Facelift teakdek.

Details

Na ons anker intermezzo, terug in de marina, gaan we verder met het vertroetelen van ons teakdek. Laat ik daar eens, voor de geïnteresseerden, wat meer over vertellen. Toen we in 2008 op zoek gingen naar een “vertrekkersboot”, liepen we rond met wat beelden in ons hoofd. Daar hoorden een teakdek (we hadden gelezen : af te raden voor de tropen) en o.a. een rolgrootzeil absoluut niet bij.
Wat blijkt nu : onze Jakker is trotse bezitster van beiden. Wat doet een mens als hij verliefd wordt? Ook inzake boten maakt liefde blind.

Iedereen weet : een teakdek is zonder twijfel mooi en veilig (antislip) maar vooral niet milieuvriendelijk. Tropisch hardhout gebruiken voor een dek, not done. Daarenboven is de tropenzon, lees : zijn de uv stralen, nefast voor het hout. Erop lopen als de koperen ploert schijnt, is als wandelen over gloeiende as. Je verbrandt gewoon je voetzolen. Ook ín de kajuit is het warmer door het teakdek, zegt men. En er is, zeker in de tropen, meer dan wat water en zeep nodig om het teak te onderhouden.

Wij zitten er dus mee. Na al die jaren (20) steken de rubberstroken op sommige plekken zeker een paar mm boven het hout uit. Schrobben deden we nochtans altijd met een zachte borstel en beperkten we tot een minimum, het hout is gewoon weggebrand.


We willen dit aanpakken. Kopen een schuurmachientje in de Brico in Papeete en gaan aan de slag. Geen erg inspannende job, het machientje doet het werk, maar het vordert traag . Zelfs als de zon niet echt schijnt, loopt het zweet in straaltjes van je gezicht. Hoed, stofmasker en uv shirt maken het zeker niet aangenamer en boot en mens verdwijnen onder een dikke laag zwart stof. 
Na een paar dagen is het dek geschuurd. Nu de zwarte smurrie wegspuiten, als er tenminste weer water is op de steiger. Morgen hopelijk. Dan het teak reinigen met “brightener”, nog twee keer oliën en klaar.

Besluit : ons teak dek, in uitstekende staat, kan nog vele jaren mee. Een noodzakelijke volledige vernieuwing, waar we ernstig rekening mee hielden, blijkt niet nodig !

 

Verademen op anker.

Details

Geen geraas meer van verkeer zodra we ons hoofd uit het luik steken. Geen vervaarlijk gesnok en geschommel meer van een veel te snel binnenvarende ferry twintig keer per dag. We hoeven niet zo nodig kleren aan.
Een frisse wind waait doorheen de boot. 's Ochtends klinkt haangekraai en geblaf van honden. We schommelen nog wel maar nu op golven van wind en passerende motorboten, kortom : we liggen achter ons anker in de lagune. Dat is alweer bijna 2 maanden geleden.
Een paar dagen gunnen we ons, daarna willen we, in de marina, verder gaan met het werk.

Niet dat we nu op ons luie kont liggen. “Zware” inkopen kunnen we hier het best doen. Bier, melk, fruitsap, cola : je laadt het in een Carrefourkar, duwt die met vereende krachten, een bomvolle kar wil immers alle kanten op behalve de juiste, over het gehavende trottoir langsheen een vreselijk drukke hoofdweg tot bij de dinghy steiger. Daar wacht Jak, onze auto. Inladen en bij Jakker alles weer uitladen. Vervolgens wegstoppen onder de vloerdelen. Pff.

Benzine tanken voor Honda en Lufti (compressor) kan hier ook makkelijk en een nieuwe gasbus halen in het benzinestation vlakbij een haventje waar we met Jak afmeren.
Vervolgens pakken we de dicht aangegroeide onderwatertuin op Jakkers buik aan. Enkel met scherpe steekmessen lukt het nog de lange slierten, zeepokken en roze plantjes te verwijderen. Omdat we gebruik maken van een duikfles is de klus in een uurtje klaar. De zwarte en rode krabbetjes laten zich echter niet van hun nieuwe habitat verjagen.

Tevreden rusten we uit en bewonderen het schilderstalent van de ondergaande zon. 

 

Victor laat ons (hopelijk) links liggen.

Details

Met al die sneeuw-ellende, eindeloos lange files, storm op zee, bovendien overstromingen in bepaalde delen van ons land, heb je wel genoeg te stellen. Ik durf daarom amper te vertellen dat de zon hier schijnt, er waait nauwelijks wind, regen zit er de eerste dagen niet in. De tropische depressie, inmiddels uitgegroeid tot een "cycloon met een naam" Victor, zit ver ten westen van ons, over de Cook eilanden.
De Polynesische kranten volgen de ontwikkelingen op de voet, houden ons op de hoogte. Maar voorlopig is er geen reden tot bezorgdheid in Frans Polynesië, tenzij de orkaan een 90° bocht zou maken. Zucht.

Alarmerende berichten over de (te) vroege, hevige orkaan bij de Azoren, lezen we net als jij. El Niño ?

