We wensen jullie allemaal een heel erg gelukkig en gezond 2017, een droomjaar met vele kleine, prettige momenten. Wij zetten het alvast feestelijk in met onze bezoekers, Karen en Jean-Marc !

Fotomapje nr. 3 van Fiji is intussen ook klaar. Neem eens een kijkje.

 

 

 

Een storm in een glas water , dat is hoe TD04F uiteindelijk de geschiedenis in zal gaan, de geschiedenis van Port Denarau tenminste. Andere gebieden in Fiji hebben er flink van langs gehad, veel wind en nog meer regen.
In onze marina zijn al de cycloonvlaggen naar beneden gehaald en we hebben groen licht om terug naar onze vertrouwde mooring-boeien te keren. Op de steiger zondagochtend dan ook een drukte van belang als alle boten de touwenkluwen ontwarren.
De depressie beweegt verder naar Vanuatu en zwenkt misschien binnen twee dagen nog even onze richting uit, regen en wind meevoerend. Blijven uitkijken, maar dat doen we sowieso.



Wat leerden we : het Europese model ( ECMWF) heeft gewonnen, hun voorspelling was het dichtst bij de waarheid. De organisatie van het “naar de mangroven trekken van alle boten ingeval van een aangekondigde cycloon" moet duidelijk herdacht worden. Zoals het nu is gegaan, blokkeerde een heel groot landingsvaartuig van bij de aanvang de toegang zodat er niet meer dan 8 boten “up the creek” konden. Gelukkig bleek die actie dit keer niet nodig.


       Zondagochtend, vreemd zo een leeg boeienveld.


De zon schijnt weer en droogt mijn was op een voormiddag. Maar...te vlug gejuicht, namiddag valt het water weer in bakken uit de hemel. Fiji wordt nog maar een keer geconfronteerd met de gevolgen van natuurgeweld. Op het nieuws horen we over verschillende aardverschuivingen. Eentje vernielde een gans dorp, schoof de kerk en de school gewoon in zee. Wegen zijn overstroomd en afgesloten...en het blijft regenen. Mensen die dichtbij de rivier Rewa leven, wordt verzocht veilige, hogere grond op te zoeken nu het nog licht is. Die gaan voorzeker een bange nacht tegemoet.
Wij hopen maar dat het een beetje droger is tegen woensdag dan krijgen we immers bezoek uit België. Karen en Jean-Marc komen uitrusten van een druk werkjaar met Time to Dive.

Vrijdag 16 december :
Sinds vanmorgen valt de regen loodrecht naar beneden. Geen wind.
Het meest acuut is de dreiging voor overstromingen. Er wonen zoveel mensen in de laaggelegen gebieden, bij rivieren. Ik zie de tenten voor me. Na februari-cycloon Winston geleverd door China, Australië, Japan. Wat een ellende als je daar nu nog steeds in woont.

Zeilers in de marina gaan gewoon verder met bimini's opbinden, zeilen wegnemen, boot nog steviger vastleggen.
De tropische depressie zou minder snel uitdiepen dan verwacht. Het lijkt er ook op dat hij ten westen van Fiji zou voorbij stuiven in zuidwestelijke richting. Men verwacht nog steeds een cat. 1 cycloon maar over zijn pad is men het niet eens.
Want je moet weten, net als in de goeie ouwe tijd van onze Armand Pien ( toen had je de computers van Offenbach en Reading ), “betwisten” heden ten dage vooral twee modellen de correcte voorspelling : GFS (=Amerikaans) en ECMWF (=Reading Europa). Helaas lijken ze het haast nooit eens te zijn. We “kiezen” dan maar de meest optimistische visie.

Stof genoeg voor zeilers aan het dok om urenlang te zwetsen. Uiteindelijk weet niemand precies wat op ons toekomt.

Jakkers bimini is tezamen geplooid. Hij liep een scheurtje op tijdens de operatie, is na zes jaar tropenzon erg dun en versleten. Verdorie, weer werk en/of kosten.  Tony bindt de zonnepanelen met extra touwen vast. Alle losse onderdelen zijn van dek. We kunnen enkel wachten...en de tijd gebruiken om een nieuw fotomapje van Fiji op de site te plaatsen (zie op de menubalk bij Foto's). 

 

 

Woensdag 14december :

En dan plots is het zover. Je ziet op de gribfiles de eerste krul ontstaan, de krul van een lagedrukgebied. Die krul wordt een altijd doller draaiend “eitje” en beweegt richting Fiji. De windpijltjes vertonen steeds meer “veren” lees : de weermodellen voorspellen vervaarlijk toenemende wind de volgende dagen. Is er een orkaan op komst?

In Port Denarau begint men alvast met de eerst voorbereidingen. De boten aan de moorings, wij dus ook, worden dringend verzocht vóór vanavond aan de steiger te komen vastmaken. Dat is klaar nu!
De, inmiddels, tropische depressie heeft een nummer gekregen : TD04F (in Fiji). Pas als hij groeit tot een orkaan krijgt hij een naam.
Nu is het wachten. Op het volgende weerbericht van het Fiji Met Office.

