Positie : Majuro, Republic of Marshall Islands : 07°06,20 N , 171°22,43

Op weg naar “buiten”, ter hoogte van de vissersschepen in de lagune, zo ver waren we in vorige blog.
Eerst maar eens de genua uitrollen, te zot om al die mijlen ín de lagune te motoren. Stuurman Jefke opzetten, op die manier maken we onze handen vrij om dat werkje even samen te doen. Piep, piep, piep, piep. O nee, ”Low battery” alarm verschijnt op de display van de stuurautomaat, die verder elke medewerking weigert. Nog nooit eerder gezien?! Verdorie, Jefke, onze stuurautomaat, in staking ? Da's echt slecht nieuws.
Ok, dan stuur ik wel weer verder. Tony gaat koortsachtig op zoek naar de panne. Begint één en ander uit te meten. Ondanks het feit dat de computer van de stuurautomaat volle accuspanning krijgt, is er een “low battery” alarm. Tony's vermoeden wordt alsmaar meer bevestigd. Jefkes computer, daarin moet het probleem zitten. Onder zeil kan Pierke, de Windpilot, het wel van Jefke overnemen, maar onder motor werkt dit absoluut niet. Conclusie : Jefke moet hersteld worden en wel híer in Majuro waar we nog enigszins met de wereld verbonden zijn en het internet razend snel.

Het zwarte kastje is de computer van de stuurautomaat.

Ondertussen terug aan onze mooringboei gaat Tony verder met de probleemoplossing : handleiding bestuderen, het internet afzoeken naar mogelijke oplossingen. Al snel blijkt onze storing een gekend probleem te zijn bij de fabrikant Raytheon, die online een oplossing aanbiedt voor de handige Harry's onder ons, om van een handige Tony nog maar te zwijgen.

“Even een Zener diode 1N4001 tussen twee punten op de printplaat solderen. Opgelost !” : lezen we.
Tony duikt in zijn elektronica kistje en wat een hoerenchance, tovert daar toch zeker een Zener diode 1N4004 te voorschijn. Hijzelf is nog het meest verbaasd. Deze diode doet hetzelfde werk. Onze bange visioenen : wekenlang wachten op vervangstukken of nog erger, het aanschaffen van een geheel nieuw, peperduur (4.000 $) besturingssysteem spatten met een heerlijk plofje uit elkaar.

Dit is de bewuste Zener diode naast een koffielepeltje.

Zo is de diode op zijn plek gesoldeerd, dwars in het midden van de plaat.

Want inderdaad nadat de uitgebouwde printplaat mét (0,5 $) diode weer teruggeplaatst is en we Jefke inschakelen, horen we geen gepiep meer en doet hij weer gewoon zijn werk!
Toegegeven, alles duurde wel wat langer dan je wellicht uit mijn verhaal concludeert. Zodanig zelfs dat we ons smalle weervenster met een klap hoorden dichtslaan terwijl Tony naarstig werkte. Prijs van het oponthoud : nóg één, misschien twee of meer weken Majuro, want er komt wind opzetten, veel wind én regen. Geen goed weer om te reizen. Verdorie, eind april moeten we weg uit de Marshalls. De tijd tikt.

Maar laten we nederig blijven en niet zeuren. We beseffen niet hoe gelukkig we zijn. In Tonga en Zuid-Fiji raast op dit moment de alles verwoestende cycloon Gita, een categorie 5 orkaan. Er is zelfs grote kans dat zogenaamd “cycloonvrij” Nieuw-Zeeland een veeg uit de pan krijgt. Zovele inwoners en cruisers op hun boten zijn in gevaar.
En van thuis komen opnieuw de zo gevreesde berichten over doodzieke geliefde mensen. Zucht.

Positie : Majuro, Republic of Marshall Islands : 07°06,20 N , 171°22,43 O

Ook de Marshall eilanden, het derde minst bezochte land ter wereld, enkel voorafgegaan door Kiribati en Tuvalu, kan je niet écht leren kennen in hoofdeiland Majuro. Het is er wel goed boodschappen allerhande doen. Je vindt er een paar leuke restaurantjes. Er is de yachties gemeenschap die elke dinsdag samen komt voor een natje en droogje en een erg luidruchtige babbel.

