Het weer ! Is er eigenlijk één stukje, uit de caleidoscoop die onze leefwereld vormt, dat meer invloed heeft op ons gemoed? Is er één onderdeeltje dat meer inkt laat vloeien, meer tongen in beweging brengt, om te klagen, te zeuren...zelden om te prijzen.
We hebben er allen zo intens mee te maken. Sinds mensenheugnis. We hebben weerfenomenen, winden namen gegeven. Aan de andere kant van de aardbol is het niet anders.
Mag ik daarom voorstellen : de mara'amu : een zuidenwind die (gedurende de zuidelijke winter) kan blazen met een kracht van 6 bf. (en meer), voor een periode van 8 tot 10 dagen. Van zuidwest draait hij over zuid naar zuid-oost waar hij tenslotte afzwakt en zichzelf omtovert tot passaatwind of "alizé", veel mooier woord. Polynesiërs houden niet van de mara'amu, dat komt door zijn zuidcomponent. Al wat hier van het zuiden (Antarctica) komt is koud ! In het noorden ligt de evenaar = warm.
Je hebt het al begrepen, wíj zitten nu met zo een mara'amu op ons "dek". Hij zweept de toch al 3 à 4 m hoge golven van de oceaan op tot 5 m. Enkel de surfpro's vinden dat geweldig. Gevolg : tonnen water spoelen over het rif, veel water in de lagune, dat er langs de passen door middel van een sterke uitgaande stroom weer uit moet. En tot overmaat van ramp : het slecht weer gebied rijkt duizenden kilometers ver!
Wij houden ons gedeisd tijdens de ongelooflijk harde buien, proberen water op te vangen, kijken met steeds meer argwaan op de voltmeter die aangeeft dat de batterijen straks plat zijn (te weinig zon voor onze zonnecellen), potteren aan boord aan "projecten", zoals cruisers dat noemen. Ook dat zijn we gewoon. Al de buren (6) in ons klein zeilersdorp in de zuid-oost hoek van het kringetje waarover ik schreef, uit andere hoeken van Maupihaa samengekomen, en bij uitbreiding al de zeilers in Frans Polynesië, Cooks en andere eilanden, doen hetzelfde...met de glimlach.
NIET !!!
We raken gefrustreerd, foeteren op dat stomme weer dat ons dit jaar wel erg parten speelt (onze mening), bestuderen GRIBfiles als volleerde weermannen die we totaal niet zijn. Schrijven nog maar eens een (laatste) klaagzang op de blog. Zeuren eindeloos, in diverse talen, met elkaar, over weervensters, troggen en andere fronten en .eten ons onherroepelijk door onze voorraad heen.
Zouden onze gezamenlijke schietgebedjes voor beter zeilweer echt niemand daarboven kunnen vermurwen? Ze proberen ons enkel te paaien met een scheut zon tussen al dat grijs. Een scheut zon en een snuifje blauwe lucht boven het parelwitte strand met kokospalmen waarvan de groene kruin als een vlag in één richting wijst.