Met al die sneeuw-ellende, eindeloos lange files, storm op zee, bovendien overstromingen in bepaalde delen van ons land, heb je wel genoeg te stellen. Ik durf daarom amper te vertellen dat de zon hier schijnt, er waait nauwelijks wind, regen zit er de eerste dagen niet in. De tropische depressie, inmiddels uitgegroeid tot een "cycloon met een naam" Victor, zit ver ten westen van ons, over de Cook eilanden.
De Polynesische kranten volgen de ontwikkelingen op de voet, houden ons op de hoogte. Maar voorlopig is er geen reden tot bezorgdheid in Frans Polynesië, tenzij de orkaan een 90° bocht zou maken. Zucht.

Alarmerende berichten over de (te) vroege, hevige orkaan bij de Azoren, lezen we net als jij. El Niño ?

In Papeete gaat het leven gewoon zijn gangetje. Er is weinig dat de slapende mensen in parken en op banken kan storen. Enkel als je pas hier aankomt, kijk je ervan op. Wij onthouden het als iets typisch Polynesisch. Ontspannen hoeven de meesten hier niet te leren.

 

Niet zo erg veel tijd voor ons om te ontspannen, wij werken gestaag verder. Tony doet het groot onderhoud aan de motor. Ik ken het gevoel en vooral de geur al lang : alsof er aan een auto gewerkt wordt in je woonkamer. Hij haalt de startermotor uit elkaar, schuurt het teak, dat we dan samen oliën. Ik smijt me maar weer eens op het betere was- en plaswerk aan boord. Ook de inventaris moet nagelopen. Ieder zijn job. Rollenpatroon, weet je wel. Dat is helaas eenmaal zo, vooral als de kapitein van beroep “handige Harry” is. Iets wat ook steeds snel bij de ons omringende boten bekend is.
Om maar te zeggen : een boot, altijd wat te doen!