Positie : 17 mei 2018 : Funafuti 

We verlaten Funafuti als BT (bekende Tuvaluvianen). Immers in het internetcafé, waar we snel ons gewijzigd formulier van binnenkomst in Fiji gaan mailen, worden we aangesproken door een wat ouder mannetje in een net pak, lees met hemd, das en rok. Hij is journalist van de plaatselijke krant en erg geïnteresseerd in ons leven en onze reis, exotisch als we eruit zien voor deze exotische mensen. Misschien is het ook gewoon komkommertijd in Tuvalu. Hij vraagt ons het hemd van het lijf en beweert dat we zijn artikel over ons binnenkort zullen kunnen lezen op www.kmt.news . 
Wij niet, geen internet op zee (jij wellicht ?) en hier eigenlijk ook niet. We krijgen het formulier voor Fiji enkel verzonden via de pc van het meisje aan de balie. Midden in het proces van downloaden kwam de technieker gewoon even de hele handel resetten !

We houden nog even halt om de attractie van de dag mee te maken, de landing van het vliegtuig uit Kiribati. Dan gaat het verder naar de kantoren van immigratie en douane en met ingieten van de pas gekochte fuel en het aan dek hijsen van Jak, eindigt de dag alweer. 
Moe ! En de tocht naar Rotuma moet nog beginnen.

Bye, Funafuti, het eiland van de op zware motoren rondtuffende elegante Polynesische dames !

Positie : 14 mei 2018 : Funafuti 

Vreemd. We kunnen het regeringsgebouw wel binnen, maar vinden er enkel een security beambte. Raad eens ! Het is een vrije dag in Funafuti vandaag maandag 14 mei. Gospeldag ?!  Alles is gesloten. Wat nu? Toch maar bij de politie langs en rapporteren dat we aangekomen zijn. In de meeste landen betaal je een hoge boete voor inklaren op een zon- en/of feestdag. Hier noteren ze enkel Tony's naam. We zijn vrij te doen wat we willen. Morgen inklaren is tijd genoeg. Wat een makkelijk land.

Voor ons dus ook een vrije dag in het door brommers geregeerde Funafuti. We wandelen wat rond. Stellen vast dat het oude luchthavengebouw is afgebroken, er staat warempel een nieuwe verkeerstoren, het strand bij het hotel is verdwenen onder enorme brokken puin. Maken ze een dijk, willen ze land bijwinnen? 

De van oorsprong Polynesische mensen babbelen nog altijd even makkelijk met ons. We vernemen dat Liliane, onze vriendin die zo lang in Belgiė woonde, niet in het land is. 
's Avonds is er op het plein tegenover Jakker een zangwedstrijd voor gospelsongs. We hoeven er zelfs niet voor naar de kant. Kunnen het geluid ook niet uitschakelen als we dat, na een tijd gedwongen toehoren, wel zouden willen.

Positie : 13 mei 2018 :15u :  08° 31,32 Z  179° 11,49 O 

Geen wind. De zee een spiegel. Zo zegt men dat toch. We zagen het nooit eerder. De zee zo volkomen glad, zonder één enkel rimpeltje. Ze straalt een diep blauw. Het lijkt wel een olie tapijt dat sloom deint. Wolken en, 's nachts, sterren reflecteren erin. Dead calm! Een beetje luguber is het wel. Alsof er iets staat te gebeuren.

Je kan hier blijven liggen, dagen aan een stuk, en gek worden van het geschommel, zoals de bemanningen van zeilschepen in vroegere eeuwen, die van lieverlee hun schoenen opvraten omdat er niks anders overbleef. 
Gelukkig zijn wij geboren na mijnheer Diesel en kunnen wij betrouwen op onze groene vriend. Die vraagt maar één ding : brandstof. 
Voortuitziend kochten we in Majuro extra jerrycans, stouwden die aan dek met 210 l extra mazout. Tony kieperde dat, geen sinecure op een bewegende boot, onderweg allemaal in de tank. 
Nu is Funafuti (Tuvalu) zo dichtbij, de wind nog steeds niet terug . De beslissing is snel genomen, wij gaan daar binnen om bij te tanken. Stom dat je weer het hele officiële gedoe van in- en uitklaren moet doorlopen. Het zij zo. 

Na tien dagen op zee is een rustdag in het, na Majuro, wel erg rustige Funafuti een weldaad voor spieren, gewrichten en hoofd. Eens even alles loslaten. Na tien dagen nog eens een pintje drinken. 
Opnieuw zee-aanpassen, als we hier dan weer vertrekken, is een zorg voor later.

Positie : 12 mei 2018 :15u :  06 50,69 Z  178° 15,73 O 

Was het gisteren nog erg ruw en dus bokes- en crackersdag, vandaag kalmeerde de zee zodanig dat er Parijse sla met patatjes op het menu kon. 
Vanmorgen zou je gezworen hebben op de Noordzee te zwalpen, grijze zee, grijze zware bewolking. Maar de zon, die koperen ploert, brandde alle wolken weg en nu is de hemel alweer stralend blauw. Geen wind ook, dus de diesel, waar we flink in investeerden, wordt aangesproken. Wat moet, moet. Je gaat niet ongestraft rond de evenaar zeilen. Zo onstabiel dat het weer hier is. Maar daar vertelde ik al van. 

Ik kijk al uit naar een open sterrenhemel vannacht. De laatste donkere nachten zonder maan geven het Zuiderkruis voor ons én de Grote Beer achter ons, de gelegenheid naar elkaar te stralen vanuit hun positie aan beide zijden van de hemel. 
En wij zitten op de eerste rij !