In Papeete gaat het leven gewoon zijn gangetje. Er is weinig dat de slapende mensen in parken en op banken kan storen. Enkel als je pas hier aankomt, kijk je ervan op. Wij onthouden het als iets typisch Polynesisch. Ontspannen hoeven de meesten hier niet te leren.

 

Niet zo erg veel tijd voor ons om te ontspannen, wij werken gestaag verder. Tony doet het groot onderhoud aan de motor. Ik ken het gevoel en vooral de geur al lang : alsof er aan een auto gewerkt wordt in je woonkamer. Hij haalt de startermotor uit elkaar, schuurt het teak, dat we dan samen oliën. Ik smijt me maar weer eens op het betere was- en plaswerk aan boord. Ook de inventaris moet nagelopen. Ieder zijn job. Rollenpatroon, weet je wel. Dat is helaas eenmaal zo, vooral als de kapitein van beroep “handige Harry” is. Iets wat ook steeds snel bij de ons omringende boten bekend is.
Om maar te zeggen : een boot, altijd wat te doen!

 

Afwachten.

Details

Marina Papeete is, met zijn pas aangelegde wandelboulevard en bijbehorend Park Paofai, een aangename plek om met je boot te liggen. Twee dingen echter gaan je snel op de zenuwen werken : het drukke verkeer op de weg achter de boulevard en de ferry's, die bij het binnenvaren zoveel golven maken dat je vaak vreest dat de kikkers (klampen waar de touwen aan vastgemaakt worden) uit het dek scheuren. Om half zes is de heerlijke nachtrust over en begint het schommelen en rukken aan de touwen.

We willen wel graag weg hier, even rustig op anker liggen, maar iedere week duikt er weer een andere reden op om ons verblijf nog een weekje te verlengen.
Dit keer is het de komst van slecht weer en mogelijk een tropische depressie of erger.
Om die reden zijn we al naar de andere kant van de steiger verkast. Zo kunnen we beter de noordenwind en eventueel veel regen van die kant aan. Jakker hangt mooi in de touwen, we hebben zelfs rubberen dempers gekocht.

Berichten over cycloon (= orkaan in de Zuid-Pacific) Ula, bereiken ons vanuit Fiji waar nogal wat bevriende schepen overzomeren. Ula verwijdert zich nu richting Vanuatu.
Wij houden twee goeie websites in de gaten, dat kan gratis als je in de marina ligt :: www.windyty.com en www.cyclonextreme.com.  Afwachten is nu de boodschap.

 

Solidariteit.

Details

Op het plein bij de roulottes (de eettentjes die elke avond worden opgebouwd) Place Vaiete, is het ontzettend druk. Er is een concert vanavond, een benefietconcert voor de slachtoffers van de zware regens van 12 december aan de oostkust van Tahiti. Kinderen hollen en steppen over het plein, artiesten verdringen zich bij het podium, presentatrices van de plaatselijke TV stations praten de boel aan elkaar. Miss Tahiti 2014, 6de bij de recente miss World verkiezing, maakt ook haar opwachting. Er worden giften verzameld. Tahiti is solidair.

 

Het wereldnieuws laat de Polynesiërs niet koud. Vooral niet als het uit Frankrijk komt. Zo waren er in Papeete sympathie-bijeenkomsten voor de slachtoffers van de aanslagen in Parijs. Maar aan de gevolgen van de ramp van 12 december kan je hier concreet iets doen.
Die dag stortregende het in Tahiti meer dan zeven uur aan één stuk. De 230 gezinnen die alles kwijtraakten, moeten op een ander terrein proberen een nieuw leven op te bouwen. Iedereen kan daarbij helpen. Men geeft gul.

Je hebt het al begrepen.Jakker ligt nog steeds in de marina, daarom kunnen we zo makkelijk 's avonds nog op stap in Papeete.
In de haven is er zoveel te zien. Gisteren arriveerde pal achter ons een bijzonder supermotorjacht. De trimaran met de erg futuristische look, Adastra, thuishaven Hongkong.

Een groot cruiseschip, uit Japan, de Asuka II ligt aan dezelfde steiger. De stad wordt overrompeld door Japanners. Lange broeken, lange mouwen, hoedjes , handschoenen zie je overal in de stad, ondanks de zweterige hitte.
Aan de vrachtkaai levert een autoschip, hoog als een kasteel, fonkelnieuwe voertuigen af voor Tahiti en de eilanden.

Er is ook nog steeds veel te doen op Jakker. Tony verft drie campinggasbusjes opnieuw mooi blauw. We kunnen ze al een hele tijd niet meer ruilen, we vullen ze dus zelf door er gas uit een Polynesische gasbus te laten invloeien. Maar ze verroesten steeds erger. Verven dus.
Ik probeer de kapok kussens die we buiten gebruiken een beetje frisser te doen uitzien.

O ja, en dan verwelkomen we natuurlijk een gloednieuw jaar, 2016. In de heuvels rond Papeete knalt het vuurwerk. Misthoorns van talloze schippen laten de haven zinderen. Rode vuurpijlen, afgeschoten in de jachthaven, dalen langzaam neer.
Laat 2016 een gezond jaar worden, met enkel mooie verrassingen.