Tony Wheeler (van Lonely Planet Guide) vindt Aitutaki het allermooiste eiland ter wereld.
Wij, verwende zeilers, kunnen daar makkelijk tien plekken naast denken. Een paar van de San Blas eilanden, Fatu Hiva, Apataki, Fakarava Zuid, Opunohu Baai in Moorea, Bora Bora, Maupiti, Maupihaa...
Maar toegegeven de lagune hier slaat alles. Hoe noem je die kleuren? Fluo turkoois, azuur blauw? Bovendien reflecteert dit buitennissig blauw in de wolken als in een spiegel. Nooit gezien ! Niet te fotograferen.
Dit komt natuurlijk ook omdat de lagune enorm groot is. Zo groot dat in de jaren vijftig de Solent vliegboten van de TEAL hier hun luxe koraalroute vluchten onderbraken om te tanken en gasten te laten genieten.
De mensen, Polynesiërs , iets donkerder dan in de Society eilanden, begroeten ons hier ook weer super-vriendelijk. Het speciale Franse taaltje met rollende r, van Tahiti, maakt plaats voor een sappig Kiwi Engels. Lachen doen ze op beide plekken even hoog op de toonladder.
Een oude man op scooter komt ons de weg naar de winkels tonen. Keert nog eens om : “Maar je moet er niet te veel van verwachten, hoor!”.
Dat valt best mee, vinden wij, al is er, klassiek, weinig vers fruit en groenten.
Het witte stipje op de linkse foto is Jakker op anker.
We huren een scooter en rijden op een dag twee keer het eiland rond. De marae vinden we niet. Het uitkijkpunt wel. We zien, zoals dat ook in Frans Polynesië gebruikelijk is, de graven van de geliefde doden in de voortuin. We zien de verlaten huizen van de mensen die, na de verwoestingen van orkaan Pat (2010) (maar ook om andere redenen), een beter leven zochten in Nieuw-Zeeland.
De wegen zijn aangenaam schaduwrijk en helemaal niet druk. Enkel oppassen : men rijdt links. Als voetganger heb ik al menige brommerrijder laten schrikken door plots de straat op te lopen.
Voor we terug naar huis racen, met de stroom mee door de pas, blijven we nog even kijken bij het rugby tornooi. Erg populair in dit voormalig Brits gebied.