Positie : Baie Papaye.

De Bora Bora kleurtjes zijn teruggekeerd in de lagune en onze genua staat weer mooi rond de voorstag. 

De "staart" van ons orkaanverhaal, daar zou ik je nog van vertellen. 

De dag na onze belevenissen in de mangroven, hijs ik Tony in de mast. Tussen haakjes : het lukt ons nog steeds, al worden we toch elke dag wat minder sterk. Vierhonderd toeren met de winch hendel later is captain boven en kan hij de schade vaststellen, dat was de bedoeling. Hij kan meteen zien dat de genuaval (het touw waarmee je het voorzeil omhoog trekt) boven aan het oog gebroken is. Een nieuwe knoop lost dit probleem alvast op. Maar er is iets veel ergers aan de hand : één van de 19 staaldraden die samen de voorstag vormen, is gebroken. De voorstag is de staalkabel (gespannen van top mast tot voorkant boot) die vooraan de mast overeind houdt.
Deze voorstag moet vervangen, want als één draad breekt, zullen er anderen volgen. Het geheel wordt totaal onbetrouwbaar.
Varen kunnen we nog wel, op rustig water; zonder te zeilen (te veel druk op de mast), op motor. Doen we dus zo.

Als alle touwen gedroogd en opgeborgen zijn, de ankerbak helemaal schoon gespoeld, kunnen we vertrekken. Die ankerbak, in het voorste punt van de boot, waar de ankerketting in wegzakt als het anker boven is, orkaan Lucas toverde die ankerbak om tot modderbak. Voor de helft gevuld met rode modder, blaadjes, takjes en keitjes.
De verstopte afvoergaatjes open krijgen, lukt niet zomaar. Zelfs de lange arm van Tony blijkt nog iets te kort. Plat op zijn buik, met zijn ribben pijnlijk drukkend op de ankerlier, kan hij pokend met een kabelbinder de verstopping open krijgen. Met honderden emmers zout water spoelen we de vieze boel schoon. Kruipt aardig in je rug, dat omhoog hijsen van telkens 10 liter water, 2 m omhoog, over de zeereling heen.

Zonder verdere ongelukken, komen we, zondagavond, op ons bekende ankerplekje in Baie de l' Orphelinat aan. Zo ver zijn we al. Morgen zien we wel of we het zeil naar beneden krijgen. Ons biertje in de kuip smaakt. Ik mijmer over de naam : “Weeshuis baai” . Hier ontscheepten de meisjes-wezen die van Frankrijk naar dit onmogelijk ver, vreemd land werden gedeporteerd (eind 19de, begin 20ste eeuw) om te trouwen met kolonisten en ex-bajesklanten. In Nieuw-Caledonië was er immers een schrijnend gebrek aan huwbare vrouwen. Stel je hun lot voor !

Maandagochtend hebben we minder geluk, meer brokken. Om 5u30, nog geen wind, halen we het voorzeil naar beneden. Eerst uitrollen maar.
Amper twee slagen de genua ontrold, breekt de voorstag helemaal en hangt het profiel met stag en zeil er paraplu bij. Met handen en armen ontrollen we samen het zware doek, het toer na toer, als een reusachtig verband rond de voorstag afwikkelend.
Het valt daarna gewoon vanzelf naar beneden. Dank je, zwaartekracht.
Het profiel met voorstag binnenin, blijft in een boog hangen tegen de hoogste zaling. Toch nog een beetje geluk. De spinnakerval die steeds vooraan is vastgemaakt en doorgezet, als reserve stag, doet zijn werk : mee de mast overeind houden.

In Baie de l'Orphelinat , de gebogen lijn is de gebroken voorstag. 

Zo snel als kan, varen we de marina binnen naar rustiger water. Voor noodgevallen krijg je altijd wel een plekje toegewezen.
In de voorhaven maken ferries, pilot- en andere motorboten hogere golven dan op een zware zee. Daar kunnen we niet blijven.

Georges, “le gréeur”, ons door vriend Olivier aangeraden, komt meteen een schatting maken van het te verrichten werk. Hij verklaart wat wij reeds vermoedden. De gedeeltelijk gebroken voorstag hebben we de genadeslag gegeven toen we de genua wilden ontrollen en dus in de andere richting draaiden. Het kon helaas niet anders.

Als huiswerk zocht ik gisteren mijn 30 jaar oude boekje met scheepstermen in diverse talen. Resultaat, een lijstje Franse woorden over le gréement (het want) in mijn hoofd. De voorstag is l'étai, de val la drisse en ga zo maar verder. Zo leer je nog eens wat !

