All well on board Jakker.
We survived TC Lucas in the mangroves of the Katiramona river (Port Laguerre -Païta) without damage.
It was a scary experience but also a lesson learned : how to moor your boat on a river in the mangroves.
We thank the trees and bushes that protected us with their gentle branches and roots.

 

Alles ok aan boord van Jakker. 
We overleefde cycloon Lucas in de mangroven van de Katiramona rivier (Port Laguerre - Païta) zonder schade. 
Een "bangelijke" ervaring , maar we leerden ons lesje : hoe hang je je boot vast in de mangroven. 
Bomen en struiken van de rivier , we danken jullie voor de zachte behandeling/bescherming van Jakker. 

Een langer artikel volgt. Zo veel te doen ! 

 

 

Positie : Îlot Maître .

Va'a training rond Jakker. 


Jean-Marie Tjibaou.
Van zodra je Nieuw-Caledonië bezoekt en je wat over de historie leest, duikt die naam op. Een naam die blijft hangen. Tjibaou, ooit burgemeester van Hienghène, bekende leider van de “indépendantistes” van het FLNKS in de woelige jaren zeventig en tachtig. Voor de enen een heilige, een martelaar, voor anderen veel te mild. De man van de “Akkoorden van Matignon” (1988). Akkoorden tussen indépendantistes en loyalisten (Frankrijk getrouwen) die voor de broodnodige rust en vrede zorgden in het toen door bloedige moorden, rellen en opstanden geteisterde land.
In 1989 werd hij, samen met zijn rechterhand Yeiwéné Yeiwéné, vermoord door een Kanak die het duidelijk niet eens was met zijn politiek. Dit gebeurde uitgerekend op de éénjarige herdenking van de 19 doden van Ouvéa. 19 Kanaken die stierven tijdens de bevrijdingsactie van door hen in grotten gegijzelde gendarmes.
Tjibaou wilde de Kanaken meer bewust maken van hun eigen cultuur, kunst en tradities. Was van plan een grootst cultureel centrum op te richten voor dat doel.
Na zijn dood heeft het stadsbestuur daar werk van gemaakt.

Vandaag wandelen wij rond in dat wel erg speciale gebouwencomplex van “Le Centre Culturel Tjibaou,” ontworpen door de Italiaanse architect, Renzo Piano ( bekend van dat andere ontwerp : het centre Pompidou) . Italiaan maar hij laat zich inspireren door de grote Kanaky symbolen. Het centrum is opgebouwd rond 10 traditionele “cases”, typische Kanaken huizen, in symbiose met de natuur van het schiereiland Tia, even buiten Nouméa.

Cultureel centrum Tjibaou.

Je hebt het al door. We zijn weer in de stad. De trein van depressies , de harde wind, hoge golven dwingen ons naar de betrekkelijke veiligheid en rust op anker in Baie de 'l Orphelinat. Al zitten we soms opgesloten aan boord.

Bij de minste weersverbetering kan je ons in Baie des Citrons vinden. De place to be voor de inwoners van Nouméa. Kinderen spelen in het zand, sportieve volwassenen (zo zijn er nogal wat in Nouméa) joggen er, doen hun turnoefeningen of trekken baantjes (als er geen “alarme requin” is !).


We wagen ons zelfs aan een Tahiti Night in MV Lounge en wanen ons terug in Moorea.

Polynesische danseressen komen aan. 


Ook de mannen en vrouwen met hun va'a die elke ochtend en avond rond onze boot trainen, herinneren ons aan Frans-Polynesië. De grote, hierheen geïmmigreerde, groep Polynesiërs van vooral Wallis en Futuna brachten hun geliefkoosde sport mee.

Ben je nog geïnteresseerd in onze laatste waarnemingen onder water ?
We zagen :
– een zebra haai. Vreemde naam voor een haai met luipaardtekening. Hij heeft die zebrastrepen enkel als hij jong is.
– een 2 m grote zeebaars onder onze boot
– twee enorme roggen nieuwsgierig rond ons fladder-zwemmen, bij slecht zicht en in door hoge golven erg onrustig water. Tony lacht me uit, maar ik wil het graag weten : waren het koestaart roggen of gespikkelde waaierstaart-pijlstaartroggen ?

 


Rustende zebra haai. 


Het recente lijstje van dingen die de geest gaven aan boord :
– de batterij van onze Dyson stofzuiger
– de Pactor Modem om emails te sturen met de HF radio
– een Blue Tooth luidsprekertje.
Tenslotte lekt de zoutwaterpomp van de motor en de antifouling onder de boot heeft het opgegeven. Steeds vaker moeten we onze “onderwater-zoo” eraf krabben.

Voor het overige : all well on board !  Tenminste als we  niet te veel van dit weer voorgeschoteld krijgen.  Misschien bij de volgende depressie ?! 

 

 

 

Positie : Ile Uéré.

Gorgonen.

 Het is zomer in Nieuw-Caledonië. Het is heet. Ook het water is een stuk warmer. Plots hoeven we helemaal geen shorty meer aan om te snorkelen. We moeten ook niks “overwinnen” of moed verzamelen om in dat koude water te springen.
Integendeel. Minstens een paar keer per dag zwemmen we in ons blootje rond de boot, de beste oplossing om snel af te koelen. Omdat het ook vaak onweert, met flinke tropische plensbuien (die via slangen in onze watertanks terechtkomen), is er nu op Jakker aan (douche) water absoluut geen gebrek.
Hebben we dat aan La Niña te danken? Het zal wel.
Vorig jaar brandden, zoals in Australië, rond deze tijd, grote, bosrijke gedeelten van Le Caillou (Nieuw-Caledonië) dagen na mekaar. Het vuur doven bleek een hele klus.
Nu stralen de heuvels in de verte je frisgroen tegemoet.
Keerzijde van de medaille : in het noorden en oosten zijn stadjes afgesloten van de buitenwereld, niet te bereiken, doorgaande wegen overstroomd.


