Ik weet het, ik ga weer wat zagen. Maar dit is wel de harde werkelijkheid, “Het leven zoals het is : op reis met een zeilboot! “
Waar was ik gebleven? Bij woensdag. We kopen fruit in, halen nog maar eens water en benzine, nemen nog maar eens afscheid van Emmy, Walter en Alexander, die een shitnacht in een airbus van Air Tahiti Nui tegemoet gaat, hijsen in het donker Jak aan dek, controleren de grib files (computer wind- en weersvoorspellingen ) nog maar eens en gaan naar bed met...twijfels en vraagtekens.
Donderdagochtend : nieuwe grib files opvragen, overleggen, nadenken. We moeten toegeven, Emmy had gelijk. De beste beslissing is : nóg een dag wachten, dan zou de wind naar het Noord-Westen draaien en wordt Fakarava bezeild.
Maar we zijn het zó beu hier. Tot overmaat van ramp kunnen we niet van boord onze “auto” staat immers al zeevast geparkeerd aan dek. Balen!
Patience spelen, voor ons nu letterlijk, een mooi tijdverdrijf ? Nee, ik lees liever één van de boeken op mijn e-reader.
En vanavond komen Emmy en Walter nog maar eens een allerlaatste (?) keertje tot afscheid op bezoek. Voor ons is blijkbaar vier keer scheepsrecht !