Gaat de tijd in Vlaanderen sneller? Of komt het doordat we zoveel willen doen , zoveel mensen willen ontmoeten?
Bijna dagelijks neem ik me voor wat te vertellen over ons verblijf hier en hup zijn we een week verder zonder dat ik iets “op papier” kreeg. Met nog twee weken te gaan, kan ik je nu al vertellen dat we het reuze naar onze zin hadden. We brachten veel tijd door met de kinderen en kleinkinderen.

Ontelbaar zijn de puzzles die ik samen met de bengels maakte. Zoveel verhaaltjes vertelde ik nog nooit. Tekeningen zat om mee naar Jakker te nemen. Wij kunnen hun gedateerde “one-liners” en speciale woordjes (ruim een jaar oud) in de prullenmand gooien. Hun repertoire is geupdate, zoals Bert zo mooi vaststelde. Een leuk voorbeeldje : “e'lekkere'triciteit”.

We hadden de familiereünie met meer dan 40 mensen, groot en klein. We zagen vriendinnen, vrienden terug. Zelfs onze zeilvrienden van de ex-Nautilus brachten we een onvergetelijk bezoekje.
We gingen met Karen indoor duiken in TODI op de “be-mine” site. We zeilden in Zeeland met Bert en zijn gezin in hun nieuw aangeschafte boot.

We werden een beetje “niet goed” van het overaanbod in de supermarkten en bij uitbreiding in alle winkels, die er naar ons gevoel allen, totaal onnodig, uitzien als paleizen.

We hebben het vreselijk koud gehad maar maakten ook, voor het eerst sinds zeven jaar, de intocht van de lente mee. Eindelijk kwam er wat kleur in het landschap en werd het even echt warm tenminste als je een tegen de wind beschut plekje kon vinden.
Maar, geef nu zelf toe, het is toch meestal erg donker en grauw in dit kouwe kikkerlandje. Wat krijgen we heimwee naar de uitbundige kleuren, het felle licht, de weidsheid van het water. De hitte nemen we er dan wel bij.
Ik weet nu al : de laatste twee weken zullen vast omvliegen en aan het afscheid nemen durf ik helemaal nog niet te denken.