Positie : in "confinement" in Port Moselle.

Uitzicht over de haven en de uitgestorven stad na onze dagelijkse klim op de heuvel,
steeds binnen een km van ons kot.

Wat doet een mens, een zeiler, in tijden van Corona, het klussen even beu?

Rondslingerende foto's een plekje geven, misschien .

En...o ja, dat lang uitgestelde video filmpje eens monteren. Mijn eerste probeersels maar ze geven een goed idee van wat we zoal meemaakten.

Ga eens kijken onder de Tab “Filmpjes”

Onder “Foto's” vind je het nieuwe mapje met foto's van Nieuw-Caledonië. Die zaten niet in het logboek.

Jij hebt nu immers ook tijd zat.

Positie : in quarantaine in Port Moselle.

Pre-corona :  in alle vroegte hijsen we de fok opnieuw na storm Gretel.

De wereld is een dorp. Wij weten dat al lang. Zelfde films, hit-songs, zelfde smartphones all over the world. En nu plots het covid-19 virus ook all over the world.
En zowat overal dezelfde maatregelen om de curve vlak te krijgen. We zitten met z'n allen in hetzelfde schuitje, zoals mijn vriendin het schreef.

Nu geeft het niet of wij hier op onze boot zitten en jullie thuis. We doen exact hetzelfde. We blijven in ons kot. Wij vaak onder een stralende zon, jullie toch ook af en toe, mag ik hopen.
De erg rigide lock down in Nieuw-Caledonië (strenger dan in België want als het in Parijs regent druppelt het in Nieuw-Caledonië !) dwarsboomt onze plannen. Maar wiens plannen niet .
Onze poging om in zelf-quarantaine te gaan bij één van de vele onbewoonde eilandjes in de lagune, waar we dan tenminste nog konden snorkelen en zwemmen, wordt bruut door de Gendarmerie afgestopt.
We komen net terug van het rif. Geschokt na het zien van de vernieling die de storm Gretel aanrichtte. Veel afgebroken hoornkoraal, puin, nu nog wit, overal verspreid.

Vóór TC Gretel...

Na Gretel. Je ziet duidelijk de afgebroken koraalhoorntjes

 .
De boot met gendarmes vaart bij iedereen langs, verzoekt vriendelijk de lagune te verlaten en terug te keren naar de marina of de ankerplek er vlakbij. Geen bezoek aan het strand, geen enkele watersport of toeristische activiteit is nog toegelaten. Word je betrapt, krijg je een hoge boete (750 €).
Terug naar ons plekje A 12 in Port moselle dan maar.
Gelukkig kennen we genoeg Frans om de berichten op radio en officiële website te begrijpen. “Respectez les trois uns” ! Eén uur per dag mag je wandelen (met huisgenoten), 1 km rond je verblijf, 1 keer per dag. En ten allen tijde moet je in het bezit zijn van een “Attestation de déplacement dérogatoire” uitgeprint of in je mooiste handschrift overgeschreven en ingevuld. Een attest met de reden waarom en het uur dat je je huis verlaat. Handtekening eronder en vergeet ook je paspoort niet.
Voor ons kan dus enkel een wandeling rond de marina nog. We houden een afstand van meer dan 1 m tot andere wandelaars en mensen waar we een praatje mee maken. Proberen de poort niet aan te raken. Wassen vaker onze handen. Douchen doen we aan boord.

 

Ons uitzicht voor de volgende weken-maanden : de parking en een klein parkje.

We kunnen maar beter wennen aan deze toestand. Vreemd, akelig stil is Nouméa.
Amper nog autogeluiden. Slechts af en toe een wandelaar, met of zonder hondje, op de kaai. Het vertrouwde, altijd aanwezige geschater en geroezemoes van lunchende en “mensen op stap"  in “Le bout du monde”, vlakbij Jakker, totaal uitgedoofd.
Vreemd, als in één en of andere aflevering van X-Files. En zo is het over de hele wereld ?! De wereld een covid-19 dorp.

Bar-restaurant Le Bout du Monde (gebouw links) gesloten.

Positie : Port Moselle.

Vóór we in zelf gekozen quarantaine vertrekken naar de lagune van Nouvelle Calédonie, wil ik het volgende, pas afgewerkte tekstje, nog posten.

