Positie : Port Moselle.

Vóór we in zelf gekozen quarantaine vertrekken naar de lagune van Nouvelle Calédonie, wil ik het volgende, pas afgewerkte tekstje, nog posten.

 

Zeevaarders kennen ze sinds eeuwen, de gele Q-vlag, de quarantaine vlag. In tijden van de pest bijvoorbeeld betekende deze vlag, gehesen bij het binnenvaren van een vreemde haven, dat men 40 dagen aan boord bleef om het risico van besmetting te vermijden. Het zal je wellicht verbazen, maar wij moeten die vlag nog steeds hijsen als we een vreemd land binnenzeilen.
Nu betekent ze veeleer het tegengestelde : “Wij hebben geen besmettelijke zieken aan boord en verzoeken te mogen inklaren.” Je mag in principe zelf niet van boord, dient te wachten tot de beambten voorbij komen. Al moet je ze, in bepaalde arme landen, wel zelf eerst met je dinghy afhalen.
Met de gebeurtenissen van de afgelopen maanden kan die gele vlag, hoe vreselijk ook de reden, haar historische betekenis wellicht terug oprakelen.

Dit maar om te zeggen dat wij hier in Nieuw-Caledonië ook geconfronteerd worden met bijna dezelfde drastische covid-19 maatregelen als thuis. Tot eergisteren toch nog vrij “ver van ons bed”. Nu plots gevaarlijk vlakbij. Er is een besmet Australisch koppel binnengeraakt. We begrijpen niet dat vliegtuigen uit het buitenland nog steeds mochten landen op dit eiland, tot eergisteren vrij van besmette mensen.
Maar dus nu ook hier : scholen, horeca en winkels dicht. Het advies : blijf zo veel mogelijk in uw kot.
Voor ons niet echt moeilijk.
Je bezig houden op een kleine ruimte waar je een hele tijd niet uit weg kan.
Schaarse contacten met medemensen.
Steeds genoeg mondvoorraad aan boord om langere periodes te overbruggen.
Maaltijden improviseren met wat er voorhanden is.
Het is al tien jaar lang gewoon onze wereld.

Alle aandacht gaat nu wel naar het virus nadat we vorig weekend de orkaan hebben doorstaan, maar ik zou nog wat vertellen over Tony's verjaardag.
Wij maakten er een feestweekend van.
Toen zoonlief vorige maand 40 werd, noemden we dat zijn midlife . Nu wordt vaders 70, hoe noem je dat dan ? Full life ?!
Doet er niet toe. Reden om te vieren is het wel. En dat doen we. Eerst maar eens een auto huren. Daarmee rijden we op zaterdag in een uurtje naar het Parc Rivière Blue bij het stuwmeer van Yaté. Het mooiste natuurpark van NC. Het is allemaal goed geregeld en onderhouden en gelukkig niet gesloten ! Met de auto rijd je door het immense park en stopt waar je wil. Overal zijn parkeerplekken, tientallen picknickspots en uitkijkposten, even zovele klaterende riviertjes met watervalletjes, groot en klein. Jungle met gigantische bomen. We wandelden flink wat af om zoveel mogelijk moois te zien.
De revelatie van deze dag : een onbekend vleesetend plantje  ( Nepenthes) dat een wel erg merkwaardig wijze van vliegenvangen toepast. Er groeit een heus kannetje, stijl middeleeuwse kroes, compleet met dekseltje, langs haar blaadjes. Insecten komen uit het kannetje drinken, dekseltje dicht, smikkelen !

Parc Rivière Blue.

Le Houp, 30 m hoge boom.

Reuzenvarens groeien op dezelfde manier als die thuis.

Heerlijk verfrissend.

Het verdronken bos.

Vleesetend plantje mét "kannetje" !

Zondag 8 maart dan. Internationale vrouwendag en captains verjaardag.
Vliegen was nog vóór zeilen zijn droom, dat weet iedereen die hem kent. Pas op 40 jaar kon hij die droom verwezenlijken. Vandaag kan hij zich nog eens uitleven in een Cessna 152, net als vroeger. Al is de lagune, haar eilandjes en rif heel wat anders dan de terril van Zwartberg en de Limburgse bossen.

 

Phare Amedée .

Eén van de honderden eilandjes.


Drie avonden flaneren we langsheen Anse Vata en Baie des Citrons, the places to be in Nouméa. Druk is het er, met wandelaars, joggers. Surfers en wing surfers (iets nieuws) vertrekken vanaf het strand en laten hun kunstjes zien.
Drie avonden uit eten. Wat een verwennerij !
Drie avonden life muziek. Met zelfs een verrassend optreden van de gipsy band Fuego Ritano, die we op het festival in Port Vila vorig jaar voor het eerst hoorden.



O ja, en eindelijk zagen we dit weekend, tijdens een wandeling door de botanische tuin, de Cagou. De nationale vogel van NC. Kan niet vliegen, nestelt op de grond en zet zijn prachtige kuif en mooie vleugels op om vrouwtjes te imponeren. Ook de Notu (endemische duif) konden we nu eens een keertje zien, waar we anders enkel zijn diep loeiend geluid hoorden. Voor ons is hij de "toet-vogel”.

Om af te sluiten kon het onvolprezen boodschappen doen ook nu weer niet ontbreken. We kochten zelfs materiaal om een nieuwe buiskap in mekaar te knutselen. En heel wat mondvoorraad. Want rond de wereld zeilen is boodschappen doen op exotische plekken.
We wisten toen nog niet hoe essentieel dit shoppen wel zou blijken.

 

Afbeeldingsresultaat voor image cagou

Cagou , endemische vogel, symbool van Nieuw-Caledonië.

 

 

 

JSN Mini template designed by JoomlaShine.com