Van Viskus tot Bounty
- Details
Twee jaar geleden overkwam René en Paulien en hun boot,Viskus, op Fakarava het onnoembare. Ze verloren hun boot. Viskus sloeg van haar anker, ramde vervolgens een tijd tegen de kade van het haventje in Rotoava en zonk voordat ze al hun spullen in veiligheid hadden. Viskus werd wel weer bovengehaald maar met haar konden ze niet meer verder.
Twee jaar later : wie komt daar Fakarava Zuid pas binnenvaren? Een Hallberg Rassy met een joekel van een Nederlandse vlag, de Bounty, opvolger van Viskus, met Paulien en René aan boord. Wij volgden hun blog af en toe. Wisten dat ze hierheen op weg waren. Voor hen was de verrassing compleet. Hadden eerst geen idee welke Belgen daar zo enthousiast naar hen zwaaiden.
Afgezien van een sporadisch mailtje hebben we elkaar bijna drie jaar niet gezien. Het laatst was dat op Curaçao, najaar 2012. Onze eerste kennismaking dateert van najaar 2010, toen we nog echte "bleukes" waren.
Wat een drukte meteen. Karen en Jean-Marc moesten erbij gehaald. We bewonderen samen hun prachtige schip. En dan wil je alles tegelijk. Zoveel vertellen, maar ook meteen regelen dat ze met ons mee kunnen gaan op onze geplande namiddagduik. Nee, ze krijgen geen tijd om uit te rusten van hun oversteek vanuit de Gambiers.
De volgende dagen duiken ze nog een paar keer samen met "onze" duikinstructeurs. Ze steken daar erg veel van op. Hun duikmateriaal wordt gecheckt en op punt gesteld. Maar we maken het vooral heel gezellig en drinken samen menig biertje en wijntje.
In een hevige regenbui vertrekken ze na een paar dagen richting Noord Fakarava. Daag Bounty alweer ! Maar de vloek van Fakarava is nog niet bezworen. Als ze voor de nacht willen ankeren, een beetje buiten het vaarwater, raken ze een koraalblok. Er druppelt een klein beetje water naar binnen en dieptemeter en log zijn geraakt. Fuckarava, zo noemen zij dit atol. Begrijpelijk.
Ze willen nu zo snel mogelijk naar Tahiti en uit het water, om de schade (die René voorlopig repareert met epoxy) op te nemen en te herstellen.
Maar eerst moet er nog een bezoekje gebracht aan hun ouwe trouwe Viskus. Die is opgelapt, het gat gedicht en zij ligt nu voor anker in een paradijslijke bocht, wachtend op een volgende bestemming als "hotelkamer".
Ook Pauliens verjaardag moet nog gevierd (daar vertelde ik al van) en als dat allemaal klaar is, verdwijnen Paulien en René opnieuw uit het zicht. Tot we ze ergens ter wereld zullen weerzien.
Heb je interesse in hun reisverhalen, dat kan via onderstaande link:
Reisgids
- Details
Even in reisgidsentaal : hét hoogtepunt van Tumakohua pas (Fakarava Zuid) zijn natuurlijk de haaien. Die krijgen zeker vier sterren. Maar je moet hier ook op bezoek komen voor het mooist gelegen duikpensionnetje ter wereld :
Tetamanu Village. Een plaatje, bovendien gelegen ín de pas. Nooit tevoren was duiken zo makkelijk. Je stapt quasi van het terras van je bungalow (of als je hier niet verblijft, van de steiger) met je uitrusting in het water, laat je zakken en bevind je onmiddellijk in het meest onwaarschijnlijke aquarium met honderden haaien, miljoenen vissen en visjes en een tiental reuze Napoleonvissen. Indrukwekkend, hun kameleon-ogen, hun dikke lippen, hun beetje scheve manier van zwemmen. En als ze die lippen een paar centimeter naar voren uitschuiven om hun voedsel naar binnen te "zuigen", valt je mond open... nee, niet doen, je bent aan het duiken, remember!
Annabelle en haar man Sané, die hier in het nu bijna verlaten dorpje Tetamanu, geboren is, zijn de eigenaars. Zij zwaait de plak. Ofwel lig je haar, en dan kan je niks misdoen, ofwel lig je haar niet en dan kan je het wel vergeten. Cruisers durven haar wel eens Crazy Annabelle noemen. Als je haar een keertje hebt horen roepen en tieren, begrijp je het helemaal.
Jean-Marc en Karen hadden hier een geweldige tijd. Ze waren meteen goeie maatjes met iedereen, van Annabelle en haar man tot de kok, de instructeurs en de Polynesische madammen van het personeel.
We spoelden er ons duikmateriaal, douchten onszelf en bespaarden zodoende liters water aan boord. Het kokosbrood van Sabrina smaakte heerlijk.
Daarom zijn we nu terug onderweg naar het zuiden, een week nadat Karen en Jean-Marc vertrokken. Wij willen Fakarava nog geen vaarwel zeggen.
Vannacht slapen we in de beschutting van een kleine bocht bijna halfweg Noord- en Zuid-Fakarava. Eén huisje staat er. De man komt naar ons toezwemmen om een praatje te maken. Is dit voor hem, zijn vrouw en zoon, ook het paradijs? Wij hebben aan boord zeker meer comfort dan hij.