Positie : Tarawa, Bikenibeu : 01°22,22 N 173°06,26 E

Daar zal je de boarding party hebben !
Nee, nee, we hebben het niet over een feestje. Boarding party : zo noemen Engelstaligen het groepje ambtenaren dat aan boord de inklaringsprocedure komt uitvoeren. De dinghy van Unique (een catamaran die we kennen van in Fiji) dropt drie dames op onze spiegel. Nigel was toch toevallig aan de wal en gaf hen een lift, zij hebben zelf geen bootje.

Het wordt een gezellig uurtje papieren invullen en grapjes vertellen met de dames van customs, immigrations en health. Als de stempels gezet zijn, brengt Tony hen weg. Eén van de dames (vooraan in ons bootje) trekt wel een erg angstig gezicht, zij kan niet zwemmen. Gelukkig is deze een beruchte ankerplek nu veel rustiger dan normaal.

We zijn nu officieel in Kiribati, spreek uit Kiribas. Dat komt zo. Hun alfabet bestaat uit 13 letters. Voor de s hebben ze geen letter, daar gebruiken ze “ti” voor, lees ti dus als s.
Kiribati bestaat uit 33 eilanden, uitgestrooid aan beide zijden van de evenaar én de datumlijn, zich uitstrekkend van “zuid van Hawaii tot noord van Tuvalu”. Ongelooflijke 3,5 miljoen km² water, groter dan de US.
Maar arm, dat zie je meteen als je aan de wal gaat in Betio(Besso). We laten Jak achter in je reinste rioolwater, waar, als we terugkomen, jongetjes lustig zitten in te plonsen. Bah!
Hopelijk pakken we ongewild geen verstekelingen als kakkerlakken of erger mee aan boord.

Van de huisjes durf ik nauwelijks een foto te maken. Ze lijken nochtans een beetje op die in Bokrijk met hun rieten daken, maar zo verwaarloosd.
Van de 109.000 inwoners die heel Kiribati rijk is, woont de helft op Tarawa op een smalle strook land van een paar honderd meter tussen lagune en oceaan, nooit hoger dan 3 m.
Tarawa is internationaal bekend door de bloedige slag (meer dan 6.000 doden op drie dagen tijd) die, tussen Japanners en Amerikanen, om dit eilandje geleverd werd in WO II.

Arm, overbevolkt, stoffig, maar de mensen bedeesd vriendelijk, zeker als je wat meer belangstelling toont. De madamme die me bananen verkocht, zie ik later terug in het busje. Ze praat honderd uit en vraagt maar raak.
We halen de permits op om een paar outer islands te mogen bezoeken. Je hoort een verzoek te schrijven, moet de eilanden bij naam noemen, mag er maar 10 dagen blijven en moet vooraleer verder te varen, terug naar Tarawa om uit te klaren. Ok, begrepen.

Over deze (onze eerste) ankerplek lazen we : inklaren en wegwezen. Je boot kan hier heel erg te keer gaan als de wind over de enorme lagune blaast. Anker op maar.
Onze tocht over de lagune naar Bikenibeu (nog steeds in Zuid-Tarawa) is spannend. Slalommend in een doolhof van zandbanken en riffen over het prachtigste turkoois, onze smartphone met Ovitalmap (een erg nauwkeurig satelliet navigatie programma dat Google Earth beelden gebruikt) in de hand, komen we na drie uur aan bij onze vier collega cruisers.
Hier is het prachtig ankeren. En elke avond sundowners op een andere boot.

Fransman en Belg , buren.