Positie : Anse Majic (terug in het gebied van de rode aarde).

 

en ook het water kleurt er rood !

 

O nee, wat is er nu weer mis ? 

Er komt geen water meer uit de kraan. Niet in de keuken, niet in de badkamers, niet uit de buitendouche. De elektrische pomp, die voor de druk zorgt, heeft de geest gegeven. Bij het demonteren, op zoek naar de oorzaak van het falen, loopt er heel wat zoet water naar onze “kelder”, het diepste punt van de boot, de bilge. Ruim 7 liter water sop ik op van tussen de blikjes gepelde tomaten, erwtjes, champignons, van tussen de opbergdozen met tools en onderdelen.
We lossen het probleem voorlopig op door de voetpomp voor zeewater te gebruiken. Jeanneau voorzag in de kombuis zo een pomp, die via een drieweg ventiel kan “omgezet” worden op het zoet water systeem. Blij met die voetpomp, verplaatst de badkamerroutine zich tijdelijk naar de kombuis. Tanden poetsen in de keuken.
Zonder deze oplossing zouden we genoodzaakt zijn het water op één of andere manier rechtstreeks uit de tank onder ons bed te halen. Veel geluk daarmee ! 

Onze idyllische omzwerving in Baie Saint Vincent , de prachtige wandelingen langs wildpaadjes heuvelopwaarts, het bewonderen van de vergezichten, het ontdekken van de grotten in Moro, het eindigt abrupt. Kapitein staat te popelen om de pomp te herstellen of vervangen.
Met spoed terug naar Nouméa dus. We vinden een ankerplek in Baie Orphelinat.

De grotten van Ile Moro. De slangen zijn ook hier van de partij.

Weerom steken we met Jak (gelukkig is het rustig weer, bij harde wind worden we kletsnat) de voorhaven over naar Nouville. Schiereiland Nouville : de hemel voor de watersporter op zoek naar onderdelen.
Je kan veel beweren over Nieuw-Caledonië. Het is er schandelijk duur, maar de watersportzaken weten wat een zeiler nodig heeft. We nemen geen risico en kopen meteen een nieuwe waterpomp om de meer dan 20 jaar oude te vervangen. .
Een nieuw bakboord navigatielicht en de eindelijk geleverde knop voor de Raymarine plotter verdwijnen ook in ons winkelwagentje.
Tony kan weer naar hartelust klussen de volgende dagen.
Nu ik dit schrijf, genieten we weer het comfort van stromend water. Enkel maakt de nieuwe pomp iets meer lawaai telkens ze na een liter waterverbruik, opnieuw druk op het systeem brengt. Even wennen.

Ken je het liedje : “I don't care, je m'en moque!” ? De laatste hit van Axelle Red draait men hier minstens een paar keer per dag . Meteen vliegen mijn gedachten dan over de oceaan naar Hasselt, mijn en ook haar geboortestad.

Ik denk aan de bijna-lockdown toestand (ik weet het wel, dat woord is taboe) waaronder jullie in België zuchten. De strenge maatregelen. De vele eenzamen. De bomvolle ziekenhuizen. De doden.
Het gaat met de wereld (nog) niet de goede kant op. Je wordt daar niet vrolijk van, om het maar eens op z'n Nederlands te zeggen.
Dat hier geen covid gevallen meer zijn, kan ons maar matig troosten. We missen familie en vrienden. Voelen ons af en toe opgesloten in het paradijs.
Maar wat kunnen we anders doen dan de moed erin houden. Het komt ooit wel goed. Wij hebben alvast goed nieuws : de “permit” van één jaar, voor Jakker, is door de douane met zes maanden verlengd. Het papier mét stempel geeft ons toelating om met de boot minstens tot 7 mei 2021 hier te blijven. Zou er volgend voorjaar een oplossing zijn voor ons ? Wie zal het zeggen?

Weer op weg.

Wij besluiten onze zwerftocht rond het eiland weer op te pikken.
De stad Nouméa gaat ons snel vervelen. Te rumoerig, stinkend, bovendien een erg onrustige ankerplek.
Eerst zorgen we voor het beloofde Belgisch mosselfestijn op de Franse Lagoon : Okeanos. Weliswaar met Ierse diepvriesmosselen. Maar smaken doet het in elk geval.

Dit keer gaan we Zuid-Oostwaarts. In de Baie Ue ontdekken we meteen een prachtig meanderende rivier. We roeien Jak het hele eind, enkel zonder motor kan je genieten van de oerwoud vogelgeluiden, en voelen het de volgende dag aan onze spieren. Workout Jakker stijl.

Ingang van de rivier , Baie Ue.