JAKKER, a ship's journey

Positie : Korolevu Bay, Kadavu

Naisogonikino, Solotevui en veel meer van dat : wat een moeilijke Fijiaanse namen. Voor ons heet de ene baai : Generator baai, de andere : Fruitbat baai of Bulderend rif baai. Het valt me nu ook op, onze naamgeving duidt meestal op geluid. Komt het omdat onze laatste ankerplekken vredige oases van rust lijken...tot de storende of net prettige geluiden weerklinken.
Ok, het amechtige generatorlawaai verdragen we een paar dagen. Dankbaar als we zijn dat die dieselmachine de diepvriezers van de enige winkel in de erg wijde omtrek, en waar we vlakbij liggen, draaiende houdt. Hun diepgevroren kippetjes smaken overheerlijk.

De Vunivaivai winkel, want zo heet hij, vraagt om een beschrijving. Stel je een huisje voor, wat ramen en een deur, tralies helemaal rondom. Binnen in het donkere hol schrik je even. Eerst zie je enkel tralies, daarachter hangt, staat, ligt alles wat er in een doordeweekse supermarkt te koop is. Van shampoo tot chips, van bloem tot kleurpotloodjes, van sigaretten tot scheermesjes, zelfs cavawortels. Voor de klanten blijft een vloertje van een paar vierkante meter over. De kruidenier regeert in zijn paradijsje achter tralies. Boven de toonbank een doorgeefgat. Hier wisselt de koopwaar van eigenaar. Je buigt je ook helemaal tot aan die opening in de tralies om met hem te praten. Welke produkten zal ik hem vragen? Gewoon als ik ben om al rondwandelend in de winkeltjes mijn mandje vol te laden met wat ik zie, is dit een moeilijke opgave. Ik weet immers niet wat hij hier allemaal verbergt. Zowat alles, beweert hij, behalve groenten en fruit. Dat telen de mensen in hun tuintjes, voor zichzelf. Laat dat nu het enige zijn wat wij dringend nodig hebben.

Nooit gaat het vlot in het winkeltje. Het is er wel een vrolijke boel van wachtende vrouwen en kinderen, die dan volgens een raadselachtige volgorde aan de beurt komen. Een jonge tienermoeder met haar zoontje Henry geeft me tekst en uitleg bij de mensen die binnenwandelen. Ze komen met bootjes, soms van eilandjes wel 15 mijl ver weg.
Het is hier mooi wandelen in de buurt, heuvelachtig en modderig na de regen van de laatste dagen. In de hoop bananen, cassava of pawpaw te kunnen scoren doen we sevusevu in het dorp vlakbij.

Een vriendelijke jongen, Tuli, die wat met de kerk te maken heeft, rolt "de" pandanus-mat uit en doet in plaats van de chief de ceremonie. Cava drinken is er deze voormiddag niet bij, wel het handenklappen en het declameren van de litanie waarop wij telkens "mana" antwoorden. Helaas hebben ze geen rijp fruit en groenten.
Als we de baai willen verlaten komt Tuli nog kort afscheid nemen. "When you come back we have banana and pawpaw for you !!! " Voorlopig troosten we ons met een, al half gesmolten, "Fiji magnum" ijsje uit de tralie-winkel.

In Naigoro baai (9 mijl verder) krijsen 's avonds de fruit vleermuizen en bulderen de golven op het Astrolabe rif. Prachtig rif, waar we 's namiddags overheen gedriftsnorkeld zijn, vergezeld van honderden papegaaivissen en drie witpunt rifhaaien.
Vreemd, nog steeds geen andere boten te zien. De eenzaamheid begint wat zwaar te wegen.

Geen internet. Dit bericht werd verstuurd via Winlink. Foto's volgen later.