De ventilatoren aan boord draaien overuren. Het is heet en, veel erger, het is vochtig. Zelfs als je niks doet, ben je constant plakkerig nat. Maar niet klagen, we moeten er tegenaan. Alles voorbereiden want we vliegen naar huis volgende week. Jij denkt : Nou en ?! Inpakken, klaar. Had je gedacht.
En wat dan met Jakker? Zij moet hier achterblijven en liefst goed “verzorgd”, dat eist de verzekering. Op zoek naar een cycloon-veilige haven komen we terecht bij Vuda Marina (zeg Vunda). Vorige woensdag voeren we binnen. Amper 5 mijl van Port Denarau waren we er in een uurtje. Een nauwe ingang, een bocht naar links en dan beland je in een ronde kom waar de boten mooi in een kringetje met boeg of kont naar de kant netjes naast elkaar vastgemaakt liggen. Voor en achteraan worden onze touwen aangepakt, alles netjes geregeld. Er is geen drijvende steiger, enkel een soort schavotje, om van je boot af te stappen. We bewegen meer dan anderhalve meter met het getij omhoog en omlaag, je kan je de halsbrekende toeren voorstellen die we af en toe moeten uithalen om van boord te stappen. Zo blijven we jong, zeker.

Maart en april zijn nog cycloonmaanden. We moeten dus in cycloonmodus lees zo min mogelijk spullen aan dek, vele zware lijnen en kettingen uitzetten, stootwillen onder de boot door vastmaken.
De zware genua, buitenboordmotor van Jak, de duikflessen, diesel jerrycans, bimini, buiskap, alles verdwijnt in de bakboord achterkajuit. We hellen merkbaar over naar die kant.
Tony haalt de windrichting-aanwijzer uit de mast naar beneden. Als die bij harde wind kapot waait, hebben we een probleem. Hier kan je geen nieuwe kopen.
Tony wil ook nog snel een nieuwe band rondom onze Jak plakken en het opklapbankje in de kuip maken.
Ik zoek in onze klerenvoorraad een paar toonbare winterspullen. Veel keuze is er niet. Eerst die muffe dingen maar eens in de wasmachine.
Dan moet ik inpakken en vervolgens al het binnenhoutwerk met azijnwater afwassen tegen eventuele schimmelvorming.
Dagen duurt al dat werk. Gelukkig, zijn we al vroeg hier, want we weten : je kan niet zoveel werk verzetten per dag. Het is zo vervloekte heet. Enkel van 6 tot 8u30 kan je vrij goed werken daarna is elk werkje de hel. Bovendien ligt er een zware depressie 1000 hPa boven ons, die veel regen bijheeft.

Maar we geraken er wel. Maandag de boot omdraaien, de neus naar het midden van de poel gericht, met een zware ketting daar vastmaken aan een boei, Jakker een eind naar het midden trekken zodat het roer niet achteraan op de kant kan stukslaan.
De laatste nachten slapen we in de cottage tegenover Jakker. Die luxe hebben we verdiend. Bovendien willen we in de droge airco lucht van de cottage een nieuwe rand rond onze Jak plakken. Sjjjt, niet verder zeggen, dat zal wel niet toegelaten zijn. Maar we willen geen herhaling van de grap van twee jaar geleden toen door een fikse regenbui, op het cruciale moment, heel de “lijmoperatie” letterlijk in het water viel.
Zijn we nu klaar? Ok. Vlaanderen we komen eraan.

Fiji verzuipt.
Al drie dagen op rij teisteren stortbuien die dag en nacht voortduren, vooral het Western Divison, het westelijke deel van Viti Levu waar wij ons nu ophouden.
Nadi , Rakiraki, Ba, andere steden en omliggende dorpen gelegen aan getijdenrivieren, zien het water stijgen. Wegen, stadscentra in laag liggende gebieden lopen gewoon onder. De gestage gietende regen en het dagelijkse hoog water werken samen en zetten alles blank. Vanmorgen bereiken ons berichten van overstromingen in het centrum van Nadi waar wij altijd boodschappen doen. De politie vraagt mensen niet naar het centrum te komen. Nadi rivier trad buiten haar oevers. De weg tussen Nadi en Lautoka, dit is ook de weg naar de luchthaven, is al op een aantal plaatsen overstroomd. Je kan er helemaal niet meer door met je auto.
Een nieuwsreporter vertelt van mensen die op het dak van hun huis een heenkomen hebben gezocht. Hoe lang kunnen ze daar blijven? Wie gaat hen redden? Het noodweer treft zoals steeds de arme mensen in hun schamele huisjes, gebouwd op aangestampte grond, het hardst. 

