Piepklein Namotu eiland. Daar gaan we een paar keer heen op “uitstap”. Zoals we vroeger naar Bokrijk reden, met ma en pa, om te spelen en te wandelen. Dat wandelen doen we hier in en onder water. Veel aangenamer bij temperaturen van 33°. We luieren er nog wat, bewonderen de surfers, lezen. Varen daarna weer terug naar ons, voor wind en golven beschutte, plekje bij Malolo Lailai ( = klein Malolo eiland). De veiligste baai van mijlen in de buurt. Namotu is enkel een dag-ankerplek, oncomfortabel bij hoog water en als de wind van overzee komt.

Ons leven kabbelt rustig verder. Boodschappen doen, het “huis” aan kant houden, kleren wassen, eten koken. Zoals thuis eigenlijk. Op een boot kost het wel iets meer moeite en de hitte speelt ons parten, vooral bij dat eten maken. Maar we zijn het gewoon. Zelf gemaakte cassava frietjes smaken ons beter dan diepvries frieten ooit zouden kunnen. Zonder frietketel lukt het trouwens toch niet.

We studeren en lezen over Vanuatu en Nieuw-Caledonië, onze volgende bestemmingen. We downloaden de meest recente kaarten.
We ondergaan dagenlang tropische regenbuien en hopen op het einde van de regens.

Het toeristisch dood seizoen komt langzaam op gang. De ons wel bekende Beaver (watervliegtuig) landt weer vaker met vakantievierders. Maar één keer gaat het fout. Het lijkt wel of hij niet genoeg snelheid haalt om op te stijgen. Na een aantal vruchteloze pogingen geeft de piloot het op en parkeert zijn toestel op het strand waar de opgetrommelde mekaniekers het na een paar uur sleutelen weer “good to go” verklaren.

De meeste toeristen komen toch sowieso met de Malolo Cat IV, die altijd een warm welkom krijgt in Musket Cove Resort.

's Avonds proberen we wat “VRT.nu” op te vangen, enkel de weinige programma's die je buiten de EU kan zien. Door het nieuwe 3 G Vodafone plan in Fiji koop je nu voor 10 € 25 Gigabytes aan data. Die krijgen we, in ons gewone doen, in 14 dagen nooit opgesoupeerd.
Zo voelen we ons voor even, dichter bij huis.

Ik selecteerde wat van de honderden foto's van onze reis naar Nieuw-Zeeland. Interesse? Je vindt ze onder  "Foto's" .

Terug in onze huidige thuisbasis, Fiji, vinden we Jakker in perfecte staat. Binnen geen grammetje schimmel. Dank zij de bakken met azijn die ik her en der in de boot plaatste ?
Het stoffige dek ligt bedolven onder de nootachtige pitjes van de bessenboom vlakbij. Zoals steeds deden de vogels een beetje té goed hun best de boot te bewaken.
Poetsen dus die eerste dagen.

Intussen ben ik druk met het stiekeme voorbereiden van Tony's 69ste verjaardag op 8 maart. Ik wil hem verrassen met een tandemsprong. Probeer dat maar eens te organiseren als je 24 uur samen op een boot leeft, bovendien een telefoon deelt.
Maar het lukt me. Als we 's morgens vroeg worden opgehaald, heeft hij enkel een vaag vermoeden van wat er gaat gebeuren. Een uitdaging die hij altijd al eens wilde aangaan, wordt vandaag werkelijkheid. Ik ben zenuwachtiger dan hijzelf.

Naar de luchthaven, met de Cessna 206 twintig minuten klimmen tot op een hoogte van 14000 voet (4.200m)  , 1 minuut vrije val en dan langzaam aan de parachute naar beneden met zicht op de mooie eilanden en riffen voor Denarau, ons zeilgebied. Hij landt netjes voor mijn voeten. Het volle programma. Verjaardag geslaagd.

Als toemaatje, zo lijkt het wel, botsen we de volgende dag op drie Vlamingen. Het is kunst- en souvenirs-markt in ons buur-resort, First Landing. De dame links, Mary, is van Genk-Boxberg. Hoe klein is de wereld ! Deze mensen zijn op wereldcruise...een beetje zoals wij.

In het laag seizoen doet Vuda Marina een "special offer" : uit en terug in het water plus drie dagen op de kant voor amper 130 €. We aarzelen niet.
Jakker krijgt weer twee laagjes aangroeiwerende verf. Perfection Extra 2 : we zijn daar erg tevreden over. Voor onze schouders is dit uitdaging genoeg. Drie sterke Fiji mannen (als je ooit hun rugby team zag, weet je wat ik bedoel) mét een machine, polieren de romp.
Drie dagen later ligt Jakker te blinken in het water.

Nog één vervelende klus rest er ons. De rand van onze Jak nog maar eens plakken. De oplettende lezer weet dat dit minstens de derde keer is, buiten al de kleine plakbeurten tussendoor.
Eens die klus geklaard, willen we in Fiji nog wat rondzeilen tot het einde van het orkaanseizoen (mei 2019) om daarna weer verder westwaarts te trekken, naar Vanuatu ?!

Terwijl ik dit schrijf, dringt het horror nieuws uit NZ de zo “vredige” Pacific binnen. We worden bruusk herinnerd aan de laatste dagen van onze reis in het rustige, zich nog steeds van de zware aardbeving herstellende, Christchurch. De terreur heeft één van de laatste veilige spots op aarde bereikt, zo lijkt het wel.
En wij vlogen terug met een op zijn zachts gezegd “onveilige” Boeing 737 Max 8 !