De straat met de winkels beweeg je, als je niet loopt, op en neer met taxi's die steevast 0,75 $ per persoon per rit vragen.
Cruisers (lang verstoken van nieuwe spullen aanschaffen) “amazon'en” zich hier te pletter. Majuro heeft immers een Amerikaanse zipcode en de US post levert snel en goedkoop, zo beweert men toch. Wij wachten echter nog steeds op twee pakjes.

Maar om het authentieke Marshall leven te leren kennen, moet je minstens naar een paar van de 24 atollen en 1.156 aparte eilandjes, die Marshalls rijk zijn. Nee, je kan daar niet zomaar heen zeilen. Eerst vul je voor elk atol een formulier in. Ook datum van aankomst en vertrek , wetende dat je 2 weken mag blijven. Moeilijk, want veel onbekende factoren : welk eiland is leuk ? Hoelang zal je blijven? Hoe zal het weer zijn?
De burgemeesters van de eilanden, die meer in Majuro rondhangen dan op hun eiland hebben we de indruk, ondertekenen je formulier en dan kan je gaan. Voor Bikini atol krijg je geen toestemming. Hebben we niet eens gevraagd. Onze goedkeuring van Kwajalein is niet binnen.
Foert, dan vertrekken we zonder.

Meer zullen we van Bikini Atoll wel niet te zien krijgen.

Richting noord naar Maloelap atol, 110 zeemijl, 20 u scherp aan de wind zeilen. Eerst passeren we, op weg naar buiten, opnieuw de grote vissersschepen in de lagune en de vrachtschepen die de vangst naar huis vervoeren. De vissers vangen, zo lieten we ons vertellen, voor 10 miljoen Euro aan tonijn PER DAG in deze wateren! Een ongelijke strijd. Helikopters aan dek van vele van deze vissers bewijzen dat de grote scholen vanuit de lucht worden opgespoord. Je ziet de hoge torens met gesofistikeerde verrekijkers. De tonijn heeft geen schijn van kans.
Een horrorverhaal . De visserijrechten : makkelijke inkomsten voor de Marshall eilanden (trouwens voor al de eilandengroepen in de buurt), maar erg kortzichtig want hoe lang nog?

Vissersschip laadt zijn tonijn over naar cargo.

Positie : Majuro, Republic of Marshall Islands : 07°06,20 N , 171°22,43 O

Uitgewuifd in Tarawa.

Met onze eerste, duur betaalde Marshallese, 4G gigabytjes (we moeten ook een dongle aanschaffen, anders werkt het niet) download ik de nieuwste Zilt Magazine. Een tekstje, geschreven door een deelnemer van de Volvo Ocean Race, over de zone rond de evenaar haalt me de woorden uit mijn laptop.

“../.. Hier (rond de evenaar) zijn luchtdrukverschillen niet langer de energiebron van de wind. Elke wolk kan het verschil maken tussen storm en windstilte. Soms zie je donkere wolken zonder wind, soms zie je onschuldige die 40 knopen camoufleren. Gribfiles en weerkaarten zeggen niks …/..”.

Voilà, echt, zo is zeilen rond de evenaar. Zo hoor je het ook eens van een ander.
Hier ons verhaal.
Onze start uit Tarawa (nu alweer twee weken geleden) ging met de nodige hindernissen gepaard. Het grootzeil zat potvast in de mast. Hoe we het er uiteindelijk, na een uur “chipoteren” toch uitkregen, het is me een raadsel.
Bovendien hoorden we een verdacht geklop en getril onder onze voeten, bij de schroef. Verontrustend genoeg om Tony met duikuitrusting en de nodige werktuigen onder de boot te sturen. Een versleten zinkanode, die hij meteen verving, dat is alles wat hij kon ontdekken.

Dan zouden we een uurtje motoren om vlot buiten het atol te geraken. Oeps, misrekening, het werden er 15. Pikzwart werd het boven Abaiang atoll, waar je langsheen vaart. Met een bang hart hielden we die immens grote wolken in de gaten, zwart kolkend, zware regen uitstortend, maar wij ontsnappen eraan. Toen toch.

