JAKKER, a ship's journey

Details

Created: 26 February 2016

Wat een ellende! Gietende regen gedurende dagen en nachten al. Tahiti en de eilanden verzuipen langzaam. Overstroomde wegen, modderstromen, ondergelopen huizen, scholen. Je bent dan nog niet zo slecht af op een boot, denken we dankbaar. Maar met een vochtigheid, binnen, van meer dan 90 % kan je zelfs niet vernissen. We waagden een poging, om zo ons huisarrest “nuttig” door te brengen, zitten nu met een eerste vernislaag die niet wil drogen. Geen denken aan hieraan verder te werken.
Ik sorteer dus maar wat foto's en vind deze van het recente Chinese nieuwjaar.
Op 8 februari (de dag dat wij naar Paaseiland vertrokken), ving voor de Chinezen het nieuwe jaar van de Aap (van vuur) aan, met de onvermijdelijke dans van de leeuw. Wij dus rond 8 u naar het gebouw van de Chinese culturele verenigingen.
De leeuw, eigenlijk een zwaar leeuwenhoofd met een lijf van doek waar twee acrobaten leven in blazen, danst om de boze geesten te verdrijven en geluk af te smeken voor dit nieuwe jaar. Hij verleidt de toeschouwers door met zijn (haar?) grote ogen te knipperen en de oren plat te leggen. Hij trilt zijn pels verleidelijk. Dan spert hij zijn mond open, net een lade, om van de toeschouwers rode envelopjes met geld in ontvangst te nemen. Geluk tijdens het volgend jaar, daar draait alles om.

Terug wandelend door de stad botsen we overal op groepen met trommelaars en leeuwen (in onze westerse ogen eerder draken). Elke zichzelf respecterende Chinese handelaar (en er zijn er nogal wat in Papeete) moet geluk over zijn winkel afsmeken. Buiten de winkel worden de boze geesten verjaagd met voetzoekers, het slechte van vorig jaar wordt door de leeuw letterlijk buiten geborsteld en hij smeekt, in een rondgang door de zaak, voorspoed voor het volgende jaar af.

Twee weken duren de nieuwjaarsfeesten. Afsluiting : een avondstoet met lantaarns. Helaas, dit jaar geannuleerd omwille van ...regen, regen, regen.
Ook Chinese goden kunnen daar geen verandering in brengen, blijkbaar. 

Details

Created: 23 February 2016

Sandra en Philippe (Ulani), twee van onze beste zeilvrienden, hebben Winston overleefd. Cycloon Winston teisterde Fiji, meer dan 3000 km ten westen van Tahiti.
 Als leeuwen hebben ze om hun schip gevochten in omstandigheden die enkel in nachtmerries voorkomen. Ze hebben veel schade. Maar anderen hadden nog veel meer pech en eindigden op de kant. Nu begint de lange, moeilijke weg van herstellen en bergen.  

Lees op de Ulani website hun verhaal over een zeiljacht in de wurggreep van de orkaan. 

Details

Created: 21 February 2016

We maken ons zorgen. Nee, niet om onszelf, maar om onze zeilvrienden in Fiji. Winston, een cat. 5 orkaan, de tweede grootste cycloon (= orkaan in Pacific) ooit, is er gisteren aan land gegaan. We kijken met afgrijzen naar de beelden op TV. Windvlagen van meer dan 315 km/u. Onvoorstelbaar. Inwoners verbergen zich in schuilkelders. Wat doen de zeilers? Alle communicatie is onmogelijk. Het blijft bang afwachten. Philippe, Sandra en al de anderen we duimen voor jullie.

In dat perspectief zijn onze problemen peanuts. De regen komt in bakken. De stormwind die vannacht toenam, schudt Jakker heen en weer en ons wakker. Vanmorgen, tijdens een windhoos die daken van huizen blies en bomen omverwaaide, nam hij één van onze zonneweringdoeken voor de plastic ramen van de buiskap, mee. Die hadden we moeten wegnemen. Stom. Weer werk aan de winkel. Gelukkig hebben we nog doek over.

Daar komt een aarzelend zonnetje piepen. Een opklaring. Voor het eerst sinds een week zien we de bergen achter ons weer. Tien nieuwe watervallen merken we op, plots “geboren”.
Even een adempauze, zegt météo France. Er staat voor de komende week nog veel meer regen in de wachtrij.

Details

Created: 17 February 2016

Rotslecht weer over ons deel van Frans Polynesië. Het regent blaasjes. Belgisch weer “in het warm”. Voor het eerst sinds een jaar moeten de gordijntjes, altijd dicht tegen de zon, open, voor wat meer licht. Ideaal om wat over de voorbije week te vertellen.

Terug thuis.
Middernacht in Papeete, we stappen uit de Dreamliner 787, einde van onze reis naar Rapa Nui. Grote plassen water hinderen het verkeer van luchthaven naar centrum. Welkom terug in een kletsnat Tahiti, waar de regen nog een week belooft aan te houden.

