Positie : Royal Suva Yachtclub.

Ons zicht op Suva bij zonnig weer.

Regenwoud.
Negen kilometer ten noorden van downtown Suva stopt onze taxi. Zo dicht bij de stad staan we plots in het Colo-I-Suva Rainforest. De zon schijnt. Daar moet je in Suva erg dankbaar om zijn. De glibberige modderpaadjes getuigen van de laatste regens. Een paar uren genieten we van het klimmen en afdalen langs de murmelende riviertjes, watervallen, de tientallen ijskoude poeltjes. Het prachtig gefilterde zonlicht dat speelt in het water kan ik moeilijk op foto vastleggen. Ergens onderweg moet ik toch even in het water, waarom heb ik anders zwemspullen mee? Koud, zeg.
Bij het idyllische kratermeer van de Ecolodge vlakbij drinken we een ice coffee. Deze perfect ronde krater, vroeger, in droge staat een steengroeve, liep op een dag plots vol met bronwater, zo snel dat men twee kranen en twee vrachtwagens op de bodem moest achterlaten.

Goede daad op de bus.
Dan gaat het met de bus terug naar Suva. Zo'n busrit, nog steeds geniet ik van elke kilometer. Al die vriendelijke gezichten die ons met Bula begroeten, de vrolijke kleuren en bloemendessins van jurken en hemden, de dames met de identieke kroescoiffures. Ook nu is de bus weer overvol en als steeds staat er onmiddellijk iemand op voor ons, die grijze oudjes kan je onmogelijk laten staan. Wij kunnen niet weigeren, dat zou erg onbeleefd zijn.
Als we ook nog het museum bezoeken, hebben we het belangrijkste van Suva wel gezien. We bewonderen een echte drua. De grootsten van die oorlogsboten waren wel 36 m lang, ze vervoerden 200 afschrikwekkende krijgers aan een aandewindse snelheid van 30 km per uur, dubbel zo snel als de Jakker.

Inkopen.
Natuurlijk is er ook nog het shoppen. Blitze nieuwe shoppingcentra met vlak ernaast supermarkten, die niet ver van de tralie-winkel afstaan, willen allemaal je geld. Ik ga vooral op zoek naar “speciale dingen”. Voor mij zijn dat, vreemd wellicht, groenten in blik. Immers, als we op afgelegen eilanden geen groenten meer kunnen kopen, moeten we overschakelen op blik. Onvindbaar hier. Of toch, na lang zoeken kan ik wat erwtjes, champignons en zuurkool op de kop tikken.
Spijtig dat ik de heerlijke verse groenten van de markt niet jaren kan bewaren. We doen het dan maar met scheuten van mung bonen. Onze vitamientjes, tevens vleesvervanger.

Links.
Op pad zijn in de stad, hectisch, chaotisch, op elk moment van de dag uitpuilend van voetgangers, linksrijdende auto's en bussen, vergt heel wat van je zenuwen. Na de verstilde baaien met de slaperige dorpjes op Kadavu kan ik er wel van genieten...een paar dagen toch.
Maar één ding bezorgt ons hartkloppingen en trillende benen : het oversteken van de straat, hetgeen hollend moet gebeuren. Hier zijn voetgangers overstekend wild en stopt men niet prompt voor ons zoals in Frans Polynesië.
Je wéét, het verkeer rijdt lees raast, aan de linkerkant van de weg. Al een jaar is dat zo. Nooit was het echter zo druk. Je wéét dat je eerst rechts moet kijken daarna pas links. Toch dendert de onzekerheid door je heen als je een voet op de weg zet, je hoofd kàn niet anders dan  links draaien, hoe sterk je ook "rechts , rechts, rechts" denkt. Je voelt je zo onveilig alsof iemand je onder een voorbijrijdende trein dwingt. Jaren van ons leven kost ons dat snel even de weg oversteken.

Nu willen we wel terug naar het vredige van de buiten-eilanden. Als eerst maar eens de regen en de harde wind van de laatste dagen ophoudt.
Onze watertanks lopen over. Er is geen lege emmer meer aan boord te vinden.
Onze accu's zijn...nog niet helemaal leeg, maar de motor komt eraan te pas om ze op een aanvaardbaar peil te houden. Wat ben je met “zonnecellen” zonder zon !

