JAKKER, a ship's journey

Details

Created: 25 March 2015

Zondag, in buurt van de Passe de Tapuna, de pas die we vanuit de kuip kunnen gadeslaan.
Het slechte weer is andere oorden gaan opzoeken, iedereen kan weer rustig het water op. Met boten, groot en klein, stand up paddles, jetski's, kano's.
Ook wij hebben wel een uitstapje in de lagune verdiend. Onze auto lees Jak, wordt van stal gehaald, lees losgemaakt uit de “davits” waarin hij ophangt.
Hier en daar, het is nog ochtend, staan al mensen in het water, bij hun motorboot, te borrelen, een wijdverbreide zondagse bezigheid in de tropen, zij het in de Carieb of in de Pacific.

Maar vooral de surfers genieten. De surfgolven zijn, opgezweept door de harde wind van de laatste dagen en de zee die nog niet gekalmeerd is, super hoog met mooie “tubes”.
We wagen ons dichtbij en trachten foto's te maken. De stroming zuigt ons in hun richting. Eén keertje wil onze Jak bijna gaan meedoen. Ik kan me nauwelijks recht houden, zit op mijn knieën. Van de ontelbare keren dat ik afdrukte, kan je hier een paar resultaten zien.

Details

Created: 21 March 2015

Bijzonder happy hour.

Happy hour in Casa Bianca. Alweer?! Iets op tegen, misschien?
Maar vandaag is het een bijzonder happy hour : na bijna 3 jaar zien we oude zeilvrienden terug. Emmy en Walter van Calamares verblijven even, noodgedwongen, en ville (nog zonder boot) en komen naar Marina Taina.
Op onze laatste tocht samen zwierven we rond tussen de eilandjes van de Jardines de la Reina (Cuba) en hadden een onvergetelijke tijd. Je herinnert je wellicht nog de overkill aan langoesten, toen.
Het afscheid kwam plots en overhaast : Calamares had stukken aan haar saildrive. Dat moest dringend hersteld, bovendien liep hun visum af. Op de valreep ruilden we nog broodnodige olie voor hun saildrive tegen diesel voor onze motor en zwaaiden hen uit. “Wanneer zien we hen terug”, denk je dan? Drie jaar later dus, want in Curaçao liepen we elkaar net mis.

Apataki.
Hun stem hoorden we wel al, heel erg zwakjes, vorig jaar op het Panama Pacific Island Net oftewel “Gunter Net” toen ze op de Pacific problemen hadden met hun verstaging (staalkabels die mast rechthouden). Ze maakten met touwen een hulpverstaging en die hield. 

Voor een half jaar lieten ze hun boot achter op het atol Apataki (Tuamotus), op het droge en vlogen naar huis, naar Oostenrijk. Nu keren ze terug via Papeete, het kan niet anders. Met flink wat bagage terug naar Apataki blijkt een ware hindernissenkoers, maar dat is weer een ander verhaal. ( zie www.sailblogs.com/member/calamares)

We vinden van elkaar dat we niks veranderd zijn en kunnen alsof het gisteren was de gesprekken weer opnemen. Dit doet echt deugd. Cruisers sluiten makkelijk en snel hechte vriendschappen.

Overmorgen gaan we dit nog eens herhalen, spreken we af. Als we tenminste aan de kant kunnen geraken, lachen we nog. We weten dat zich weer een nieuw front vormt, met hoge windsnelheden.  

Wind en regen.
En ja, 's nachts begint het spektakel alweer. Jakker helt helemaal over door de wind op de zijkant, schuim vliegt voorbij, de wind huilt in het want en...een kitesurfer komt zijn, zonder twijfel, grote kunde tonen. Pas op als de kiters te voorschijn komen, dan waait het hard tot keihard... 

Maar vrijdag is het rustiger en kunnen we weer veilig van boord naar onze date met Emmy en Walter. Ze maken vandaag kennis met de bemanningen van Vanupieds en Nuwam II. Hun stemmen kennen ze ook al van het “Gunter Net”. Het was Claudia (Vanupieds) die, in hun plaats, het thuisfront met een mail geruststelde. Thuis hoorden ze een week lang niks meer van hun ouders die de Grote Oceaan overstaken.  Dat vergeet een mens niet. 

Een bui jaagt ons naar binnen onder het afdak, maar kan de pret niet drukken.
Na het warme afscheid arriveren we kletsnat, de regen stopt niet meer, bij Jakker. Ons dinghy ritje koelde ons flink af.
 Nu, zaterdag, zijn onze kleren nog steeds niet droog, wisselen buien en wind af met even maar, felle zon, wachten we op betere tijden, getroost door het uitzicht op Tahiti, waar een waterval tot leven komt. 