Ons zee-beddeke is klaar !

De volgende drie dagen en nachten kan ik zo samenvatten.
Na een kletsnatte onstuimige nacht, droogde het vroeg of laat op, kalmeerde de zee en waaide er een mooi windje dat overdag voor een goeie, vrij comfortabele voortgang zorgde. Overdag hielden we de enorme wolken rondom ons angstvallig in het oog. Als er eentje aan de onderkant ook maar een dun streepje grijs begon te kleuren, schakelden we de radar in en tuurden op het schermpje op zoek naar enige activiteit. Een gewone wolk zie je niet op de radar. Een wolk met veel regen kan van een rood-groenig stipje op 15 NM afstand op tien minuten uitgroeien tot een groteske bloemkool met gigantische windvlagen en bakken regen vlak boven je kop. Als je dat ziet, moet je onmiddellijk zeil reven of in het ergste geval zeil helemaal naar beneden en op motor verder.
Zo ver voor overdag.

Mooi zeilen overdag !

's Nachts is dat een ander paar mouwen. Je ziet de wolken niet. Als je nog maar een vermoeden hebt van sterke wind, kan je de radar controleren en checken of er een bui aankomt, zeilen inrollen, binnen gaan zitten als het regent want...nog een tegenvaller : onze buiskap is lek als een mandje.

Het constant zeilen regelen zijn we vlug beu, zo vermoeiend en je wekt vaak, ongewild, de man te kooi. Oplossing : motor op en van binnenuit sturen en navigeren via de app op onze tablet, die een kopie van ons plotterscherm toont. Elk kwartier moet de man op wacht enkel nog de horizon afspeuren naar schepen.

Alert blijven. En effectief, tijdens onze overtocht naar de Marshall eilanden is in Kiribati een veerboot op weg van ...eiland naar Tarawa gezonken. Van de 50 opvarenden zijn er na 5 dagen 6 of 7 gered kunnen worden. Ik probeer me voor te stellen hoe je in die hoge golven en dat slechte weer je hoofd boven water houdt. Zouden wij mensen kunnen redden in zulk een zee? Wat zou je doen met al die mensen aan boord van Jakker? Hallucinant idee.

Positie : Majuro, Republic of Marshall Islands : 07°06,20 N , 171°22,43 O

Vrijdag 26 januari, 9u30. Net aangekomen in Majuro, vastgemaakt aan een boei (ankeren is hier niet aan te raden vanwege de vele koraalbommies ), een beetje groggy nog van de ruige tocht, mag je toch niet uitrusten. Het is vrijdag, straks start het weekend en als je dan inklaart, betaal je een overtime fee van 250 $.
Daarom snel Jak van het voordek hijsen en in het water laten, motortje neerlaten met de takel die Tony maakte en achterop bevestigen. Allemaal nogal wat werk voor twee vermoeide zestigers, werk dat we nochtans routinematig aflappen in een halfuurtje.

Onze speciale map “met papieren” in de waterdichte rugzak gegooid en weg zijn we. Chuck van Katie G brieft ons nog even over waar en hoe. Met de taxi ben je d'er zo en Jak kunnen we aan een drijvende steiger achterlaten. Een ongekende luxe.

Ook op dit atol slechts één straat met aan weerszijden water, één kant lagune, andere zijde oceaan. Alles ligt ver uit elkaar, geen centrum. De taxi lijkt nooit te zullen stoppen. Plots, heu, kijk daar eens ?! Bij een chique gebouw, the parliament building, wapperen twee eenzame vlaggen, tussen ontelbare lege vlaggenmasten : de Marshall vlag en de …...Belgische ! Zeker niet voor ons.

Bij de lunch in het Marshall Islands Resort ontmoeten we Laurie, directie-secretaresse van de secretaris-generaal, die ons kan vertellen dat de Belgische ambassadeur voor de Pacific op bezoek is. Vandaar.

Het inklaren verliep overigens nog nooit zo snel. Heel weinig schrijfwerk, stempel in paspoort en wegwezen !
Yokwe ( Hello).

Over de overtocht vertel ik volgende keer.