Onze boot heeft natuurlijk geen hinder van de regen zelf, maar de zonnepanelen geven bijna geen stroom meer door deze donkere luchten. Energie wordt een probleem aan boord, net nu je meer binnen dus aan de laptop zit. Nu moet onze motor het accu's laden overnemen. Vervelend gevolg : nog meer hitte in de boot. Wat denk je dat een metaalblok van 90° uitstraalt?
Besluit : ik telefoneer naar het havenbureau om een plekje aan de C-jetty te vragen. Daar kunnen we wal-stroom nemen en liggen we goed vast als de harde wind van een volgende tropische depressie TD10 F ons vrijdag en zaterdag zal geselen.
Blijkt dat ik net op tijd bel. Een gehaast klinkende bediende vertelt me dat we maar aan het dok moeten gaan liggen, zij kan verder voor niks zorgen. Het havenkantoor is eigenlijk al gesloten. Het personeel gaat naar huis, nu ze er nog kunnen geraken, want : “mevrouw, alles staat onder water “.
Als de regen iets minder heftig te keer gaat, verkassen we snel naar het dok. Elektriciteit regelen we via manager Nigel, die wél nog hier is. 

Intussen, vrijdag 10 februari, is depressie TD 09 F weggetrokken. Fiji werd één dag adempauze gegund. Terwijl ik dit schrijf, klettert de regen uit TD10 F op ons dek. Hoeveel meer water kan het doorweekte Fiji nog hebben?
Ali, onze havenmeester, vertrouwde ons toe dat hij in ieder geval zijn meubels en vloerkleden nog een paar dagen op de bovenverdieping laat . Er staat zowat een meter water in zijn huis.
“Rainy season in Fiji, what can you do? “, zo aanvaarden de inwoners van Fiji dit Belgische weer in de tropen.

Port Denarau - Fiji.

“Too hot to work, my friend !”. Als mensen die hier geboren zijn dat al zeggen, dan weet je het wel, zeker. Het is drukkend heet in Fiji, 
35° C, 80 % vochtigheid. Logisch : januari, februari : de ergste maanden.
Eigenlijk kan een mens nu enkel languit in de schaduw liggen en niks doen. Of rondhangen in de, door de airco, superkoele supermarkt.
Maar zo kan dat niet aan boord van Jakker. Er bestaat een klussenlijst en daar moet en zal aan gewerkt worden.

Na onze Jak (die nu nooit meer tussentijds moet opgepompt worden) is de bimini aan de beurt. Bijna zeven jaar beschutte dat afdak ons dag in dag uit tegen de zon. Nu is het zware canvas zo dun geworden dat het scheurt als papier bij aanraking. De oude bimini nemen we zorgvuldig uit elkaar zodat we de verschillende delen als sjabloon op de nieuwe uitgerolde sunbrella kunnen leggen. Speciaal voor deze klus reserveerden we een plekje in marina Port Denarau aan de brede C Jetty.

 
Eerst alles lostornen.

Elke dag om half zes roept de wekker ons op. We vliegen erin bij het eerste licht, maar na een half uurtje is de koperen ploert al boven de horizon en begint het te stoven. De betonnen steiger warmt meteen op. Zo komt het dat wij op onze knieën zitten te meten en knippen op een gloeiend hete plaat van wel 60°. “In het zweet uws aanschijns” werken, moet wel bedoeld zijn voor streken als Fiji. Wij druipen helemaal, zien eruit alsof we van onder de douche komen.

Durven we knippen?

De ritsen opplakken.

De twee delen waaruit de bimini bestaat, kleven we op elkaar met dubbelzijdige plakband, die maakt de naad meteen waterdicht. Naar binnen nu met de hele handel. Naar ons naaiatelier, of liever : de oven. We vechten met de grote lappen zware stof, de ritssluitingen, de dubbelzijdige plakband, de boord. Op onze gewone Jakkertafel, met de degelijke, Zwitserse Elna, huis-tuin en keuken naaimachine. Helaas hebben wij geen enorme werktafel met verzonken heavy duty naaimachine. Ventilatoren hebben we wel. En die maken overuren.

In drie dagen krijgen we hem klaar. Onze zelfgemaakte, nieuwe bimini. Stel je voor, de sunbrella lag al van Panama aan boord. We zijn dik tevreden.
En wij niet alleen  : onze Fiji overbuur, die nieuwsgierig steeds onze vorderingen kwam bekijken, was zo onder de indruk dat hij meteen een bestelling voor zijn boot bij ons wilde plaatsen. Ben je gek! Je zo in het zweet werken, zo erg nadenken en brainstormen vooraleer je durft te knippen, dan al dat moeizame pas- en naaiwerk...dat breng je enkel op voor je eigen boot.

Mooi resultaat.