De Royal Suva Yacht Club...op zijn retour.

Ik zocht nog wat foto's bij mekaar van o.a. ons verblijf in de Yasawas.  Interesse?  Kijk onder tab "Foto's" .

Positie : in Suva, bij de Royal Suva Yachtclub.

Kijk ook even naar de foto's van de tralie-winkel.

Plan B.
Een gefrustreerd zeilmeisje schrijft vanuit de industriële haven, Suva, hoofdstad van Fiji. Ja, we liggen in Suva. Hoe dat zo komt? Vrijdag is plan B ingegaan. Plan A, zeilen naar de zuidelijke Lau-groep, kan immers de eerstvolgende week niet, zonder veel pijn, uitgevoerd worden.
Nu moet je weten, nog vóór we in Fiji arriveerden, bijna een jaar geleden, vertelde men ons : “Het allermooiste, niet te missen juweeltje van Fiji is de oostelijke Lau eilandengroep.” Zeilers hebben er de mond van vol. Allemaal willen ze naar deze, zo moeilijk te bereiken, paradijsjes. Velen raken er nooit.
Ironie van ons zeilerslot : van Tonga hierheen zeilend, vaar je gewoon tussen die Lau eilanden door, je mag er echter niet stoppen! Zware sancties staan er, zo zegt men, op overtredingen. Alles wordt door de chiefs nauwgezet gecontroleerd.
Yachties varen dus braaf verder naar de eerste “entry port”, Savusavu. Met het gekende gevolg : onmogelijk terug oost te zeilen tegen wind en golven in, vooral tijdens het winter-passaatwind seizoen.

Heel veel vijandig water.
Ook wij willen het proberen. Al beseffen we dat een “Golf van Biscaye “ van 300 zeemijlen Port Denarau, helemaal in het westen, scheidt van Fulanga, het meest zuid-oostelijk gelegen Lau eiland. Ons vijandig gezind water bovendien.
Eén derde van de weg hebben we al achter de spiegel, als we Kadavu aanlopen. Intussen snuffelen we hier al drie weken rond.
Avond na avond bestudeer ik de gidsen en websites van andere zeilers op zoek naar info over de ankerplekken, te varen routes en waypoints en mogelijke gevaren daar in de Lau. Typisch iets voor mij, wegdromen bij nieuwe bestemmingen. Haast zou ik vergeten buiten te kijken hoe wondermooi onze huidige baaien in Ono en Kadavu wel zijn. Evenals het Great Astrolabe rif, dat ons steeds weer verrast.

Vacalea.
En dan die dorpjes. Neem nu, Vacalea, het laatste dat we aandeden. Wat een klim van beneden aan het water tot bij het dorpje. Boven gekomen lopen we wat over het betonnen paadje, nemen een kijkje in de hut van de mattenweefsters, als Clara uit haar huis komt. We maken een praatje. Ze probeert uit te vissen of we wel genoeg te eten aan boord hebben. De omgekeerde wereld. Tja, eerlijk ? Onze verse groeten zijn op, we zitten aan de blikvoeding. Nu heeft ze echt met ons te doen. We moeten wachten in haar huisje, op de mat, stoelen vind je niet bij de Fijianen. Overladen met bananen, cassava, aubergines, spinazie keren we terug naar de boot. Ze verzekert me dat er voor hen genoeg over is. Het laatst wat ik wil is hun groenten oppeuzelen. Mensen denken dat we arm zijn, vertelt ze wijs. Maar we hebben alles wat er nodig is. In ruil voor de groenten, wil ze geen geld, zeep en thee zijn ok.

Suva.
Nog geeft het weerbericht ons even hoop dat we van hieruit weer een flinke sprong oost zullen kunnen wagen. Helaas, uiteindelijk niet dus. We zullen nog langer, moeten wachten...en dan doemt er een nieuw probleem op. De laatste week van augustus moet ons visum verlengd, in één van de grote steden. Vandaar, plan B : naar Suva. Even focussen en lezen over...Suva : hoofdstad van Fiji, het ligt 100 km noord van ons, het regent er altijd, het is de stad van overvloed, alles is er te krijgen, goeie restaurants, supermarkten, musea, cultuur. Suva here we come ! Zeilen kan ook zo makkelijk zijn, als wind en golven meewerken en iets achterlijker dan dwars inkomen. Het gaat ons voor één keer “voor de wind”.
En na drie weken overal moederziel alleen op anker, enkel gekleurde mensen om ons heen, geen zeilers, geen toeristen, botsen we in de vergane glorie van de Royal Suva Yachtclub, op de Nederlandse Bounty. Paulien en René, vrienden van het eerste jaar, 2010 Rabat - Marokko, lopen we om de twee jaar wel ergens tegen het lijf. Het zeilersleven, altijd vol verrassingen.

