Nana (= tot ziens), Tahiti. Het anker komt makkelijk los en daar gaan we, via de lagune naar buiten. Echt waar ! Eindelijk.
Even 5 minuten wachten, meldt de Vigie ons. Er staat een airbus vertrekkensklaar en die mag eerst . Daarna kunnen wij het verlengde van de runway voorbijvaren. Het is pas 7 u maar va'a maken het water al onveilig. De zeszitters oefenen voor de marathon die morgen van start gaat.
Net bij de uitgang van Papeete spelen dolfijnen rond de boot. Gaan ze ons geluk brengen?
Droog zullen we het zeker niet houden.  Overal dreigen wolken rondom ons. Maar wind en golven zijn ok. Voorlopig.
Na vier uur motoren kunnen we de zeilen hijsen en lopen we zonder veel moeite 6 knopen. Als we dat aanhouden, komen we zelfs veel te vroeg aan. We willen immers bij laag water in de pas binnenlopen.
Namiddag pakken donkere wolken zich rond Jakker samen.
Vlug fok af, grootzeil nog kleiner. Hoog aan de wind proberen we de harde wind meester te blijven. Dertig knopen wind, 7 bf.
Maar Jakker houdt zich kranig. Wij halen de zeiljassen boven. Beetje onwennig maar lekker warm.
De wind neemt iets af nu. Maar we gaan met zware bewolking de nacht in.
Hopelijk blijven we deze nacht gespaard van buien.

Ik weet het, ik ga weer wat zagen. Maar dit is wel de harde werkelijkheid, “Het leven zoals het is : op reis met een zeilboot! “

 

Waar was ik gebleven? Bij woensdag. We kopen fruit in, halen nog maar eens water en benzine, nemen nog maar eens afscheid van Emmy, Walter en Alexander, die een shitnacht in een airbus van Air Tahiti Nui tegemoet gaat, hijsen in het donker Jak aan dek, controleren de grib files (computer wind- en weersvoorspellingen ) nog maar eens en gaan naar bed met...twijfels en vraagtekens.

Donderdagochtend : nieuwe grib files opvragen, overleggen, nadenken. We moeten toegeven, Emmy had gelijk. De beste beslissing is : nóg een dag wachten, dan zou de wind naar het Noord-Westen draaien en wordt Fakarava bezeild.

Maar we zijn het zó beu hier. Tot overmaat van ramp kunnen we niet van boord onze “auto” staat immers al zeevast geparkeerd aan dek. Balen!

Patience spelen, voor ons nu letterlijk, een mooi tijdverdrijf ? Nee, ik lees liever één van de boeken op mijn e-reader.

En vanavond komen Emmy en Walter nog maar eens een allerlaatste (?) keertje tot afscheid op bezoek. Voor ons is blijkbaar vier keer scheepsrecht !

 

Maandag.
Na een zondag bootarrest wagen we ons vandaag van boord. De houle is een halve meter lager. We zijn zelfs nog vrij droog aan de dinghy steiger kunnen uitstappen. 
Nog maar eens hebben we een volle Carrefour-kar (in de Tuamotus is erg weinig te koop) één kilometer ver, stoep op stoep af naar de marina gesleurd. De zware tassen eerst in Jak en vervolgens aan boord gehesen. Pfff. 
De tegen de spiegel (achterkant boot) botsende golven spatten tussen Jak en Jakker omhoog. Het moment om een volle tas door te geven van klein bootje naar grote boot moet perfect gekozen worden, zo niet druipt alles en iedereen.

Inmiddels zijn blikjes, potjes en doosjes weggestopt op onze “toch al goed geladen boot” die overigens nog steeds is ingericht alsof we op zee zitten. Morgen vertrekken we zeker niet.

Een happy hour met de Calamares crew troost ons. Zij zijn de voorbije weken van Tahiti naar Bora Bora en terug gevaren. Zoon Alexander vliegt woensdag weer naar huis.

Dinsdag.
Jakker, hebben jullie zin in een biertje in de Casa Bianca vanavond?”, Walter roept ons op de marifoon. Alweer?? Och ja, waarom ook niet! Hadden we dat maar niet gedaan. 
Daar aangekomen wordt het erg donker en niet enkel omdat de zon ondergaat. Iedereen vlucht onder het dak, als het begint te regenen. Hier zijn geen ramen of muren dus snel hangt men de regenbescherming. Regen roffelt op het dak, af en toe klinkt een donderslag, de canvas doeken bollen in de wind. Zijn alle raampjes aan boord wel goed dicht? Eerste gedachte. Tweede gedachte : zal ons anker het houden in deze mini-storm? Derde gedachte: maar goed dat we niet op zee zitten.

