Mag ik je voorstellen : ons nieuw vriendinnetje, Sarah. Ze is prefect in de Ucunivatu primary school in Viani Bay. De baai waar ook Jack woont.
Als we langs “haar” schooltje wandelen, op zoek naar het pad waarvan Jack ons vertelde, het pad dat omhoog leidt naar de top van de heuvel, loopt ze spontaan met ons mee om de weg te tonen. Die echte bergmeid (berggeit zegt Tony) kunnen we op het steile weggetje nauwelijks bijhouden. Ik probeer het ook op blote voeten. Werkt merkwaardig goed. Boven aangekomen is er tijd voor een praatje.
Ze assisteert de vier leerkrachten bij het lesgeven aan 60 leerlingen. Elke ochtend worden die door de school-taxiboot, er is geen weg, opgehaald uit de naburige dorpjes. Als we vragen naar cycloon Winston, die begin dit jaar over Fiji raasde, vertelt ze over de schrik, het onvoorstelbaar angstaanjagend gehuil van de orkaan, het verblijf in de bunker, de schade aan hun huis. Steeds hoor je hetzelfde horrorverhaal, een beetje gelaten gebracht.
Terug bij Jacks place, waar onze dinghy gelukkig nog drijft (hier is ongeveer een meter tijverschil), vraagt hij ons binnen in zijn huisje. Veel rommel, een opgemaakt bed, een prachtig uitzicht op de baai en zijn geliefde “yachties”. Zijn, na Winston, opnieuw aangelegde tuin, draagt alweer veel vruchten. We moeten zeker nog wat pawpaw (papaya) meenemen. Scheurbuik krijgt aan boord van Jakker op deze manier geen schijn van kans. Water kunnen we ook naar hartelust tanken.
Iets later tuft de taxiboot vol joelende en bula-roepende kinderen door het prachtig blauwe water waarin Jakker dobbert. De hitte neemt langzaam af !