Zeevaarders kennen ze sinds eeuwen, de gele Q-vlag, de quarantaine vlag. In tijden van de pest bijvoorbeeld betekende deze vlag, gehesen bij het binnenvaren van een vreemde haven, dat men 40 dagen aan boord bleef om het risico van besmetting te vermijden. Het zal je wellicht verbazen, maar wij moeten die vlag nog steeds hijsen als we een vreemd land binnenzeilen.
Nu betekent ze veeleer het tegengestelde : “Wij hebben geen besmettelijke zieken aan boord en verzoeken te mogen inklaren.” Je mag in principe zelf niet van boord, dient te wachten tot de beambten voorbij komen. Al moet je ze, in bepaalde arme landen, wel zelf eerst met je dinghy afhalen.
Met de gebeurtenissen van de afgelopen maanden kan die gele vlag, hoe vreselijk ook de reden, haar historische betekenis wellicht terug oprakelen.

Dit maar om te zeggen dat wij hier in Nieuw-Caledonië ook geconfronteerd worden met bijna dezelfde drastische covid-19 maatregelen als thuis. Tot eergisteren toch nog vrij “ver van ons bed”. Nu plots gevaarlijk vlakbij. Er is een besmet Australisch koppel binnengeraakt. We begrijpen niet dat vliegtuigen uit het buitenland nog steeds mochten landen op dit eiland, tot eergisteren vrij van besmette mensen.
Maar dus nu ook hier : scholen, horeca en winkels dicht. Het advies : blijf zo veel mogelijk in uw kot.
Voor ons niet echt moeilijk.
Je bezig houden op een kleine ruimte waar je een hele tijd niet uit weg kan.
Schaarse contacten met medemensen.
Steeds genoeg mondvoorraad aan boord om langere periodes te overbruggen.
Maaltijden improviseren met wat er voorhanden is.
Het is al tien jaar lang gewoon onze wereld.

Alle aandacht gaat nu wel naar het virus nadat we vorig weekend de orkaan hebben doorstaan, maar ik zou nog wat vertellen over Tony's verjaardag.
Wij maakten er een feestweekend van.
Toen zoonlief vorige maand 40 werd, noemden we dat zijn midlife . Nu wordt vaders 70, hoe noem je dat dan ? Full life ?!
Doet er niet toe. Reden om te vieren is het wel. En dat doen we. Eerst maar eens een auto huren. Daarmee rijden we op zaterdag in een uurtje naar het Parc Rivière Blue bij het stuwmeer van Yaté. Het mooiste natuurpark van NC. Het is allemaal goed geregeld en onderhouden en gelukkig niet gesloten ! Met de auto rijd je door het immense park en stopt waar je wil. Overal zijn parkeerplekken, tientallen picknickspots en uitkijkposten, even zovele klaterende riviertjes met watervalletjes, groot en klein. Jungle met gigantische bomen. We wandelden flink wat af om zoveel mogelijk moois te zien.
De revelatie van deze dag : een onbekend vleesetend plantje  ( Nepenthes) dat een wel erg merkwaardig wijze van vliegenvangen toepast. Er groeit een heus kannetje, stijl middeleeuwse kroes, compleet met dekseltje, langs haar blaadjes. Insecten komen uit het kannetje drinken, dekseltje dicht, smikkelen !

Parc Rivière Blue.

Le Houp, 30 m hoge boom.

Reuzenvarens groeien op dezelfde manier als die thuis.

Heerlijk verfrissend.

Het verdronken bos.

Vleesetend plantje mét "kannetje" !

Zondag 8 maart dan. Internationale vrouwendag en captains verjaardag.
Vliegen was nog vóór zeilen zijn droom, dat weet iedereen die hem kent. Pas op 40 jaar kon hij die droom verwezenlijken. Vandaag kan hij zich nog eens uitleven in een Cessna 152, net als vroeger. Al is de lagune, haar eilandjes en rif heel wat anders dan de terril van Zwartberg en de Limburgse bossen.

Phare Amedée .

Eén van de honderden eilandjes.

Drie avonden flaneren we langsheen Anse Vata en Baie des Citrons, the places to be in Nouméa. Druk is het er, met wandelaars, joggers. Surfers en wing surfers (iets nieuws) vertrekken vanaf het strand en laten hun kunstjes zien.
Drie avonden uit eten. Wat een verwennerij !
Drie avonden life muziek. Met zelfs een verrassend optreden van de gipsy band Fuego Ritano, die we op het festival in Port Vila vorig jaar voor het eerst hoorden.

O ja, en eindelijk zagen we dit weekend, tijdens een wandeling door de botanische tuin, de Cagou. De nationale vogel van NC. Kan niet vliegen, nestelt op de grond en zet zijn prachtige kuif en mooie vleugels op om vrouwtjes te imponeren. Ook de Notu (endemische duif) konden we nu eens een keertje zien, waar we anders enkel zijn diep loeiend geluid hoorden. Voor ons is hij de "toet-vogel”.

