Vertrekken van een goeie, lees rustige, ankerplek vergt altijd wat moed. De rust opgeven voor de wispelturige oceaan is natuurlijk wel onontbeerlijk om elders te geraken. Je wegrukken van dé rustigste ankerplek van Frans Polynesië (de “tiki ankerplaats” in Papetoai – Moorea) waar we nu liggen, je kan je voorstellen, het is even tanden op elkaar zetten. Maar we willen écht wel verder. Een prachtige regenboog en cruiseschip Paul Gauguin wensen ons goede reis.
En dat wordt het ook eigenlijk wel. De eerste helft gaan we er zeilend goed vandoor. We blijven gespaard van squalls (tropische buien), krijgen slechts wat druppels regen. Maar...we rollen als gekken van boord naar boord. Alsof een gigantische hand Jakker als een wieg heen en weer schommelt. We kunnen ons niet voorstellen dat het ooit zo erg was. Waarschijnlijk is het alweer té lang geleden. Potjes en potten, glazen, kopjes, shampooflessen bonken in de kastjes heen en weer. De beat van een hardrocknummer. Straks oppassen als we de kastjes weer openen.
Gelukkig worden de golven wat vriendelijker het tweede helft van de nacht, of wennen we gewoon aan de beweging. Dit kan toch niet beletten dat mijn “minute soepeke met brood” er terug uitkomt.
We zijn wat blij als eindelijk 's ochtends de zon ons op een mooie rode zonsopgang vergast, al weten we wel zeker : morgenrood, regen in de sloot.
Het zij zo, wie kan er tegen de weergoden op.
Voorlopig is het nog zonnig op de rivier Faaroa in Raiatea waar we een boei oppikken wegens te diep om te ankeren.