In het geval van een cycloon moeten we met z'n allen verhuizen naar de rivier, vlakbij, om ons in de mangroven te verschansen.
Laten we hopen dat het zover niet komt. Zeilers die het kunnen weten, gruwen als ze over de mangroven spreken : vergeven van muggen en ander tuig, en bloedheet.
Morgenvroeg weten we allicht meer.

O ja, ik vergeet nog te melden dat we vorige week toch nog kans zagen onze nieuwe ankerketting en gipsy uit te testen in het prachtige Musket Cove. Een vrolijk zoemend geluidje vergezelde het ophalen van het anker. Geen enkele keer haperde de ketting nog. Gedaan met het orenpijnigend, knarsend gekrijs tijdens het “opspringen” van de onwillige ketting.

Donderdag 15 december :
Bij het ontbijt komen de eerste berichten dat er al veel lokale boten in de mangroven vastgemaakt zijn en een heel grote “barge” om vrachtwagens te vervoeren de hele rivier blokkeert. De rivier is van iedereen. Je kan die boot niet wegjagen. De goede organisatie die men ons beloofde, blijkt plots onbestaand.

Wíj kunnen de mangroven wel niet meer in (steken te diep) en moeten aan de steiger trachten te overleven. Er komen een paar, beter tegen hoge golven, beschutte plaatsen vrij, dus als de weerlicht verkassen we nogmaals. Naast Ulani.
Te midden een spinnenweb van touwen zullen we de storm uitzitten. Als hij al over ons heen komt. Want zelfs dat is niet helemaal zeker.

 

 

Een zeilershand is snel gevuld, een zeilershart snel verblijd.
Met een gloednieuwe ankerketting bijvoorbeeld.
Geduldig hebben we gewacht. Met drie weken vertraging arriveerde de Australische ketting, via Fiji's hoofdstad Suva en de douane, in de winkel in Port Denarau. Een halve dag amuseren we ons met ankerkettingen wisselen. De oude, roestige ketting uit de ankerbak hijsen, een smerige bedoening. Daarna de nieuwe opmeten, elke 10 meter merktekens plaatsen (we gebruiken kleurige kabelbindertjes, de speciale merk-rubbertjes zijn hier niet te koop), uiteindelijk in de ankerbak takelen. Zwaar werk, man. Tien meter ketting weegt 25 kg, dat trek je niet zomaar vooruit.
Respect voor de mensen die we elke dag zwaar werk zien verrichten bij deze hitte, werkend aan de uitbreiding van de steigers, aan boten of aan de nieuwe brug.
Onze schouders en nek klagen de volgende dag over het zware anker-werk. Met een dag rust paaien we ze. Wij voelen ons immers reuze.
Zeventig meter nieuwe ankerketting en een “bruikbare” 15 m van de oude vullen nu onze ankerbak !



Ook heel erg leuk is het weerzien met Philippe en Sandra (Ulani) van wie we anderhalf jaar geleden in Marina Taina (Tahiti) afscheid namen. We moeten hun Etap bewonderen die, na herstelling van de schade door TC Winston, weer als nieuw schittert. En, dat heb je met goeie vrienden, we raken gewoon niet bijgebabbeld.



Van onze tijd in Port Denarau maken we gebruik om de rest van onze “to do“ list wat korter te maken. We bezoeken de dienst immigraties op de luchthaven van Nadi en verlengen ons 4 maanden visum met 2 maanden. Daarna moeten we het land uit.
Eerst vullen we, terwijl het zweet in beekjes van ons gezicht druipt (de airco doet het niet – men werkt aan het luchthavengebouw) nog maar een keer de bekende papieren in. Ieder van ons betaalt 40 €. Onze aanvraag gaat ter goedkeuring naar Suva. Binnen een week...of misschien twee, you know this is Fiji, mogen we dan terugkomen om de stempel te halen.

Verder gaat het dan met de taxi naar Vuda ( zeg Vunda) Marina om regelingen te treffen voor Jakkers verblijf vanaf half februari 2017. We kijken er wat rond, bewonderen de “pit” waar vrienden van ons, Tuvalú, hun boot cycloonveilig achterlieten en lunchen met Claudia en Thiery (Vanupieds).



De bus terug pakken is makkelijk, tenminste als de chauffeur wil stoppen. In ons geval racet de eerste gewoon de bushalte voorbij. Een palmblad op de weg, zoals men in Moorea doet, had wellicht geholpen. Het leuke nieuws : we praten de ganse wachttijd vol met een Fijiaanse jonge dame (ex-werknemster in een vijfsterren resort), die veel over de omgeving weet en het wat graag vertelt. Vuda betekent bv. “voorouders”. Hier stapten de eerste Fijianen 3500 jaar geleden uit hun grote dubbele kano's en zetten voet aan land om daarna heel Fiji te bevolken.

Voor we onze plek aan de steiger verlaten, zetten we in alle vroegte, nog voor de zon opstaat, ons teakdek in de olie.

Alle klussen voorlopig geklaard ?! Dan gaan we morgen ons mooi gegalvaniseerd anker en die prachtige ketting eens uitproberen.