Details

Created: 16 March 2015

Aan volgend verslagje was ik al begonnen toen de tropische cycloon Pam, die ook thuis in het nieuws opdook, mij zowat verplichte om eerst mensen gerust te stellen (zie vorig tekstje).

Donkere wolken verspreiden zich boven Jakker. En dit niet enkel letterlijk. Er bereiken ons vreselijke berichten van thuis. Tony's zus, die ziek was toen we vertrokken, is er zo slecht aan toe dat ze naar de palliatieve afdeling van het ziekenhuis wordt overgebracht. Onbegrijpelijk.
Lies, Serge en alle anderen die er voor haar zijn, wij zijn in gedachten dicht bij jullie.

Aan een boei.
Maar wij moeten hier op onze zaken letten. Ons huis wordt bedreigd en we ondernemen actie. Vanaf zaterdag komt er zwaar weer aanzetten. Nee, geen cycloon zoals in Vanuatu, gewoon een front.

Ik vertelde al over het ankeren en dat we op diep water liggen met te weinig ketting als het hard waait. We vertrouwen het niet, vooral niet met een aantal “onbewoonde” boten rondom ons.

Een boei biedt uitkomst. In vak C, het best beschut tegen hoge golven, zijn er nog twee vrij zegt men ons in het havenkantoor.
Eigenlijk houden we helemaal niet van boeien en vertrouwen ons eigen anker meer, in dit geval echter is het de beste oplossing.

Weer een verjaardag.

Voor de bui.

Nu kunnen we met een gerust hart naar het verjaardagsfeestje van Karel (zeg Karél, haar Libanese vader vond die, voor ons, jongensnaam zo mooi klinken). Op Tehani Li komt de party goed op gang als plots de wind opsteekt en bovendien 180° draait. De zware boot zwaait rond richting het 2 m diepe rif. Boenk, kraak....acht paar zeilersogen kijken elkaar ontzet aan. De kiel schraapt over de grond. Actie! In de gietende regen vliegen Karel en de mannen naar voren. Phil start de motor, beweegt het roer. Gelukkig dat heeft het rif niet geraakt. Tergend langzaam, Robert duwt met zijn dinghy de onfortuinlijke boot zijwaarts weg, gaan we voorwaarts richting anker. Het duurt lang voor de hele ketting binnengehaald is.
Met zoveel hulp is het niet moeilijk een boei op te pikken aan de overkant achter het rif.

Zo, na dit avontuurlijk intermezzo, kunnen we verder drinken aan onze wijn, verder peuzelen aan onze pizza hapjes.
Maar eerst komen er handdoeken aan te pas voor alle doorweekte gasten maar vooral voor het birthday meisje. Ze had zich zo mooi gemaakt, zit er nu als een verzopen kat bij.

Harde wind.
Tijdens de nacht van zaterdag op zondag krijgen we het front over ons heen. 34 knopen wind, veel regen. De golven bonken tegen de romp, een losgeslagen dinghy drijft voorbij. Maar het valt allemaal reuze mee. We slapen nog een behoorlijk aantal uren.

Van de boten op anker in Moorea ( o.a. Ulani) horen we verhalen van 50 knopen wind. Dat is 10 bf, zware storm. Maar ook zij leden geen schade.

Op Vanuatu is de ramp niet te overzien. 80 % van de eilanden is vernield door tropische cycloon Pam. De mensen, in de al zo vaak door natuurrampen geteisterde eilandengroep, hebben al zo weinig. Triest. Zeilers gaan er graag heen. Het staat ook op ons programma. Mooie natuur, vriendelijke mensen.
Hoe het er nu uitziet?

Details

Created: 15 March 2015

Nu de Pacific regio, door de cycloon Pam in Vanuatu, op de voorpagina van het wereldnieuws prijkt, begrijp ik dat mensen thuis zich zorgen om ons maken. Niet doen. Vanuatu en de kern van de tropische orkaan bevinden zich op ruim 4000 km van ons.

Dit betekent niet dat we aan het slechte weer ontsnappen. Het is nu eenmaal de tijd van de koufronten. Wind en regen zijn ons deel. Ziet er erg herfstachtig uit, maar voelt aan als bij hevig hoogzomer onweer, plakkerig en warm.

Jakker hangt stevig vast aan een boei die we zelf controleerden (ze ligt zo een 6 m diep) . We houden wacht zodat andere boten die mogelijk losslaan ons niet kunnen verrassen. Het waaide hard vannacht (8 bf in vlagen). Regen vulde onze watervoorraad behoorlijk aan.
Maar, de zon schijnt alweer door de wolken !