Positie : Korolevu Bay, Kadavu

Naisogonikino, Solotevui en veel meer van dat : wat een moeilijke Fijiaanse namen. Voor ons heet de ene baai : Generator baai, de andere : Fruitbat baai of Bulderend rif baai. Het valt me nu ook op, onze naamgeving duidt meestal op geluid. Komt het omdat onze laatste ankerplekken vredige oases van rust lijken...tot de storende of net prettige geluiden weerklinken.
Ok, het amechtige generatorlawaai verdragen we een paar dagen. Dankbaar als we zijn dat die dieselmachine de diepvriezers van de enige winkel in de erg wijde omtrek, en waar we vlakbij liggen, draaiende houdt. Hun diepgevroren kippetjes smaken overheerlijk.

De Vunivaivai winkel, want zo heet hij, vraagt om een beschrijving. Stel je een huisje voor, wat ramen en een deur, tralies helemaal rondom. Binnen in het donkere hol schrik je even. Eerst zie je enkel tralies, daarachter hangt, staat, ligt alles wat er in een doordeweekse supermarkt te koop is. Van shampoo tot chips, van bloem tot kleurpotloodjes, van sigaretten tot scheermesjes, zelfs cavawortels. Voor de klanten blijft een vloertje van een paar vierkante meter over. De kruidenier regeert in zijn paradijsje achter tralies. Boven de toonbank een doorgeefgat. Hier wisselt de koopwaar van eigenaar. Je buigt je ook helemaal tot aan die opening in de tralies om met hem te praten. Welke produkten zal ik hem vragen? Gewoon als ik ben om al rondwandelend in de winkeltjes mijn mandje vol te laden met wat ik zie, is dit een moeilijke opgave. Ik weet immers niet wat hij hier allemaal verbergt. Zowat alles, beweert hij, behalve groenten en fruit. Dat telen de mensen in hun tuintjes, voor zichzelf. Laat dat nu het enige zijn wat wij dringend nodig hebben.

Nooit gaat het vlot in het winkeltje. Het is er wel een vrolijke boel van wachtende vrouwen en kinderen, die dan volgens een raadselachtige volgorde aan de beurt komen. Een jonge tienermoeder met haar zoontje Henry geeft me tekst en uitleg bij de mensen die binnenwandelen. Ze komen met bootjes, soms van eilandjes wel 15 mijl ver weg.
Het is hier mooi wandelen in de buurt, heuvelachtig en modderig na de regen van de laatste dagen. In de hoop bananen, cassava of pawpaw te kunnen scoren doen we sevusevu in het dorp vlakbij.

Een vriendelijke jongen, Tuli, die wat met de kerk te maken heeft, rolt "de" pandanus-mat uit en doet in plaats van de chief de ceremonie. Cava drinken is er deze voormiddag niet bij, wel het handenklappen en het declameren van de litanie waarop wij telkens "mana" antwoorden. Helaas hebben ze geen rijp fruit en groenten.
Als we de baai willen verlaten komt Tuli nog kort afscheid nemen. "When you come back we have banana and pawpaw for you !!! " Voorlopig troosten we ons met een, al half gesmolten, "Fiji magnum" ijsje uit de tralie-winkel.

In Naigoro baai (9 mijl verder) krijsen 's avonds de fruit vleermuizen en bulderen de golven op het Astrolabe rif. Prachtig rif, waar we 's namiddags overheen gedriftsnorkeld zijn, vergezeld van honderden papegaaivissen en drie witpunt rifhaaien.
Vreemd, nog steeds geen andere boten te zien. De eenzaamheid begint wat zwaar te wegen.

Geen internet. Dit bericht werd verstuurd via Winlink. Foto's volgen later.