, duur betaalde Marshallese, 4G gigabytjes (we moeten ook een dongle aanschaffen, anders werkt het niet) download ik de nieuwste Zilt Magazine. Een tekstje, geschreven door een deelnemer van de Volvo Ocean Race, over de zone rond de evenaar haalt me de woorden uit mijn laptop.

“../.. Hier (rond de evenaar) zijn luchtdrukverschillen niet langer de energiebron van de wind. Elke wolk kan het verschil maken tussen storm en windstilte. Soms zie je donkere wolken zonder wind, soms zie je onschuldige die 40 knopen camoufleren. Gribfiles en weerkaarten zeggen niks …/..”.

Voilà, echt, zo is zeilen rond de evenaar. Zo hoor je het ook eens van een ander.
Hier ons verhaal.
Onze start uit Tarawa (nu alweer twee weken geleden) ging met de nodige hindernissen gepaard. Het grootzeil zat potvast in de mast. Hoe we het er uiteindelijk, na een uur “chipoteren” toch uitkregen, het is me een raadsel.
Bovendien hoorden we een verdacht geklop en getril onder onze voeten, bij de schroef. Verontrustend genoeg om Tony met duikuitrusting en de nodige werktuigen onder de boot te sturen. Een versleten zinkanode, die hij meteen verving, dat is alles wat hij kon ontdekken.

Dan zouden we een uurtje motoren om vlot buiten het atol te geraken. Oeps, misrekening, het werden er 15. Pikzwart werd het boven Abaiang atoll, waar je langsheen vaart. Met een bang hart hielden we die immens grote wolken in de gaten, zwart kolkend, zware regen uitstortend, maar wij ontsnappen eraan. Toen toch.

Ons zee-beddeke is klaar !

De volgende drie dagen en nachten kan ik zo samenvatten.
Na een kletsnatte onstuimige nacht, droogde het vroeg of laat op, kalmeerde de zee en waaide er een mooi windje dat overdag voor een goeie, vrij comfortabele voortgang zorgde. Overdag hielden we de enorme wolken rondom ons angstvallig in het oog. Als er eentje aan de onderkant ook maar een dun streepje grijs begon te kleuren, schakelden we de radar in en tuurden op het schermpje op zoek naar enige activiteit. Een gewone wolk zie je niet op de radar. Een wolk met veel regen kan van een rood-groenig stipje op 15 NM afstand op tien minuten uitgroeien tot een groteske bloemkool met gigantische windvlagen en bakken regen vlak boven je kop. Als je dat ziet, moet je onmiddellijk zeil reven of in het ergste geval zeil helemaal naar beneden en op motor verder.
Zo ver voor overdag.

Mooi zeilen overdag !

's Nachts is dat een ander paar mouwen. Je ziet de wolken niet. Als je nog maar een vermoeden hebt van sterke wind, kan je de radar controleren en checken of er een bui aankomt, zeilen inrollen, binnen gaan zitten als het regent want...nog een tegenvaller : onze buiskap is lek als een mandje.

Het constant zeilen regelen zijn we vlug beu, zo vermoeiend en je wekt vaak, ongewild, de man te kooi. Oplossing : motor op en van binnenuit sturen en navigeren via de app op onze tablet, die een kopie van ons plotterscherm toont. Elk kwartier moet de man op wacht enkel nog de horizon afspeuren naar schepen.

Alert blijven. En effectief, tijdens onze overtocht naar de Marshall eilanden is in Kiribati een veerboot op weg van ...eiland naar Tarawa gezonken. Van de 50 opvarenden zijn er na 5 dagen 6 of 7 gered kunnen worden. Ik probeer me voor te stellen hoe je in die hoge golven en dat slechte weer je hoofd boven water houdt. Zouden wij mensen kunnen redden in zulk een zee? Wat zou je doen met al die mensen aan boord van Jakker? Hallucinant idee.