Om af te sluiten kon het onvolprezen boodschappen doen ook nu weer niet ontbreken. We kochten zelfs materiaal om een nieuwe buiskap in mekaar te knutselen. En heel wat mondvoorraad. Want rond de wereld zeilen is boodschappen doen op exotische plekken.
We wisten toen nog niet hoe essentieel dit shoppen wel zou blijken.

Cagou , endemische vogel, symbool van Nieuw-Caledonië.

Positie : Marina Port Moselle

Terwijl de wereld de corano-virus-pandemie probeert aan te pakken, krijgt Nieuw-Caledonië bovendien nog eerst een ander probleem voorgeschoteld. Cycloon Gretel.   Jij hebt nu wellicht meer tijd dan voorheen om dit even te lezen !

Wonden likken.  De schade aan het jacht op de voorgrond valt nog mee.

Gretel, tropische depressie – cycloon cat. 1, raast op dit ogenblik weg van Nieuw-Caledonië richting Nieuw-Zeeland. Zij laat het land achter met moeilijk berijdbare wegen, overstroomde huizen, dorpen zonder elektriciteit, een vrachtschip tegen een brug, een paar wrakke zeilboten op de kant. Maar die schade valt allemaal nog reuze mee. We zijn aan een ramp ontsnapt, het kon allemaal veel erger.
De laagste luchtdruk op onze barometer : 986 hPa, de sterkste wind gemeten door onze windmeter : 50 kn (zware storm – 90 km/u).
We hebben vannacht weer een keer de almachtige kracht van de natuur gevoeld en deemoedig ondergaan. Vóór het grote geweld losbarstte, tijdens een laatste inspectie aan dek stuwde er een super warme wind om ons heen. Super warme wind die voor de storm werd opgeduwd. De metalen wanten voelden vreemd warm aan.
Bij de eerste hevige windvlagen rond 23 u, normaal liggen we dan al lang in bed, stonden we meteen buiten. Opgeschrikt door het lawaai van de 16 ton wegende buurboot Onyx die Jakker meedogenloos opzij tegen de steiger ramde, dikke stootwillen tot platte ballonnetjes plettend. Meer dan een uur hebben we in het donker aan dek rondgespookt. Tijdens korte wind-adempauzes probeerden we de touwen verder aan te trekken (met de winch). Met de hulp van een buurman (die wel van zijn boot afraakte) lukte dat ook op Onyx min of meer. Hij raakte ons tenminste niet meer.

Het lukt tenslotte onze buurman af te houden.

Op de steiger achter ons zie ik gelijkaardige taferelen.
Elke felle windvlaag dwingt alle masten in het gelid naar één kant te buigen, boten hellen over als op zee, zeerelingen raken bijna in elkaar verstrikt. Onmiddellijk bewegen masten weer terug , boten springen op en neer op de zich vormende golven. Een raar synchroon, bruut ballet, op de tonen van krijsende wind en hevig flapperende, losse onderdelen op de boten.
Maar, al deden de meeste bewoners geen oog dicht vannacht, de boten overleefden prima.

Waarschijnlijk vooral door de maatregelen die we allemaal moeten nemen bij het “alerte cyclonique niveau 1.”, als de zwarte vlag gehezen wordt.

De barometer zal nog tot 986 hPa  zakken.

We hadden deze tropische depressie 96 P al een tijdje in de gaten. We zagen haar ontstaan in de Coral Sea en razendsnel onze richting uit komen.
Iedereen die regelmatig snorkelt in Nieuw-Caledonië kan het je vertellen : het water is de laatste drie weken erg warm geworden. Gingen we voorheen nooit zonder shorty in het water, wegens te koud. Nu verfrist datzelfde water zelfs niet eens en kan je er uren inblijven. Ideaal die watertemperatuur voor het ontstaan van een cycloon. Als er genoeg vochtige warme lucht wordt toegevoerd, kan de inwendige motor op gang komen. Door de corioliskracht begint het systeem rond te tollen en dan heb je de poppen aan het dansen.

Als zondag 15 u de zwarte vlag gehesen wordt, schiet iedereen in actie. De aussières (speciaal gekochte zware meertouwen, stevig onder water en aan ons achterschip bevestigd al bij onze aankomst in november) moeten aangetrokken worden, terwijl we de voortouwen flink lossen zodat we nu verwijderd van de kant liggen, en zodanig dat we niet met de masten van de buurschepen in de clinch kunnen komen.
Buiskap , bimini en alle losse spullen aan dek verdwijnen in de achterkajuit. We waren er theoretisch klaar voor.
Maar tijdens de doorwaakte vorige nacht hebben we ons toch afgevraagd of en vooral hoe we een cat. 5 zouden overleven.

Alle aussières zijn aangetrokken, geen verkeer meer mogelijk.

Alle hens aan dek.