We vertrokken op Paaseiland ook om middernacht. Vijf uur verschil in tijd, vijf uur vliegen. Makkelijke rekensom.

Terug op Jakker dus, nog vol van al de indrukken en met vele foto's die we van het fotogenieke eiland namen. Die moet ik nog bekijken, later volgt het mapje.

Rapa Nui
(het door Nederlander Jakob Roggeveen ontdekte “Paasch Eyland”) pakt je onmiddellijk in zijn greep. De Polynesische sfeer, die we nochtans gewoon zijn, krijgt hier een mysterieus tintje. Je kan niet ongevoelig blijven bij het zien van dit kale “maanlandschap”, ooit overdekt met, de ons zo vertrouwde, palmen. 

Meteen bij een verkenning van het stadje (er is er maar één), zie je al de eerste twee moai (de typische stenen beelden) aan het haventje, het hart van Hanga Roa. Later bezoeken we, op de motor (100% jeugdnostalgie), zoveel “ahu”, heilige platformen met moai, dat het ons duizelt. Het moeten er in het totaal bijna 900 zijn, zichtbaar en verborgen, over het eiland verspreid. Indrukwekkende getuigen van een lang verdwenen cultus van overleden chefs.

Ranu Raraku : de groeve.
De moai werden gehouwen uit de gecompacteerde vulkanische as van de imposante loodrechte wand van vulkaan Rano Raraku. De moai werden horizontaal, liggend dus, uitgehakt, ook ín de krater. De grootste, voltooide, 10 m hoog en 70 ton, de grootste onvoltooide : 21 m.
Eens de voorkant klaar en losgemaakt werd het beeld langs een glijbaan naar beneden gegleden, in een gat rechtopgezet en de rug verder afgewerkt. Over het transport bestaan vele theorieën maar 25 km is de grootste afstand waarover ze “wandelden”. Terplaatse aangekomen werden de oogkassen uitgehouwen, kregen ze ogen van wit koraal en obsidiaan, bij feestelijkheden (?) en een rood hoofdeksel, gehouwen op een andere locatie.
In de groeve liggen nog 394 beelden half (of volledig) begraven. Immers de hoofden die we overal zien, behoren tot een volledige gestalte, drie tot vier maal de hoogte van het hoofd.

Omvergeworpen.
Uit rapporten van Europeanen die het eiland aandeden, weet men dat 1838 het laatste jaar was waarin men van rechtopstaande beelden melding maakte. Sinds toen liggen alle beelden, door mensen omvergeworpen, gezicht naar beneden, op de grond. Onderdeel van de strijd tussen stammen. Nu zijn zo een dertig beelden door archeologen rechtopgezet en een aantal daarvan chemisch behandeld om invloed van regen en erosie te stoppen. 

Op de vele vragen die bij je opkomen, moeten gidsen het antwoord schuldig blijven. In de laat 19de eeuw deporteerde Peru een belangrijk deel van de bevolking om ze in hun mijnen aan het werk te zetten. Slechts 15 werden teruggebracht. Het decimeren van de bevolking ging verder, ze brachten immers dodelijke ziekten mee. Zo ging het schrift en de mondelinge overlevering, kortom het antwoord op vragen als : waarom maakte men de beelden en hoe werden ze getransporteerd, voorgoed verloren.

Tapati.
Wij zijn hier gedurende de tweede week van het Tapati festival, een uniek cultuurfeest van dansen, muziek, traditionele sporten. Alles gebeurt in traditionele klederdracht. En dat heeft letterlijk, buiten het beschilderen van het lichaam, bijna niks om het lijf.

Blote mannenbillen op een surfplank van papyrusriet, peddelend in de hoge golven van de baai, om ter eerst terug in de haven. 

Met veel wit en klei ingesmeerde lijven, hoofdtooien van pluimen, in de typische optocht met wagens, taferelen van vroeger uitbeeldend. Zelfs toeristen worden uitgenodigd mee te doen.

Eén ding hoor je wel te weten. Gooi je programma weg. Alles begint uren later dan aangekondigd. Een keer hebben we het wachten om half twee 's nachts opgegeven.

Andere magische hoogtepunten :
zonsopgang bij Ahu Tongariki, het meest gefotografeerde platform met de vijftien moai. We reden bijna een uur in de pikkedonker op onze motor erheen. Af en toe flink afremmend voor één van de duizend loslopende paarden, bijna te laat opgemerkt.
Zonsondergang bij de vijf moai van Ahu Akai, op loopafstand van ons hotel.
Een wandeling-kruiptocht in de grotten, lavatunnels eigenlijk.
De eindceremonie in het duister aan de voet van de eeuwenoude moai en het vuurwerk achteraf.

Even zijn we weer ondergedompeld in een Spaans sprekende gemeenschap, Polynesisch wordt hier veel minder gesproken dan op Tahiti.

We zijn officieel in Chili , een pisco sour is dus quasi een must ! Lekker.
We sliepen nog eens in een echt bed. Niet zoveel verschil met Jakker overigens. Douchten ons elke dag uitgebreid. Onze batterijen zijn weer opgeladen.