Terwijl we Port Vila verkennen, laten we Jakker veilig achter aan een mooring van Yachting World (het is hier 32 m en veel te diep om te ankeren). Tegenover ons, op het strandje van Iririki eiland, getuigen de vele wrakken van het verwoestend geweld van cyclone Pam (2015).

Port Vila is synoniem voor : prima “Franse” restaurants, een goed gevulde, Europees aandoende supermarkt Bon Marché met baguettes, croissants, kazen, saucis, paté, zelfs Côte d'Or chocolade en Délichoc koekjes ..maar, tegenvaller, alles quasi dubbel zo duur als Fiji. Zelfs op de kleurige lokale markt kent men de prijzen.

In de koloniale tijd deelden Frankrijk én Engeland de Nieuwe Hebriden, nieuwe naam sinds de onafhankelijkheid in 1980 : Vanuatu.
Vandaar die zwierige Franse invloed op het leven van alledag. Wij genieten er met volle teugen van. Onder meer met een koffie op het terras van Nambawan (Number One) the place to be op “den dijk” van Port Vila.

O ja, we kopen een SIM kaart en genoeg gigabytes om een zekere “online” tijd voort te kunnen. Hier zwaait Digicel de 4 (maar in de praktijk veelal ) 3 G plak. Want ontwikkelingsland misschien, maar aan GSM-antennes op de eilanden geen gebrek en de magie, die eens uitging van het bezit van het vuur, sprong naadloos over naar het bezit van de smartphone.

We zouden hier overal langs de kust online moeten kunnen, beloven de Digicel-verkopers ons.

Te vlug “gestoeft” ! Blijkt dat de 3G verbinding toch nog heel wat te wensen overlaat. Ik zal al dolblij zijn als ik een tekstje gepost krijg. Foto's, die zet ik er later wel eens bij.