Zweterig slapen onder de ventilator. Ook overdag zoemen ventilatoren in de boot. De energie komt zonder omwegen van de zon, die loodrecht boven ons brandt.
Kerst in de tropen. Een vreemd gevoel. Steeds weer.
Ik hou van de tropische kerstbomen, maar die zijn eerder zeldzaam. In de stad is het één en al kitscherige dennen, met daarnaast een opblaas kerstman.

Kerst vier je niet alleen dus voeren we de 60 mijl van de Yasawa's terug naar het zuiden. Van Nanuya Island (Blue Lagoon) naar Malolo Lailai (Musket Cove).
Geen andere zeilers vóór het Nanuya Resort. We ontmoeten er wel steevast Europese toeristen die stuk voor stuk jaloers op ons zijn. Soms maken ze zich zelfs zorgen als ze ons een te lange tijd niet aan dek menen te zien, zo vertrouwden ons de Skinners van Devon toe.

Een eenzame Jakker in de Blue  Lagoon...

en bij "Manta Ray Resort".

Malolo Lailai, hier verzamelen de enkele cruisers , die het orkaanseizoen in Fiji blijven, voor een potluck. Je weet wel die Amerikaanse uitvinding. Alle deelnemers koken voor twee-drie personen. Alles wordt verzameld in een buffet en samen opgepeuzeld. Gezellig, dat zeker.

Zo stevenen we recht op 2019 af.
En in dat nieuwe jaar wensen we jullie allemaal het allerbeste, het allermooiste toe.
Mijn grootste wens : de zieke mensen in onze familie in 2019 er weer helemaal bovenop.

We hebben ze op zak, of toch in onze smartphone, de tickets voor Nieuw-Zeeland. Op de kop getikt volgens de regels van de kunst voor de budget reiziger.
Te weten : 47 dagen (ongeveer 6 weken) op voorhand boeken, bij voorkeur op een dinsdag en wel rond middernacht lokaal, liefst tijdens de week reizen.
Je moet wel alert blijven want tijdens het boeken proberen luchtvaartmaatschappijen je allerhande verzekeringen aan te smeren en die dikken de prijs van een ticket flink aan.

Voor Jakker regelen we een warm, hopelijk veilig plekje in de marina van Vuda. We zullen haar weer helemaal cycloon-klaar moeten maken. Veel werk. Het is niet anders.

Toegangskanaal en bar-restaurant The Boatshed in Vuda Marina.

Het zal hoogseizoen zijn in Nieuw-Zeeland, zomervakantie. De prijzen hoog, de wegen en de hotelletjes vol. Maar we moeten nu eenmaal vóór 14 januari 2019 weg uit Fiji. Ons visum loopt ten einde.
Het goede nieuws : de kans op goed weer is groter. Vergelijk maar met een Belgische zomer die ook alle kanten op kan.

Dit eenmaal geregeld, geven we onszelf vrij en vertrekken naar de Yasawa's, de langgerekte eilandengroep in het noordwesten van Fiji.
Op een dag kan je immers terugvaren naar Denarau, in het geval van een cycloonalarm bijvoorbeeld.
Elke dag kijken we of er zich ergens in de ruime buurt (Australië – Solomon – Vanuatu) een “eitje” ontwikkelt. Zo ziet een beginnende diepe depressie eruit : een klein rondtollend eitje met veel wind dat zich snel en wispelturig verplaatst en groeien kan tot een orkaan.

Eerste halte Navadra. Onbewoond en indrukwekkend. Vorig jaar nog werd hier de Australische “Survivor” opgenomen.
De wind draait, de golven nemen toe en we liggen de ganse nacht te rocken.

Navadra Island.

Dan maar naar het 10 mijl verder gelegen Waya eiland, bij het dorp Yalobi. Maar het regent een nacht en een dag en dan wordt Waya pas echt luguber.
Het eiland met de duivelshorens roept bij cruisers toch al beelden op van de ruige Markiezen en van Alaska. Niet bepaald lieflijk maar prachtig.

Het ruige Waya.

We ankeren voor het schooltje van Yalobi dorp.

Door de grote deining uit het diepe zuiden, kan je nergens rustig ankeren. In één ruk op naar Nanuya eiland (Blue Lagoon) dan maar. De enige goeie ankerplek van de Yasawa's.
Onze geliefde wandelpaadjes voeren langs de machtige mangobomen die vol vruchten hangen deze tijd van het jaar. Als we er genoeg van dreigen te krijgen, maak ik mango jam.

Blue Lagoon heeft zijn naam niet gestolen.

Meteen proeven of de mango's wel lekker zijn !

De natuur is overdadig, de grond ligt vol rotte mango's.

 Prachtig, de flame trees ( flamboyanten) in bloei.

Vergeet al mijn vroeger gefilosofeer over weervensters , wachten, drie w's en dies meer. Of tenminste, berg die info op, op een veilig plekje onder je hersenpan.
Want hou je vast : we hakken de knoop door en besluiten : we zeilen niet naar Nieuw-Zeeland (en ook niet naar Nieuw-Caledonië).
Gedaan met wachten op de gunstige wind en golven. Gedaan met gruwen bij het opvragen van het actuele weer daarginds : max 18° en regen, min 10°.
We gaan niet. Tenminste niet met onze boot.

Zoals ik al vaak vertelde : zeilers schrijven hun plannen bij laag water in het zand. En wij van Jakker kennen dat truckje uitstekend.
We blijven het volgende cycloonseizoen (2018- april 2019)  nog maar eens in Fiji en vliégen in januari naar Nieuw-Zeeland.
Het kost Tony al zijn overredingskracht maar tenslotte ga ik mee in zijn redenering.

Het telkens weer schrappen van een mogelijke vertrekdatum en je opnieuw opkrikken naar een volgende. Het komt onze strot uit.
We wuiven de laatste “wachters” uit maar varen zelf niet mee.
Ik luister wel dagelijks naar hun radio praatje, maak me met hen zorgen over het dagenlange motoren, hoop dat de beloofde, ruime wind ook werkelijk opdaagt.

Dat is dat.
Laten we dan nu maar beginnen met andere voorbereidingen : onze reis naar Nieuw-Zeeland met het vliegtuig.
Om rustig één en ander online op te zoeken zeilen we naar Malolo Lailai (Musket Cove) . Oeps, zonder de Unleashed Grad Trips gerekend. Die organisatie bezorgt “vers gegradueerde” 17-18 jarige Australiërs en Nieuw-Zeelanders de, haast verplichte, partytime van hun leven. Alles gebeurt in, voor de gelegenheid, hermetisch afgesloten resorts. Enkel de harde boenke – boenke muziek houd je niet tegen.

We verhuizen dan maar naar Mana Island.

Vóór we de ankerplek ontvluchten, zien we een bekende boot : de Canadese Fluenta. Herinneringen aan Tahanea (Tuamotus – Frans Polynesië) met hen en de Nautilusjes en al de kinderen komen terug. Benjamin toen nog een kruipertje, komt ons nu tonen hoe snel hij wel kan rennen en wat kan hij babbelen! Alles gebeurt in het donker en ik heb mijn fototoestel niet bij. Helaas.

Fluenta in alle vroegte.