 

Twee uur later lijkt het wat minder te regenen en stuiven we richting Jakker. Die ligt als een rots in de branding (bijna letterlijk), is droog en warm. Heerlijk atmosfeertje voor onze verkilde botten, we zijn kletsnat geworden.
Zelfs in het paradijs kan je het koud hebben. Voor de eerste keer !

 

Daar zal je ze hebben, de “ houle longue du sud-ouest” van 3,5m. Het is zaterdagavond zoals voorspeld. Ze slaat als een razende trein over het rif. Donderslagen vergezellen haar, overstemmen elk gesprek. 
Maar erger dan het hels lawaai is de heksenketel van golven. Branding slaat tegen de zijkant van de boot. We rollen heen en weer. Ware kanonschoten klinken telkens er een golf onder tegen de spiegel beukt.

Overleven modus. Alle kastjes vergrendelen. Niks later slingeren op tafel. Tony maakt zijn bedje in het salon. Ik zet mij schrap in voorpiek, slaap dwars in ons bed. 
Nu ja, van slapen komt niet zoveel terecht.

Zondag wordt het allemaal nog erger. Toch probeer ik te wassen. Maar je wordt daar zo ontzettend moe van, omdat je je de hele tijd schrap moet zetten. Op de bank liggen, is dan zowat het enige dat helpt. Als je je kop buiten steekt, zie je al de masten van buurboten als een gek geworden woud van stokken heen en weer bewegen. Je wordt er duizelig van.

Om 16u horen we Philippe op 14,135 Mhz op de radio. Ulani is nog op een dag en nacht varen van Suwarrov (Cook eilanden) vandaan. Ze hebben ook die 3 m golven maar komen op motor goed vooruit. Tenminste iemand met goed nieuws. O ja, ook de surfers zullen blij zijn. De open amateur wedstrijd Ta'apuna Master Surfing heeft de perfecte surf !

 

 

 

 

Nee, we zijn nog niet vertrokken naar de atollen. Er is geen nieuws. Jakker wacht. 
Ons leventje aan boord gaat gewoon door. Nu ja, wat ongedurig zijn we wel. Vorige dinsdag voeren we daarom maar terug naar Tahiti. 
Bevriende boten Vanupieds en Nuwam II gingen ook.

Al heeft iedereen wel iets te klagen over Tahiti : het is er te druk, lawaaierig, het stinkt er van de auto's en de vuurtjes, het water is er erg onrustig, met vooral 's nachts golven die bonken tegen de spiegel. Tahiti is ook hét inkoop paradijs. En water, diesel, gas, het is er zo makkelijk in te doen. 
Bovendien heb je er het beroemde Casa Bianca, thuis van de “Trois Brasseurs happy hours”. 
En de laatste weken zijn dat Duitse borreluurtjes. De Zwitsers, Claudia en Thiery (Vanupieds) doen moeite “Hoch Deutsch” zu reden, Robert (Belg uit Eupen) en Heidi (Duitse) van Nuwam II gaat het zonder moeite af. 
Nieuwe bootbemanningen Barbara en Manfred (Duitsers met Balimara) en de Zwitsers van Windsong voegen zich ook bij ons. Ons Duits, dat we al flink oefenden met Philippe en Sandra (Ulani) gaat steeds vlotter.

Bij deze mensen zorgt de aankomst van catamaran Baju voor beroering. Dat is nl. het inmiddels van eigenaar veranderde schip van de op Nuku Hiva vermoorde Duitse man, die op geitenjacht ging en nooit meer terugkeerde. Het verhaal ging de wereld rond. Wij dachten er amper aan toen we in de bewuste baai gingen wandelen zowat een jaar geleden. 

Maar het is niet enkel fiesta in Tahiti. We borstelen weer eens het welig tierende grasveldje vanonder onze boot vandaan. Die aangroei kost Jakker wellicht een halve knoop aan snelheid. De creditkaarten zijn niet nodig, geen zeepokken. 
Ik doe onze burgerplicht en meldt onze inkomsten via tax-on-web. Is het niet onvoorstelbaar dat je dit kan doen in je zwembroek in de kuip, met je neus op de groene heuvels van Tahiti?

En voor de rest, wachten we.