Positie : laatste dagen marina Port Moselle, A 12  (ons cycloon contract loopt af).

Het mooie gouvernementsgebouw van de Province Sud , met het Kanakensymbool en de nautilus.

Le gouvernement de la Nouvelle Calédonie” heeft beslist : vanaf maandag 20 april gaan we in “déconfinement adapté”. Lees : we mogen uit ons kot. Vrij logisch want hier is nooit een covid dode te betreuren geweest, al 3 weken zijn er geen nieuwe besmettingen, de 18 covid gevallen in het begin kwamen uit het buitenland en hebben hier nooit iemand besmet.
We mogen dus buiten, maar pas op, bepaalde regels moeten nog steeds nageleefd worden. De magische handelingen in tijden van corona : mondmasker en handschoenen dragen, afstand bewaren, handen wassen !
Winkels openen hun deuren. Restaurants serveren weer meer dan enkel afhaalmaaltijden. Bars, cinema's en nakamals (de speciale cava bars) echter blijven gesloten . Who cares, pleziervaart is weer toegelaten. Wij dromen al van een mooi plekje aan een “corp mort” (= mooring) bij een ilôt.
Niet dus...maandagochtend, het is nog donker, begint het te stortregenen en dat gieten stopt niet vóór dinsdagmiddag.
De ondergelopen straten zien er even troosteloos en verlaten uit als tijdens de “confinement”. Pas woensdag komen de mensen eindelijk buiten en is er vanaf 's morgens zenuwachtige bedrijvigheid op onze steiger.
Ook wij halen nog even wat brood en fruit, al is het aanbod op de markt vrij pover en duur en dan, los met die touwen en onze boeg richting havenuitgang.

Buiten uit die haven !

Eerste taak : Jakkers onderkant fatsoeneren. Met al die aangroei is de boot niet vooruit te branden. Logisch dat we dan naar Ilôt Maître (4M van Nouméa) varen, vlakbij. We pikken één van de, tijdens de lock down herstelde, corps morts op.
Het krabben geeft ons heel wat werk. De ganse boot is versierd met dicht op elkaar gepakte witte kalkslierten en kringels. Het lijken wel bloemen. Hier en daar wat groene micro kerstboompjes. Met grote halen schrapen we het er allemaal af. Alsof het sneeuwt dwarrelt al dat wit, samen met de kleine larfjes die erin wonen, in het water en over ons heen. Ons haar en pak zitten onder het spul. Douchen én ons pak uitspoelen anders gaat dat achteraf stinken.
We kunnen het nog. Op twee dagen klaren we de klus. Gedeeltelijk met duikuitrusting. Niet alles meteen op één dag, we moeten onze bejaarde schouders en handen sparen.


Nee, dit is geen schroef van een oud wrak, dit is wel degelijk onze schroef, na een maand in de marina.


Er is nog meer werk.
We weten niet of de cycloon er iets mee te maken heeft maar een aantal instrumenten weigerden dienst er vlak na ?! De SSB radio werkt weer nadat Tony hem onder handen nam.
De dieptemeter blijkt de geest gegeven te hebben. Zonder dat toestel kunnen we echt niet. In een lagune varen, een baai verkennen dicht bij het rif en niet weten hoe diep het er is. Akelig en gevaarlijk. Laten we hopen dat we hier een nieuw instrument op de kop kunnen tikken.
Nu we uit ons kot mogen, kunnen we weer naar de watersportwinkels. Slecht voor onze portemonnee, hier is alles de helft duurder dan in Europa.

De lock down hebben we dus goed overleefd, die tijd nuttig gebruikt. We verzetten heel wat werk. We vernisten het houtwerk in de boot. Het groot motor onderhoud nam Tony voor zijn rekening, tezamen schilderden we de motor. Ontelbare kastjes ruimde ik op, ook de achterkajuit, onze berging, kreeg een beurt .


De boordtechnieker !

Wandelen deden we zoals iedereen elke avond. Een paar routes hadden we, met als besluit het dagelijks concertje (Just un quart d'heure, zong hij aan begin en einde ) van de plaatselijke Brassens.

Hoe het nu verder moet ?? Geen idee. Rond deze tijd wilden we eigenlijk wegvaren uit Nieuw-Caledonië, op zoek naar nieuwe horizonten. Nu hebben we totaal geen idee wanneer we weer in een ander land zullen toegelaten worden. Wanneer we voor een bezoek naar huis kunnen vliegen. Wanneer we kinderen en kleinkinderen zullen terug zien. Bizar. 
Maar we klagen niet. We lezen over zeilers (in Djibouti – Soedan) die men met wapens wilde wegsturen, terug naar de oceaan. Zeilers die erg vijandig benaderd worden (in Indonesië), alsof blanke mensen beslist super besmettelijk zijn, ook al zeilen ze jaren rond in de Pacific en Indische Oceaan.
Ja, dan prijzen we ons gelukkig in Nieuw-Caledonië waar we gewoon opgaan in de zeilgemeenschap en dit weekend deel uitmaken van het grote vakantie dorp op het water. Het lijkt wel of elke boot groot en klein na die maand opsluiting het water op móet.
Een mens zit nu eenmaal niet graag opgesloten, dat is eens te meer duidelijk .  

Un quart d'heure de chansons elke avond .

Weekend park op het water, eerste weekend na lock down.

Het strand (op Ilôt Maître) is van ons .

 

 

 

JSN Mini template designed by JoomlaShine.com