Positie : 6 mei 2018 :15u   02°03,11 N  173°00,48 O 

Alsof we door een poort zeilen van het ene naar het andere gebied zo laten we de zone van de ITCZ ( betekenis zoek je zelf maar eens op) achter ons. De hoge wolkentorens met buien die ons steeds meer insloten, maken nu plaats voor een ruime open oceaan vol zon met amper, aan de horizon, waarneembare stapelwolken. Het is namiddag, de laatste squall hebben we gehad.  De wind valt weg , onze groene Volvo Penta neemt over. Pas om 1 u kan hij weer rusten en gaan de zeilen omhoog. Er is weer wind.
Maar, er is altijd een maar, die staat pal op kop, pal uit de richting waar wij heen moeten. Dat wordt kruisen, laveren, hoe je het ook noemen wil. Telkens een stuk de ene richting uit sturen, dan overstag voor een koers daar haaks op. Snel vorder je zo niet. De motor kan niet helpen, in de golven bonkt hij ons vast. 
Het is niet anders. Zeilen is berusten in het onvermijdelijke. Zo kan je ons zien laveren tussen twee Kiribati atollen van de Gilbert groep, Abaiang en het nog veel kleinere, toch ook bewoonde Marakei.
Goed opletten moeten we hier. Met de riffen rond de atollen die nauwelijks boven de zee uitsteken en met eventuele inlandse vissers in kleine bootjes. Vooral niet indutten tijdens onze wacht vannacht !

Positie : 5 mei 2018 :15u 03°30,37 N  172°29,77 O 

We werken hard en slapen weinig. Talloze opeenvolgende squalls ambeteren ons ferm. Die tropische buien, soms met veel regen en/of veel wind, starten met zich op te bouwen van zodra de zon het water van de oceaan, in de voormiddag, begint op te warmen. En warm is het, dat kan ik je vertellen. Dag én nacht kan je gewoon zonder kleren in de wind zitten. Ik weet het, een droom voor de thuiszeilers. 

Maar de oceaan, dus. Het water verdampt en er ontstaan enorme kastelen van wolken, prachtig om zien, maar wij zijn er bang voor. De wind die eronder zit is erg grillig, komt uit alle richtingen en waait in een oogwenk loeihard. Het is zaak om alles wat in de kuip ligt binnen te gooien, luiken dicht te maken, zeilen te minderen en motor te starten voordat de hel losbarst. 
Dat is hard werken en 's nachts sta je er alleen voor. Alhoewel de wacht te kooi toch vaak wel (te laat) komt helpen. Slapen in dat geweld is immers toch niet te doen. 

Een half uurtje later kan de hele handel (alle zeilen) meestal weer uitgerold..tot de volgende bui. 

Maar er is ook goed nieuws : we hebben een fantastisch instrument aan boord, de radar. Meer dan voor het opsporen van schepen in de nacht gebruiken we de radar om buien heel vroeg te ontdekken. Een klein stipje waarschuwt ons al. Erg snel groeit het op ons schermpje aan tot een grote bloemkool. Je kan zelfs bepalen of de bui op ons pad ligt of niet. Hoe ver hij nog verwijderd is, hoe snel hij dichterbij komt.  Door scha en schande leerden we dat als de bui op 2 mijl van ons is, je in actie moet schieten met het voornoemde scenario, anders ben je te laat. 
Hoe lang de squalls nog ons deel zullen zijn? Tony vergeet er warempel even zijn zona pijn door. 

En voor de rest : all well on board. Tussen de buien door, schitteren 's nachts de sterren prachtig en wijst het zuiderkruis, pal voor ons, de weg...naar het zuiden !

Positie : 4 mei 2018 : 16u 05° 22,54 N  171°55,65 O 

Met een sukkelgangetje zeilen we de lagune van Majuro uit. De wind zwak en, nu nog, van achter. 
We komen tot rust. De voorbije uren waren hectisch. Maar het is allemaal klaar : dinghy (Jak) ondersteboven op het voordek, motortje aan de zeereling, alles oceaanvast binnen en buiten, Pierke (windvaan stuurinrichting) geïnstalleerd. Eten voor de eerste dagen in de koelkast. Dingen waarvan we weten dat ze ons op zee smaken. Rijstschotel, gebraden kip, gekookte eitjes...

Na drie uur trekken we het zeegat uit en dan moeten we gewoon drie uur in tegenstelde richting maar nu búiten het rif. Majuro Atoll is immers een grote liggende U, oost-west gericht. De boten liggen knus in de bescherming van de onderkant van de U. Wil je naar buiten dan zeil je tot bovenaan de U en moet je naar het zuiden, zoals wij, dan vaar je weer helemaal datzelfde stuk terug, nu boven de U. Pas rond 21 u komen we weer ter hoogte van waar onze ?broeders? op anker liggen. Eén groot voordeel : we kunnen nog rustig onze 4G credits opgebruiken. De virtuele wereld nog binnen ons bereik. Tot ook die verbinding verbroken wordt en we alleen zijn in de nacht. 
Jakker loopt goed, de wind neem wat toe, de maan staat als een reuzen lamp boven ons, de zee murmelt vriendelijk.  We slagen er zelfs in om de beurt twee uur te slapen, minder dan de gebruikelijke drie, maar we zijn al tevreden. 
Als nu de pijn die Tony voelt van de zona maar eens wilde minderen. Morgen misschien?

JSN Mini template designed by JoomlaShine.com