JAKKER, a ship's journey

Positie : Royal Suva Yachtclub.

Ons zicht op Suva bij zonnig weer.

Regenwoud.
Negen kilometer ten noorden van downtown Suva stopt onze taxi. Zo dicht bij de stad staan we plots in het Colo-I-Suva Rainforest. De zon schijnt. Daar moet je in Suva erg dankbaar om zijn. De glibberige modderpaadjes getuigen van de laatste regens. Een paar uren genieten we van het klimmen en afdalen langs de murmelende riviertjes, watervallen, de tientallen ijskoude poeltjes. Het prachtig gefilterde zonlicht dat speelt in het water kan ik moeilijk op foto vastleggen. Ergens onderweg moet ik toch even in het water, waarom heb ik anders zwemspullen mee? Koud, zeg.
Bij het idyllische kratermeer van de Ecolodge vlakbij drinken we een ice coffee. Deze perfect ronde krater, vroeger, in droge staat een steengroeve, liep op een dag plots vol met bronwater, zo snel dat men twee kranen en twee vrachtwagens op de bodem moest achterlaten.

Goede daad op de bus.
Dan gaat het met de bus terug naar Suva. Zo'n busrit, nog steeds geniet ik van elke kilometer. Al die vriendelijke gezichten die ons met Bula begroeten, de vrolijke kleuren en bloemendessins van jurken en hemden, de dames met de identieke kroescoiffures. Ook nu is de bus weer overvol en als steeds staat er onmiddellijk iemand op voor ons, die grijze oudjes kan je onmogelijk laten staan. Wij kunnen niet weigeren, dat zou erg onbeleefd zijn.
Als we ook nog het museum bezoeken, hebben we het belangrijkste van Suva wel gezien. We bewonderen een echte drua. De grootsten van die oorlogsboten waren wel 36 m lang, ze vervoerden 200 afschrikwekkende krijgers aan een aandewindse snelheid van 30 km per uur, dubbel zo snel als de Jakker.

Inkopen.
Natuurlijk is er ook nog het shoppen. Blitze nieuwe shoppingcentra met vlak ernaast supermarkten, die niet ver van de tralie-winkel afstaan, willen allemaal je geld. Ik ga vooral op zoek naar “speciale dingen”. Voor mij zijn dat, vreemd wellicht, groenten in blik. Immers, als we op afgelegen eilanden geen groenten meer kunnen kopen, moeten we overschakelen op blik. Onvindbaar hier. Of toch, na lang zoeken kan ik wat erwtjes, champignons en zuurkool op de kop tikken.
Spijtig dat ik de heerlijke verse groenten van de markt niet jaren kan bewaren. We doen het dan maar met scheuten van mung bonen. Onze vitamientjes, tevens vleesvervanger.

Links.
Op pad zijn in de stad, hectisch, chaotisch, op elk moment van de dag uitpuilend van voetgangers, linksrijdende auto's en bussen, vergt heel wat van je zenuwen. Na de verstilde baaien met de slaperige dorpjes op Kadavu kan ik er wel van genieten...een paar dagen toch.
Maar één ding bezorgt ons hartkloppingen en trillende benen : het oversteken van de straat, hetgeen hollend moet gebeuren. Hier zijn voetgangers overstekend wild en stopt men niet prompt voor ons zoals in Frans Polynesië.
Je wéét, het verkeer rijdt lees raast, aan de linkerkant van de weg. Al een jaar is dat zo. Nooit was het echter zo druk. Je wéét dat je eerst rechts moet kijken daarna pas links. Toch dendert de onzekerheid door je heen als je een voet op de weg zet, je hoofd kàn niet anders dan  links draaien, hoe sterk je ook "rechts , rechts, rechts" denkt. Je voelt je zo onveilig alsof iemand je onder een voorbijrijdende trein dwingt. Jaren van ons leven kost ons dat snel even de weg oversteken.

Nu willen we wel terug naar het vredige van de buiten-eilanden. Als eerst maar eens de regen en de harde wind van de laatste dagen ophoudt.
Onze watertanks lopen over. Er is geen lege emmer meer aan boord te vinden.
Onze accu's zijn...nog niet helemaal leeg, maar de motor komt eraan te pas om ze op een aanvaardbaar peil te houden. Wat ben je met “zonnecellen” zonder zon !

De Royal Suva Yacht Club...op zijn retour.