Twee jaar geleden overkwam René en Paulien en hun boot,Viskus, op Fakarava het onnoembare. Ze verloren hun boot. Viskus sloeg van haar anker, ramde vervolgens een tijd tegen de kade van het haventje in Rotoava en zonk voordat ze al hun spullen in veiligheid hadden. Viskus werd wel weer bovengehaald maar met haar konden ze niet meer verder.

Twee jaar later : wie komt daar Fakarava Zuid pas binnenvaren? Een Hallberg Rassy met een joekel van een Nederlandse vlag, de Bounty, opvolger van Viskus, met Paulien en René aan boord. Wij volgden hun blog af en toe. Wisten dat ze hierheen op weg waren. Voor hen was de verrassing compleet. Hadden eerst geen idee welke Belgen daar zo enthousiast naar hen zwaaiden.
Afgezien van een sporadisch mailtje hebben we elkaar bijna drie jaar niet gezien. Het laatst was dat op Curaçao, najaar 2012. Onze eerste kennismaking dateert van najaar 2010, toen we nog echte "bleukes" waren.
Wat een drukte meteen. Karen en Jean-Marc moesten erbij gehaald. We bewonderen samen hun prachtige schip. En dan wil je alles tegelijk. Zoveel vertellen, maar ook meteen regelen dat ze met ons mee kunnen gaan op onze geplande namiddagduik. Nee, ze krijgen geen tijd om uit te rusten van hun oversteek vanuit de Gambiers.
De volgende dagen duiken ze nog een paar keer samen met "onze"  duikinstructeurs. Ze steken daar erg veel van op. Hun duikmateriaal wordt gecheckt en op punt gesteld. Maar we maken het vooral heel gezellig en drinken samen menig biertje en wijntje.
In een hevige regenbui vertrekken ze na een paar dagen richting Noord Fakarava. Daag Bounty alweer ! Maar de vloek van Fakarava is nog niet bezworen. Als ze voor de nacht willen ankeren, een beetje buiten het vaarwater, raken ze een koraalblok. Er druppelt een klein beetje water naar binnen en dieptemeter en log zijn geraakt. Fuckarava, zo noemen zij dit atol. Begrijpelijk.
Ze willen nu zo snel mogelijk naar Tahiti en uit het water, om de schade (die René voorlopig repareert met epoxy) op te nemen en te herstellen.
Maar eerst moet er nog een bezoekje gebracht aan hun ouwe trouwe Viskus. Die is opgelapt, het gat gedicht en zij ligt nu voor anker in een paradijslijke bocht, wachtend op een volgende bestemming als "hotelkamer".
Ook Pauliens verjaardag moet nog gevierd (daar vertelde ik al van) en als dat allemaal klaar is, verdwijnen Paulien en René opnieuw uit het zicht. Tot we ze ergens ter wereld zullen weerzien.

 

Heb je interesse in hun reisverhalen, dat kan via onderstaande link:

 http://renepaulien.reismee.nl