JAKKER, a ship's journey

Positie : Vanua Balavu, Bay of Islands.

Een haast onbereikbare droombestemming bereikt !
Die daarboven over het weer beslissen, bedachten ons eindelijk, bij de vijfde poging, met een noord-oosten wind te belonen. Ons doel werd plots in één rak bezeild. Een rak van 110 mijl.
En of de nacht doorzeilen de moeite waard was !
Jakker dobbert nu tevreden in het rustige water van Bay of Islands, Vanua Balavu, één van de laatste verborgen aardse paradijsjes. De baai van eilanden, dit is letterlijk te nemen. Honderden kleine karst eilandjes, als van kalk-kantwerk gemaakt, lijken op turkoois water te drijven. Uren kunnen we met Jak rondzwerven in de "eiland doolhoven". Steeds openen zich nieuwe doorgangen die weer andere eilanden onthullen, de stroming in die doorgangen té sterk om er doorheen te roeien. Soms zie je de bodem met blauwer dan blauwe visjes. Een grijze haai dwaalt rond over de bodem tussen het koraal.

Doorkijk met Jakker.

Mensen wonen niet aan deze, de noordkant van het eiland. Je kan er zelfs niet het schamelste hutje bouwen. Voor de vliegende honden geen probleem. Die leven in de bomen en vormen enorme schreeuwerige kolonies. We proberen, gewapend met verrekijker, dichtbij de bewuste bomen te raken. Fascinerend hoe ze dicht op elkaar gepakt ondersteboven aan de takken hangen. Hun vleugels uitstrekken en ermee wapperen, zich een paar verdiepingen naar beneden laten vallen doorheen het gebladerte, in hun val een paar familieleden wegduwen, zich opnieuw aan een tak vastgrijpen, vreemde geluiden maken.

Maar ook hier : geen paradijs zonder schaduwzijde...muggen en nog erger "no-see-ums" of hoe die onzichtbare steekvliegjes hier ook heten, hebben zich binnen in de boot verstopt. We gaan ze te lijf met spuitbussen waar de dienst fumigation jaloers op zou zijn. Toch zit vooral Tony nog met een hoop steeds opnieuw jeukende beten voor de volgende veertien dagen. Duidelijk geen muggenbeten.