JAKKER, a ship's journey

Positie : bij Denarau Island.

Waya,
het volgend eiland in ons rijtje, lijkt te willen wedijveren met Fatu Hiva of één van de andere Markiezen-eilanden. Het lukt daar nog aardig in ook. Ruige pieken kijken bozig neer op de baai van het dorpje Nalauwaki. Het is nog ochtend als we er aankomen. Zullen we dan maar meteen de chef van het dorp opzoeken en de sevu sevu ceremonie afwerken?
Ik vertelde toch al dat een welopgevoed mens in Fiji de toestemming van de chef vraagt om in zijn baai te mogen ankeren en snorkelen, in zijn dorp te mogen rondwandelen. Dit gebeurt traditioneel met een ceremonie. Zodra we met onze Jak op het strand landen, brengt de hoofdman van het dorp ons naar de chef. Terwijl wij verplicht slippers, hoed, zonnebril en rugzak afdoen, knoopt de chef snel zijn sulu (sarong) rond zich, Tony doet hetzelfde. Wij nemen plaats op de mat. De mannen, in kleermakerszit, de vrouwen gewoon met de benen aan dezelfde kant. Tony legt de cavawortels op de mat vóór de chef. Nooit in zijn handen geven, daar heeft men ons al voor gewaarschuwd. Je koopt trouwens het dure spul in pakketjes op de markt. Tegenwoordig kost een halve kilo kava al 50 F$ (25 €). Vergelijk : een biertje kost 4 F$. Schuld van die hoge prijs, zo zegt men : cycloon Winston. Die verwoeste vele velden.

Maar terug naar onze ceremonie.
Eerst maakt de vriendelijke chef een praatje. Waar komen we vandaan, hoeveel kinderen, kleinkinderen hebben we, hoe oud zijn we ? Op mijn vraag vertelt hij wat over zijn dorp dat bij de rivier ligt. Een rivier die afgedamd is zodat ze steeds water hebben, behalve nu het erg droog is. Volgt het officiële gedeelte dat aanvangt met de cobo – driemaal klappen met handen in kopjesvorm – vervolgens het reciteren van een tekst in het Fiji , nog een keer kobo, door hem, door ons. Klaar!
De kavadrank wordt, en dat maakten we al vaker mee, niet onmiddellijk gemaakt en gedronken, zoals wel zou moeten. Omdat het ochtend is? Omdat ze weten dat wij buitenlanders niet zo zitten te popelen om het drankje, waar zij zo dol op zijn, te drinken. Wie zal het zeggen?

Buiten de schamele, golfplaten huisjes enkel “bemeubeld” met een mat, wat hangmatten en soms een matras, de buitenkeukentjes, de buitenWC's en de solide kerk, is er nog de “kindergarten”. Op weg erheen klinkt het “Bula” van bij de huisjes. Hier en daar slaan we een praatje.

Kindergarten.
Twee juffen proberen een vijftiental kleuters wat discipline en de eerste lettertjes bij te brengen. Als wij arriveren is van het eerste niet veel meer te merken. Bula uit vele mondjes. Alle kindertjes willen high five met ons doen ?!? All over the world blijkbaar. In het klasje geen stoeltjes, enkel een mat en een soort novylon vloerbedekking met op gelijke afstanden naampjes geschreven. Een beetje zoals de krijt-kruisjes die onze juf, lang geleden, op de speelplaats tekende als we moesten oefenen voor het schoolfeest. Maar laten we vooral de juf verder vertellen. Sota tale ! (See you).

Ruw.
De volgende dag wil ik snel weer vergeten. Hij begon en eindigde, maar dat hoor je nog wel, nochtans mooi.
Eerst genieten we nog, als we vertrekken, van het fantastische spel van licht en schaduw op de hoge rotsen bij de opgaande zon. Maar in Fiji is het weer nooit als voorspeld en voorbij Waya zitten we meteen midden de korte steile golven en wind op kop. Jakker duikt met de neus in de golf. Liters water blijven gewoon aan dek staan en verdorie, als ik even binnen check blijkt mijn kant van ons bed nat...zout water lekt door het gesloten luik. O jee, weer werk aan de winkel. Voorluik eruit? Afdichting vernieuwen? Voorlopig hoop ik maar dat een stapeltje handdoeken mijn plekje droog houden. We wilden naar Malolo. Veranderen onze plannen echter, draaien af richting Denarau, liggen dan op een betere lees rustiger koers, de overkomende golven nemen af, ik kan vannacht wellicht toch op mijn plekje slapen...pfff.

Vis.
Maar de spanning houdt nog even aan. Als we bijna ter bestemming zijn, kijkt Tony voor de zoveelste keer naar de vishaak die ik uitgooide. En warempel, beet. Spartelen doet de vis niet meer. We slepen hem al te lang achter ons aan. Foei. Maar het binnenhalen gaat nu wel makkelijk, minder gespartel, minder bloed. Een half uur later is de jack gefileerd. Geen vegetarisch maaltje vanavond. Een zelf gevangen visje, smaakt dubbel zo lekker, vooral als afsluiting van een zware dag.