Positie : Ilot Casy.

De waterval aan de ingang van Baie Uie zagen we nog nooit zo overvloedig. 

Mooier weer.
De meest natte zomer sinds tientallen jaren lijkt er toch eindelijk de brui aan te geven en maakt langzaam plaats voor een tropische winter : lees : een drogere, “koudere” periode met regelmatige, strakke zuid-oost passaat.
Boten, groot en klein, onder zeil of motor, komen uit hun schuilplaatsen tevoorschijn. De grote lagune lokt.

Wij moeten echt eerst iets doen aan de enorme Neptunusbaard onder onze boot, die veroorzaakt zodanige wervelingen onder de romp dat Jakker langzaam is als een “sitting duck”.
Op een vroege ochtend, in Baie de Timbia, waagt Tony zich, gewapend met een brede spatel, in het 4 m diepe water. Loodgordel om, zijn ademautomaat via een slang verbonden met een duikfles. Zo kan hij snel doorwerken onder water, zonder telkens naar lucht te moeten komen happen. Het werkt ook veel rustiger, weinig gespat van zwemvliezen.
De tip van de haaienkenners in Fiji indachtig, trekt Tony een zwarte kap over zijn grijze haren. Heldere kleuren, zoals witte haren, worden door haaien veel sneller opgemerkt. En dat is wel het laatste wat we willen.

Deze keer mag ik niet meehelpen met krabben. Mijn dubieuze taak : haaienwacht houden aan dek, het water afspeuren naar een tijgerhaai. Bij alarm zal ik hard aan de slang in Tony's mond trekken, dat spreken we af.
Het blijkt allemaal niet nodig en na een uurtje hijst Tony zich terug aan boord, zijn duikpak overdekt met krielige “garnaaltjes”. Erg moeilijk te verwijderen, die krengen hebben overal klauwtjes. Ze haken zich aan mekaar vast en aan elk oppervlak dat zich daartoe leent. Richten zich op hun achterpoten op, zo lijkt het toch, een beetje als een bidsprinkhaan. Vreemde diertjes, die garnalen geraamtes. Ze intrigeren me.

Ik dus op zoek in ons off line wikipedia exemplaar (Kiwix). Ik ben tenslotte oma van “speurneus” Lyam ! En warempel, na wat pseudo-wetenschappelijk gespeur kan ik deze diertjes determineren. Ik denk dat Tony overdekt was met caprella mutica ofte Japanese skeleton shrimps (ik zei het toch : geraamte garnalen, in het Nederlands nog beter : spookkreeftjes), afkomstig uit Japan. Maar, en nou breekt mijn klomp, voor het eerst ook in Europa aangetroffen in Nederland, in 1995, op bouwelementen voor de constructie van de Oosterscheldedam bij het werkeiland Neeltje Jans (meegereisd met cargo schepen). In deze Engelstalige wikipedia vernoemt men zelfs de Vlaamse naam van dit specifieke spookkreeftje : macho-spook-kreeftje ! Macho omdat de mannetjes een harige borst hebben.
Weer wat geleerd vandaag. Dolgraag zou ik dit diertje aan kleinzoon Lyam tonen. Het samen bekijken, er ons over verwonderen.

Macho spookkreeftjes krioelen op Tony zijn pak.

Duidelijk een vrouwtje met eitjes. Zie de verdikking in het midden van haar lijf. 

Schoon schip gemaakt onder water, kunnen we opnieuw op pad in de lagune.
Nog steeds hangen er dreigende luchten en als je de, door de recente regens, diepgroene glans op de woeste bergen ziet, begrijp je plots helemaal waarom James Cook dit land Nieuw-Caledonië noemde (naar Schotland).



Met Jak naar het strand voor een wandeling. Groene bergen in de verte. Nieuw-Caledonië. 

Een reis naar dat oude continent, meer bepaald naar België, daar moeten we dringend werk van maken. Onze paspoorten dienen vernieuwd en dit kan enkel in ons vaderland. Dan komen vrienden met een auto goed van pas. Voor ons cruisers een zegen. Tegen een kleine wederdienst kan je hun auto af en toe lenen. Dat deden we vorige week nog een keer. Dank je wel, Olivier en Daphne.
We togen naar het bureau van Aircalin, de luchtvaartmaatschappij. Reden naar Nouville, waar zich het terrein bevindt om boten op de kant te zetten. Ook de Chantier Naval Neptune vereerden we met een bezoekje. Aan de andere kant van hetzelfde water, maar kilometers omrijden.
Dat allemaal om een eventuele vlucht naar huis te regelen en te onderzoeken hoe en waar we Jakker in “entrepôt” (in niemandsland, onder de hoede van de douane) veilig kunnen achterlaten, zonder dat we de dure taks op onze boot, voor een verblijf van langer dan een jaar, aan ons broek hebben.

Pas de soucis. Het komt in orde. We vliegen in juli naar huis en, kruis je vingers, in november hopelijk ook weer terug als na 31 oktober de luchthaven Tontouta opnieuw passagiers mag verwelkomen.
Quarantaine is dan niet meer nodig. Tenminste als de regering niet beslist de periode van sluiting van de luchthaven te verlengen.

Jakker in Baie Uie.

Alles geregeld, resten er ons twee maanden om nog wat te spelevaren.
Alhoewel, als je onze tocht doorheen het Woodin Channel richting Baie de Prony vandaag had gezien. Pfff, bepaald geen pleziertochtje. Korte , steile golven, resultaat van stroom tegen wind, bezorgden Jakker flinke klappen. De neus beukt in de golven, water sproeit over de boot heen, Jakker wordt als door een reuzenhand gestopt door die golven. We ploeteren zo voort tot we kunnen afvallen en we uiteindelijk in kalmer vaarwater terecht komen.
In de luwte van Îlot Casy wacht ons de beloning voor ons gejakker, de volledige rust. Hier kunnen we ons weer gaan uitleven in wandelen en heuvels beklimmen.
Of ik durf zwemmen ?? Ook hier zijn tijger haaien gesignaleerd ! Stom.

Al is het aanbod van groenten in NC altijd erg seizoensgebonden en valt de oogst van zowat alles tegen door de felle regens van de laatste tijd, slaagde ik er toch in lokale aubergines, tomaten, avocado's, manioc, aardappels en uien zelfs witloof, champignons, prinsessenboontjes en prei op de markt in Nouméa te pakken te krijgen. Meer dan 5 kg zoete lokale appelsienen van Dumbéa (NC) moeten ons van vitamientjes voorzien. Appels en peren van Australië vullen de fruitvoorraad aan.
Voor elke tocht hier in NC, moet je inkopen doen als voor een korte overtocht. Geen mogelijkheid om “onderweg” iets te kopen.
Maar nu kunnen we het wel een tijdje uitzingen zonder supermarkt.

Om te eindigen nog wat familie nieuws : sv Blowing Bubbels (met dochter Karen en JM) neemt het estafettestokje over van sv Temanu'a ( met zoon Bert en gezin). Karen vertrekt weldra voor een lange tocht, Bert eindigt zijn 2 jaar sabbatical in schoonheid op de Nederlandse wateren.

Lees hun blogs op www.blowingbubbles.eu en www.temanua-zeilt.be. 
Ons familie moto : iedereen zeilt.