Berichten over erg onaangenaam, koud weer thuis, zware sneeuwval in Spanje, felle koude in Portugal bereiken ons. Ik heb met jullie te doen maar hier, bij jullie tegenvoeters, is het zomer. Bovendien tot half februari “grote vakantie” . Daar krijgen ook wij een vakantiegevoel bij. Alweer. Vooral op deze bestemming : het kalksteen-grotteneiland Ile Moro.
De onderwaterwereld aan de zuidkant van dit eiland kennen we nog niet. De houle (zee deining) en de wind gaan er steeds ongenadig ruw te keer. Nu even niet.
Christel vertelde ons van deze “verplichte” snorkeltrip. Ik vroeg nog : “Waar precies ? “
Wist ik veel dat die pracht zich langs de ganse zuidzijde van het eiland uitstrekt. Minstens een halve kilometer.
Waw. Onderwatertuin. Wilde koraaltuin. Hoe noem je dit?
Een wilde rotstuin, misschien. Heel veel kleuren, lage, dichte struikjes. Groen overheerst, maar er is ook diepblauw en fluo paars.



Kerstdag heeft een verrassing in petto. Als we de bocht nemen bij Ile Ndukue dobbert er al een boot. Een witte boot, met veel rode “accenten” . De Touché Rouge, vrienden van vrienden. Didier ziet in onze komst een teken. Nu móet hij de grote langouste die hij weet “wonen”, wel gaan schieten.
Maar dit prachtig beestje opeten? Erg jammer.
Lekker smaakt hij wel. Nee, niet op de BBQ, die hebben we niet. Chefkok Didier weet precies hoe je dat..euh..varkentje wast.


Florence en Didier moeten na het weekend terug aan het werk. Wij zeilen elke dag een stukje verder, zwemmen veel en ontdekken nog steeds nieuwe snorkel-koraalriffen.
De enkele rifhaai die we zien, vormt voor ons geen gevaar.
Toch voelen we ons niet meer zo op ons gemak als voorheen. Er is hier veel te doen rond de aanvallen van haaien.
In de omgeving van Nouméa en ook bij eilandjes in de lagune vielen tijgerhaaien mensen aan. Vorig jaar verdween een windsurfer nadat een haai in zijn nabijheid werd gezien. Men vond enkel zijn, nog gesloten, trapeze-harnas terug ! Ook snorkelaars blijken een dankbare prooi. Vaak worden ze in de bil gebeten, zoals de vrouw die met een research-team werkte dichtbij het rif.
Onlangs sloot de stad een paar populaire stranden omdat er haaien opgemerkt zijn.
Wij nemen ons voor goed om ons heen te kijken tijdens het snorkelen.

Nee, geen tijgerhaai, dit is een wit punt rifhaai.

Waakzaam (vigilant) moeten we ook blijven voor het weer. Met al die depressies die ons deel zijn, draait de wind soms plots west. Naar beschutting tegen die wind moet je echt op zoek. Die plekjes kan je op één hand tellen.

Dan heb ik het nog niet over de orkaandreiging. Als aanvulling op de onvolprezen weervoorspeller www.windy.com, haal ik dagelijks via de HF radio ook nog andere gribfiles voor ons gebied binnen. Daar kan ik de evolutie voor de volgende 16(!) dagen zien, volgens het Amerikaanse computermodel GFS. Vaak is dat model het totaal oneens met het meer betrouwbaar Europees model ECMWF , maar je krijgt toch een idee.
Eind januari zal de kans op orkanen fors toenemen, dat staat vast.
Dan komt het “treintje” van de MJO terug in onze contreien.
Probeer ik dit even simplistisch voor te stellen ? De Madden-Julian Oscillation (MJO) is een patroon, een soort samenspel tussen circulatie in de atmosfeer en tropische diepe convectie. De heren Madden en Julian hebben dit patroon herkend en uitgevogeld. Het patroon beweegt zich, daarom noem ik het een treintje, van west naar oost boven de tropische gebieden rond de aarde, aan een snelheid van 9-18 mijl per uur. Het patroon laat zich vooral boven de Indische en de Stille Oceaan gelden. Belangrijk : tropische cyclonen liften mee met dit treintje, dat hun de ideale brandstof voor hun motor levert.
Concreet : om de 30 tot 60 dagen kan je dat treintje weer boven je boot verwachten.
Het vorige MJO treintje bracht super cycloon cat 5 Yasa naar Vanuatu en Fiji.
Wij kijken dus met een bang hartje naar eind januari – begin februari, hopen aan een orkaan te ontsnappen. Want wat zeggen de Frank Debooseres van deze kant van de wereld : La Niña zou voor meer orkanen kunnen zorgen.
Wordt het je allemaal te veel, te technisch ? Vergeet dat laatste dan maar.
Maar voor ons is het wel de harde realiteit.
Duimen maar.

Toemaatje. Een prachtig gecamoufleerde sepia. Compleet met stekeltjes, om in de omgeving op te gaan. 

 

 

 

JSN Mini template designed by JoomlaShine.com