De volgende dag halen ze in een uurtje de voorstag naar beneden, meten de exacte lengte op. Georges, met de tengere bouw van geboren Vietnamees, hijst zichzelf met handen, armen en niet te vergeten, tenen, als een circusartiest, zonder probleem tot de eerste zaling en verder tot de top. Zijn collega hoeft enkel de veiligheidslijn gespannen te houden. Later vertelt Georges ons dat ze vroeger wedstrijdjes hielden : voor het eerst bovenin de mast. Zijn record : in 10 sec bovenin een 16 m hoge mast.

 

Georges, de circusartiest.

  

Georges verdwijnt helemaal in de ankerbak  om de voorstag met genua oproller los te maken. 

Hij zal nu aan het werk gaan. Nieuwe kabel bestellen, een Norseman terminal (waarvoor je geen speciale persmachine nodig hebt) zoeken, de kabel aan één kant persen.
Wij hebben ook ons werk : het profiel, dat opgebouwd is uit stukken van 2 m, losmaken. Aan de kleine schroefjes, vast gecorrodeerd als de pest, gieten we azijn, spuiten WD 40. Met nog wat hocus pocus kan Tony met een linkse tap en bunzenbrander ze allemaal los krijgen. We lenen de auto van Olivier en kopen in Ducos bij Monsieur Boulon (what's in a name !) een flink aantal nieuwe schroefjes.
Je bent nooit in Nouméa geweest als je het toverwoord “Ducos” niet kent. Ducos is de regio, van groot Nouméa, waar letterlijk alles te koop is voor huis, tuin, auto, boot, industrie. Wij vragen al lang niet meer : “Waar kan je dit kopen?” Kennen het antwoord al ! In Ducos .
Alleen, Ducos is niet op wandelafstand, altijd moeten we trachten voor een paar uurtjes ergens een auto te bietsen.

Als de mannen, een week later, met de nieuwe voorstag verschijnen, is die er in no time ingeschoven. Voorstag op lengte slijpen, de Norseman aan de andere kant vastmaken en het hele profiel naar boven hijsen, gaat allemaal erg vlot en professioneel. Nog even de volledig ontspannen wanten weer op de juiste spanning zetten. Klaar. Net vóór een fikse regenbui alles kletsnat achterlaat. Georges weet van wanten, dat is duidelijk.

De voorstag wordt op de steiger gelegd. 

Het oude gebroken uiteinde...

...de nieuwe voorstag in het profiel geschoven. 

Stag met oproller moet weer in de ankerbak vastgemaakt. 

Nu we toch in de marina liggen, spuiten we de laatste blaadjes, takjes en opgedroogde modder van dek en brengen in alle vroegte een nieuwe laag teak sealer aan. Tony doet het onderhoud van ons Yamaha motortje en we mogen nog een keer de Dacia van Olivier lenen om inkopen te doen bij Géant Casino.
Even de benen strekken, is ook wat makkelijker nu. Je stapt gewoon op de steiger en vertrekt. De twee wrakken aan de andere kant van de grote haven zijn een interessant doel voor onze wandeling. Hun schippers, we komen ze telkens opnieuw tegen op de schaarse ankerplekken vóór de marina, meerden bij storm Lucas af aan wat later de “lage wal” zou blijken. Tijdens de vorige storm lag je hier bij het Musée Maritime met westenwind goed beschut. Lucas echter zorgde voor enorme golven en veel wind die recht uit het zuiden de Petite Rade binnenrolden. De twee jachten eindigden lek geslagen en gezonken tegen de kade.
Voor ons twee concurrenten minder in de strijd om een mooi ankerplekje in Baie de l' Orphelinat. Maar op deze manier hoefde het zeker niet.

Yamaha dokter aan het werk. 

Twee onfortuinlijke collega's.

Het werk is klaar, alles betaald, wij kunnen weer gaan spelevaren ! Groot is onze verbazing als we bij Ilot Maître ook weer een wrak aantreffen. Pas een week geleden met harde westenwind van zijn boei geslaan en op het rif geëindigd. Westenwind, volledig tegengesteld aan de altijd waaiende zuid-oost passaat (een reverse ! ) daar huivert elke zeiler in NC en de hele Pacific (en Carieb) voor.
Onmiddellijk anker op gaan en één van de spaarzame, beschutte baaien opzoeken is de enige oplossing. Deze beginneling moest zwaar betalen voor zijn onwetendheid . 

(Lees verder onder foto).

Links de huisjes van het Hilton resort ,rechts, boven het achtereinde , de mast van Jakker.

BREAKING NEWS.
Onze dochter, Karen (nog een telg uit ons gezin door de reis-zeilmicrobe besmet) en haar partner, Jean-Marc, kochten een boot in volle covid tijd. Ze proberen hun Blowing Bubbles klaar te maken voor vertrek in mei. Volg hen op www.blowingbubbles.eu 

Zoon Bert en zijn gezin overleefden een zware overtocht. Lees hun verhaal op www.temanua-zeilt.be

 

 

JSN Mini template designed by JoomlaShine.com