Positie : Ile Uéré.

Gorgonen.

 Het is zomer in Nieuw-Caledonië. Het is heet. Ook het water is een stuk warmer. Plots hoeven we helemaal geen shorty meer aan om te snorkelen. We moeten ook niks “overwinnen” of moed verzamelen om in dat koude water te springen.
Integendeel. Minstens een paar keer per dag zwemmen we in ons blootje rond de boot, de beste oplossing om snel af te koelen. Omdat het ook vaak onweert, met flinke tropische plensbuien (die via slangen in onze watertanks terechtkomen), is er nu op Jakker aan (douche) water absoluut geen gebrek.
Hebben we dat aan La Niña te danken? Het zal wel.
Vorig jaar brandden, zoals in Australië, rond deze tijd, grote, bosrijke gedeelten van Le Caillou (Nieuw-Caledonië) dagen na mekaar. Het vuur doven bleek een hele klus.
Nu stralen de heuvels in de verte je frisgroen tegemoet.
Keerzijde van de medaille : in het noorden en oosten zijn stadjes afgesloten van de buitenwereld, niet te bereiken, doorgaande wegen overstroomd.


Berichten over erg onaangenaam, koud weer thuis, zware sneeuwval in Spanje, felle koude in Portugal bereiken ons. Ik heb met jullie te doen maar hier, bij jullie tegenvoeters, is het zomer. Bovendien tot half februari “grote vakantie” . Daar krijgen ook wij een vakantiegevoel bij. Alweer. Vooral op deze bestemming : het kalksteen-grotteneiland Ile Moro.
De onderwaterwereld aan de zuidkant van dit eiland kennen we nog niet. De houle (zee deining) en de wind gaan er steeds ongenadig ruw te keer. Nu even niet.
Christel vertelde ons van deze “verplichte” snorkeltrip. Ik vroeg nog : “Waar precies ? “
Wist ik veel dat die pracht zich langs de ganse zuidzijde van het eiland uitstrekt. Minstens een halve kilometer.
Waw. Onderwatertuin. Wilde koraaltuin. Hoe noem je dit?
Een wilde rotstuin, misschien. Heel veel kleuren, lage, dichte struikjes. Groen overheerst, maar er is ook diepblauw en fluo paars.



Kerstdag heeft een verrassing in petto. Als we de bocht nemen bij Ile Ndukue dobbert er al een boot. Een witte boot, met veel rode “accenten” . De Touché Rouge, vrienden van vrienden. Didier ziet in onze komst een teken. Nu móet hij de grote langouste die hij weet “wonen”, wel gaan schieten.
Maar dit prachtig beestje opeten? Erg jammer.
Lekker smaakt hij wel. Nee, niet op de BBQ, die hebben we niet. Chefkok Didier weet precies hoe je dat..euh..varkentje wast.


Florence en Didier moeten na het weekend terug aan het werk. Wij zeilen elke dag een stukje verder, zwemmen veel en ontdekken nog steeds nieuwe snorkel-koraalriffen.
De enkele rifhaai die we zien, vormt voor ons geen gevaar.
Toch voelen we ons niet meer zo op ons gemak als voorheen. Er is hier veel te doen rond de aanvallen van haaien.
In de omgeving van Nouméa en ook bij eilandjes in de lagune vielen tijgerhaaien mensen aan. Vorig jaar verdween een windsurfer nadat een haai in zijn nabijheid werd gezien. Men vond enkel zijn, nog gesloten, trapeze-harnas terug ! Ook snorkelaars blijken een dankbare prooi. Vaak worden ze in de bil gebeten, zoals de vrouw die met een research-team werkte dichtbij het rif.
Onlangs sloot de stad een paar populaire stranden omdat er haaien opgemerkt zijn.
Wij nemen ons voor goed om ons heen te kijken tijdens het snorkelen.

Nee, geen tijgerhaai, dit is een wit punt rifhaai.

Waakzaam (vigilant) moeten we ook blijven voor het weer. Met al die depressies die ons deel zijn, draait de wind soms plots west. Naar beschutting tegen die wind moet je echt op zoek. Die plekjes kan je op één hand tellen.

Dan heb ik het nog niet over de orkaandreiging. Als aanvulling op de onvolprezen weervoorspeller www.windy.com, haal ik dagelijks via de HF radio ook nog andere gribfiles voor ons gebied binnen. Daar kan ik de evolutie voor de volgende 16(!) dagen zien, volgens het Amerikaanse computermodel GFS. Vaak is dat model het totaal oneens met het meer betrouwbaar Europees model ECMWF , maar je krijgt toch een idee.
Eind januari zal de kans op orkanen fors toenemen, dat staat vast.
Dan komt het “treintje” van de MJO terug in onze contreien.
Probeer ik dit even simplistisch voor te stellen ? De Madden-Julian Oscillation (MJO) is een patroon, een soort samenspel tussen circulatie in de atmosfeer en tropische diepe convectie. De heren Madden en Julian hebben dit patroon herkend en uitgevogeld. Het patroon beweegt zich, daarom noem ik het een treintje, van west naar oost boven de tropische gebieden rond de aarde, aan een snelheid van 9-18 mijl per uur. Het patroon laat zich vooral boven de Indische en de Stille Oceaan gelden. Belangrijk : tropische cyclonen liften mee met dit treintje, dat hun de ideale brandstof voor hun motor levert.
Concreet : om de 30 tot 60 dagen kan je dat treintje weer boven je boot verwachten.
Het vorige MJO treintje bracht super cycloon cat 5 Yasa naar Vanuatu en Fiji.
Wij kijken dus met een bang hartje naar eind januari – begin februari, hopen aan een orkaan te ontsnappen. Want wat zeggen de Frank Debooseres van deze kant van de wereld : La Niña zou voor meer orkanen kunnen zorgen.
Wordt het je allemaal te veel, te technisch ? Vergeet dat laatste dan maar.
Maar voor ons is het wel de harde realiteit.
Duimen maar.

Toemaatje. Een prachtig gecamoufleerde sepia. Compleet met stekeltjes, om in de omgeving op te gaan. 

 

 

 

JSN Mini template designed by JoomlaShine.com