Bij de balie : ”paspoortcontrole voor vertrekkende passagiers” in Papeete Airport staat een gezinnetje. De twee kindjes, onze kleinkindjes Lyam en Roxie, blijven maar kushandjes naar ons werpen. Tot de agent hen gebaart verder te lopen. Een laatste blik, een laatste kushandje voor oma en bompa en daar verdwijnen ze weer uit ons bootleventje, terug naar hun leven thuis in België.

Weer aan boord lijkt Jakker plots maten te groot voor ons en onnatuurlijk stil. Dat wordt weer wennen. Helaas went afscheid nemen nooit.

De echo's van de zo bekende stemmen en stemmetjes zullen nog lang naklinken. “Oma Jakker, ga jij met mij met de kaartjes van Elsa en Anna spelen? Oma Jakker, gaan we heel veel vissen tekenen?”
De verhalen van Bert en Stefanie over de werken in hun huis, over de vrienden, familie. De liedjes die wij zongen. De eindeloos herhaalde versjes.“Er was eens een pompoen.... “ Allemaal tezamen in onze Jak (dat is jullie auto, hé, oma) , iedereen doet keihard mee, overdreven articulerend zoals Roxie ons als grap voordoet.

Het was een leuke tijd. Vijf keer kwamen dolfijnen ons begeleiden tijdens het varen. Lyam heeft echt leren snorkelen, zelfs de haaien en roggen bij de voederplek maakten hem niet bang. Ook Roxie blijkt een waterratje.

We hebben een heuse late walvis gezien. Groot was de opwinding (en de schrik) toen hij vlak achter ons uit het water sprong, een enorme, nooit geziene plek van schuim en opspattend water veroorzakend. Enkel Bert zag een enorme kop in zijn ooghoek. Wat verder dook hij dan op, voor iedereen goed zichtbaar. Onvergetelijk !

En dan was er het traditioneel Polynesisch huwelijk van Bert en Stefanie. Een mooie ceremonie en 's avonds een show. Er werd een sprookje gedanst van een prinses die uit een oesterschelp kruipt en met de “prins” trouwt. Lyam droomde er meteen de volgende nacht van.

Er is nog zoveel meer, het “suppen”, het duiken...te veel om op te schrijven. Daarom zal ik zo snel mogelijk een fotomapje maken. Als er tenminste nog wat tijd overschiet tussen het werken aan de buiskap door. Want vóór de “grote regens” moeten de “ramen” hersteld. Twee jaar geleden vernieuwden we ze met slechte plastic uit Panama. Benieuwd hoe goed de plastic van hier zal blijken te zijn. De blog komt dus nog even op de tweede plaats.